Krzysztof Chodkiewicz
Polski Słownik Biograficzny, t. 3, Kraków 1937, s. 369-370.
Polski Słownik Biograficzny, t. 3, Kraków 1937, s. 369-370.
Polski Słownik Biograficzny, t. 3, Kraków 1937, s. 369.
Lublin na sejmie, 1 lipca 1569 r. Roty przysiąg na unję panów rad i posłów koronnych i litewskich.
Lublin na sejmie, 1 lipca 1569 r.
Panowie rady i posłowie ziemscy Wielkiego Księstwa Litewskiego odnawiają unję z
Koroną polską.
Lublin na sejmie, 1 lipca 1569 r.
Panowie rady i posłowie ziemscy Korony polskiej odnawiają unję z
Wielkiem Ksiestwem Litewskiem.
Polski Słownik Biograficzny, t. 3, Kraków 1937, s. 355-358.
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. B. Chlebowskiego, t. 13, Warszawa 1893, s. 875-879.
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. F. Sulimierskiego, B. Chlebowskiego, W. Walewskiego, t. 3, Warszawa 1882, s. 479-480.
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. 1, pod red. F. Sulimirskiego, B. Chlebowskiego, W. Walewskiego, Warszawa 1880, s. 195-196.
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. B. Chlebowskiego, t. 13, Warszawa 1893, s. 470-472.
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. B. Chlebowskiego, W. Walewskiego, t. 10, Warszawa 1889, s. 847.
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. B. Chlebowskiego, W. Walewskiego, t. 11, Warszawa 1889, s. 713.
Gdybyśmy tak z podolskich sadów, sandomierskich łanów, z pszenicą wyżej chłopa, czy z księżackiej wsi, roześmianej tęczą wełniaków i błękitem bielonych chat, znaleźli się nagle pod Nowogródkiem czy Wilnem – mielibyśmy z pewnością takie wrażenie, jakby nas z jaskrawego południowego słońca przeniesiono w półcień. Narazić wszystko wydaje się szare. Nawet gryka na łanie mniej różowa, nawet chabry w zbożu bardziej siwe, nawet niebo i słońce bledsze.
Pińsk jest najbogatszem w zabytki miastem tej części Polesia, która na zasadzie traktatu ryskiego powróciła do Polski i która w całości prawie weszła w skład dzisiejszego [przedwojennego – red.] województwa poleskiego.
Chodkiewicz Jan Karol, h. Gryf z mieczem (1560-1621), hetman w. litewski, z bychowskiej, najstarszej gałęzi tego rodu, hrabia na Szkłowie, Myszy i Bychowie, syn Jana, marszałka w. lit., i Krystyny Zborowskiej, córki Jana Zborowskiego, kasztelana krakowskiego.
Jest to niezwykle sycąca i aromatyczna potrawa, nawet dla bardzo wybrednych smakoszy.
Ten niezwykły dodatek do wielu potraw był specjalnością polskich Ormian na Kresach. Robiło się go w okresie letnim, bowiem głównym składnikiem chorutu jest zielona nać pietruszki. Do wykonania dobrego chorutu trzeba czasu i cierpliwości oraz bardzo świeżych składników.
Zupa po ormiańsku
Można podawać z ziemniakami albo kaszą gryczaną.
Wiele potraw kuchni żydowskiej łączy się z obchodzonymi przez ten naród uroczystościami różnych świąt. Mimo to sporo smakołyków, choć czasem w nieco zmienionej formie, przeniknęło również do kuchni kresowej. Jedną z nich są słodkie racuszki, zwane chanukkami (Chanuka to Święto Światła). Przygotowanie ich jest niezwykle proste. To bardzo smaczny, delikatny i wyśmienity deser; można go podać do kawy, herbaty albo nawet czekolady na gorąco.
Śledzie
Smakują nadzwyczajnie posmarowane masłem, popijane kawą, herbatą lub mlekiem.
Przysmaki tatarskie znacznie wzbogaciły kuchnię kresową, z biegiem lat stając się jej nieodłączną częścią. Jedną z takich potraw są, obok słynnych kołdunów, także czybureki (czyburki), kształtem przypominające płaskie pierogi. I choć wymagają sporo pracy, warto się pokusić o ich przyrządzenie, bowiem jest to jadło wyśmienite.
Bliny są potrawą bardzo popularną nie tylko w Rosji, ale i na Kresach, choć przeważnie kojarzone są właśnie z kuchnią rosyjską. Zna ona kilka rodzajów blinów, różniących się dodatkami i rodzajem mąki (pszenna, gryczana, razowa lub mieszana). Tym razem wersja pszenna.
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. 3, pod red. F. Sulimirskiego, B. Chlebowskiego, W. Walewskiego, Warszawa 1882, s. 15-19.
Kuchnia wołyńska
Barszcz jest tym lepszy, im bardziej gęsty, bowiem często występuje jako potrawa jednodaniowa.
Barszcz ukraiński
Mniej znane w innych częściach kraju gołąbki z nietypowym raczej nadzieniem. Są proste w wykonaniu i bardzo smaczne.
Barszcz po lwowsku
Bardzo smakowita, sycąca odmiana zupy ziemniaczanej, lub – jak kto woli – rosołu z ziemniakami. Na Podkarpaciu, w rejonie Przemyśla-Jarosławia, gdzie wiele potraw było podobnych do tych ze Lwowa, nazywano ją “żeniochą”; od kluseczek “pożenionych” z rosołem i ziemniakami.
Napój idealny na gorące dni.
Mniej znana w innych częściach Polski ale bardzo smaczna odmiana klusek.
Smaki Podlasia
Po żmudzku
Najsławniejsza bez wątpienia wśród litewskich potraw, choć jej korzenie sięgają kuchni tatarskiej. Receptur na przyrządzenie kołdunów jest co najmniej kilkanaście, podobno każda najlepsza.
Po litewsku.
Kiedy zrazy są już uduszone, wystarczy dolać śmietany.
W kuchni staropolskiej wielkim poważaniem cieszyły się potrawy z kiełbas. Przyrządzano je “na sucho” albo w rozmaitych sosach. Bodaj najprostsza w wykonaniu, ale i bardzo smacznym była kiełbasa w sosie piwnym, zwanym polskim.
Jest to zupa tak pożywna, że może zastąpić obiad dwudaniowy. Istnieje kilka wersji krupniku; każda równie smaczna. Podamy jedną z prostszych.
W każdym dworku lub zasobniejszym domostwie istniało osobne pomieszczenie do przechowywania rozmaitych przysmaków – apteczka.
Przekąska, przeważnie słodka, podawana przed obiadem; po staropolsku zwana też przysmaczkiem, przedsmaczkiem, przedkąskiem, przedgryzkiem.
Używana często w kuchni polskiej, również kresowej, aromatyczna przyprawa do mięs, zup, marynat, polewek.
Ciasto opłatkowe z mąki pszennej i jaj, przyrządzane w specjalnych żelaznych formach.
Roślina podobna do kopru, zwana (również i dziś) dzikim koprem.
Słodka bułka z szafranem, polewana płynnym miodem.
Robiona domowym sposobem wódka.
Nazwa tataraku, wywodząca się z Litwy, dokąd przywędrowała prawdopodobnie od Tatarów.
“Bluszcz”, nr 23, 1930 r., s. 20-21.
Berek Joselewicz (1764-1809), pułkownik. Syn Josla, ur. się w Kretyndze, małej mieścinie litewskiej o 3 mile od Połągi.
Czahrowski Adam, h. Korczak (+ po r. 1599), żołnierz i poeta.