Mieczysław Samborski, autor książki „Sprawcy ludobójstwa Polaków na Wołyniu w czasie II wojny światowej. Historia Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów i Ukraińskiej Powstańczej Armii”, najwyraźniej rozgoryczony moją krytyczną recenzją swojego dzieła (choć nie szczędziłem mu też pochwał), zareagował na opublikowaną przez Kresy.pl repliką, w której postawił mi szereg zarzutów. Nie mogę pozostawić ich bez odpowiedzi. – pisze […]

24 kwietnia opublikowaliśmy recenzję książki p. Mieczysława Samborskiego „Sprawcy ludobójstwa Polaków na Wołyniu w czasie II wojny światowej. Historia Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów i Ukraińskiej Powstańczej Armii”. Poniżej publikujemy odpowiedź, jaką Autor nadesłał do naszej redakcji 6 maja. Oj! oberwało mi się od Recenzenta! Moim głównym grzechem wedle K. Janigi jest lansowanie hipotezy o „niemieckości” UPA […]

Mamy w tej książce do czynienia z niezwykłą recydywą archaicznego nacjonalizmu i ze zdradą pamięci zamordowanych przez OUN-UPA Polaków i Żydów.

...istotnie było to piekło, mimo że faszyści dbali o elegancki wygląd obozu (dla uśpienia czujności przywożonych z Europy Zachodniej Żydów), ba nawet nazwy poszczególnych obiektów nie sugerowały niczego złego. Dom komendanta nazywał się "Jaskółcze Gniazdo", droga do komór gazowych "Drogą do Nieba"...

Kresowa księga sprawiedliwych 1939–1945. O Ukraińcach ratujących Polaków poddanych eksterminacji przez OUN i UPA, opracował Romuald Niedzielko, Warszawa 2007 (seria: „Studia i materiały”, t. 12).

Jak wielu z nas jest w stanie poświęcić kilka miesięcy na ciężką wyprawę przez tajgę, pustynię i góry, aby dowiedzieć się, gdzie leżą granice jego wytrzymałości i strachu, lecz przede wszystkim przypomnieć historię tych, którzy siedemdziesiąt lat wcześniej przemierzyli podobną drogę uciekając z sowieckiego łagru?

Jego przodkowie pijali z Radziwiłłami i Cat się tego nie wypierał. Tym się szczycił. Gdy Adolf Nowaczyński zganił go za przygotowanie słynnego zjazdu w Nieświeżu z udziałem marszałka Piłsudskiego i drwił zeń, że na zjeździe posadzono go na ostatnim miejscu odpowiedział, że siedział akurat na tym samym miejscu, na którym siadali Mackiewiczowie za czasów "Panie Kochanku" i hetmana "Rybeńko".

"I muszę z przyjemnością stwierdzić, że im dalej od miast, od głównych traktów, tym serdeczniej nas witano, tym goręcej oklaskiwano. A przyjęcia, na których nas po imprezie tak gościnnie częstowano bigosem, zsiadłym mlekiem, chlebem razowym, ciepłym jeszcze i pachnącym - czyż można porównać z jakimkolwiek balem na lśniącej posadzce, w powodzi świateł?"

"...skręcają po kilka liści razem, pakują je w baryłki od wódki, żeby tytoń od niej nabrał mocy, pełną baryłkę pokrywają szczelnie dnem i chowają ją w lesie w kopcu mrówki rudnicy, gdzie ona leżąc dłuższy czas, przechodzi wódką i kwasem mrówkowym, skutkiem czego nabiera mocy."

"Jednakże szczerze mówiąc to Sybir nie jest taki straszny. Najbardziej straszne jest to słowo. W słowie tym słyszy się głuchy brzęk łańcucha, kajdan, dźwięki męczeństwa naszych praojców."

Kwartalnik Stowarzyszenia Rodzin Osadników Wojskowych i Cywilnych Kresów Wschodnich "Kresowe Stanice" wydawany jest nieprzerwanie od 15 lat.

Traktat Ryski poza znaczeniem dla narodowościowej polityki polskiej, miał jeszcze inne znaczenie. Oto Polska nigdy nie uznała rozbiorów. Wszystkie powstania polskie XIX wieku głosiły hasło "restitutio in integrum" wszystkiego, co XVIII wiek nam zabrał. Traktat ryski był pierwszym aktem ze strony polskiej, który się wyrzekał i zrzekał w sposób legalny naszych praw do olbrzymiej połaci ziem wschodnich. I patriotyzm polski zniósł to z łatwością. Jeszcze nasi dziadowie, nie mówiąc już o pradziadach, życie oddawali za hasło nie tylko "wolności" i "niepodległości", lecz i "całości" ziem Rzeczypospolitej.

"Puszcza, która przez tyle lat była jego domem, ukołysała go do wiecznego snu. Nie miał grobu. Dzikie zwierzęta rozwłóczyły jego szczątki."

"Tylko mój dom w Krzemieńcu pozostał bastionem polskości. W nim zawsze rozmawia się tylko po polsku. Dlatego też w testamencie zapisałam go Stowarzyszeniu 'Wspólnota Polska'. Chcę bowiem by po mojej śmierci służył polskiej społeczności."

"Polskie zabytki nie są dla nas rodzime - my je po prostu mamy we krwi. Ich kształty wyryły się w naszej pamięci od dziecka."

z Dmytrem Antoniukiem rozmawiają Krzysztof Wojciechowski i Iwan Parnikoza