19 października premier Ukrainy Mykoła Azarow oświadczył, że Ukraina rozważa możliwość wstąpienia do Unii Celnej z Rosją i zaproponował resortowi gospodarki kraju, aby ten przeanalizował warunki techniczne tej propozycji. Tego samego dnia Azarow zauważył, że Ukraina jest skłonna podpisać porozumienie w sprawie strefy wolnego handlu z Unią Europejską. Oświadczenia te zostały wygłoszone w kulminacyjnym momencie omawiana takich ważnych spraw dla rosyjsko-ukraińskich stosunków, a także dla stosunków Ukrainy z UE, jak problem dostaw gazu ziemnego z Rosji, czy negocjacji dotyczących podpisania umów z Unią Europejską. Wraz ze zbliżającym się końcem negocjacji z obiema stronami Kijów najwyraźniej podjął szereg sprzecznych ze sobą działań. Jednak takie manewrowanie oddaje istotę strategii Ukrainy, a mianowicie strategii zachowania równowagi w stosunkach zarówno z Europą, jak i Rosją, jak również doskonale ilustruje jej ograniczone możliwości osiągnięcia tego celu.

10 października, ponad trzy tygodnie po przedterminowych wyborach parlamentarnych, trzy łotewskie partie politycznie utworzyły rząd koalicyjny. Koalicja wyraźnie odseparowała się od prorosyjskiego Centrum Zgody, partii, która w wyborach otrzymała najwięcej głosów. Taka sytuacja stawia nowy rząd przed poważnymi trudnościami, takimi jak dojście do porozumienia ze znaczną rosyjską mniejszością etniczną i unormowanie relacji z Rosją. Ponadto niewielka przewaga koalicji w parlamencie może utrudnić podejmowanie decyzji dotyczących polityki finansowej.

W minionym dziesięcioleciu, jeszcze przed wojną rosyjsko-gruzińską, w NATO i w samej Estonii gołym okiem można był dostrzec, że siła militarna Rosji jest niedoceniana. Traktowano ją wręcz z niejaką pogardą, a rosyjskie plany na przyszłość postrzegano jako nazbyt optymistyczne. Planowanie obronne otrzymywało więc błędne sygnały, wskutek czego obecnie nie posiadamy wielu militarnych możliwości, których należało by się spodziewać od małego zachodniego sąsiada wielkiej Rosji – pisze ekspert estońskiego Ministerstwa Obrony Narodowej.

Moskwa ma gotówkę, stabilność i determinację do wykorzystania instrumentów ekonomicznych, które zyskuje dzięki skupieniu się Europy na jej własnym kryzysie finansowym. A mówiąc o Rosji trzeba być świadomym, że związek ekonomiczny w jej pojęciu nigdy nie bywa ograniczony do jednej ekonomicznej sfery. Tak jak w przypadku Unii Celnej i Organizacji Układu o Bezpieczeństwie Zbiorowym, Moskwa umiejętnie potrafi zacząć od unii celnej czy sojuszu wojskowego i rozszerzyć wpływ tych struktur na inne dziedziny polityki.