@2kbb -Drogi kolego z Ukrainy, twój komentarz jest smutnym świadectwem żenującej ignorancji historycznej i politycznej panującej w narodzie, który masz sposobność tutaj reprezentować (zakładam bowiem, że jeżeli byłbyś Polakiem to tym gorzej dla nas, a wolę pozostać umiarkowanym optymistą). Być może treść twojego wpisu wcale nie zasługuje na rzeczową odpowiedź i pewnie większości komentatorów zwyczajnie szkoda czasu na wykazanie totalnej niedorzeczności każdego zdania, jakie powyżej napisałeś. Ja jednak uważam, że naszych wschodnich sąsiadów nie powinniśmy dłużej traktować jak małoletnie dzieci, a zacząć odnosić się do nich jak do narodów dojrzałych i odpowiedzialnych. Z pewnością za takie też chcą być uważane. Zatem pozwolę sobie odnieść się rzeczowo do podanych przez ciebie treści zaczynając od kwestii historycznych. Ludobójstwo na Wołyniu i w Galicji Wschodniej było wypadkową długoletniego rozwoju nacjonalizmu ukraińskiego, którego najbardziej dynamiczny rozwój nastąpił na ziemiach należących przed rokiem 1918 do Monarchii Habsburgów, a po I wojnie światowej do II Rzeczpospolitej, a nie do Rosji/ZSRR. Rosja carska, a następnie bolszewicka nie miała zatem wielkiego wpływu na rozwój rusińskiego/ukraińskiego ruchu narodowego, tym bardziej, że jej władza nie sięgała obszaru Galicji. W związku z tym również ruch ukraiński na tych terenach nie był antyrosyjski lecz programowo antypolski, ponieważ to właśnie polski ruch narodowy i obecność Polaków (a także niektórych innych narodowości, jak Żydzi) była obiektem jego ataków i agresji. W okresie międzywojennym władze polskie podejmowały różne próby osłabienia lub oswojenia narodowego ruchu ukraińskiego. Znamiennym przykładem była tutaj polityka wojewody wołyńskiego Henryka Józewskiego, który w latach 30. XX w. podejmował wysiłki uczynienia z obszaru Wołynia swoistego “ukraińskiego Piemontu”. Poszerzył samorząd lokalny w oparciu o ukraińskich urzędników, nadał przywileje ukraińskiemu szkolnictwu i pozwolił na rozwój licznych ukraińskich organizacji społecznych z jednym tylko zastrzeżeniem: na Wołyniu nie mogło być legalnego miejsca dla pochodzącej z sąsiedniej Galicji OUN, która była ideowo wroga wobec Państwa Polskiego. Organizacje nacjonalistyczne przenikały jednak nielegalnie korzystając ze stworzonych przez Józewskiego udogodnień ze skutkiem tragicznym dla Polaków w okresie kolejnej wojny. Jej wybuch w 1939 r. i zajęcie Galicji z Wołyniem przez ZSRR nie wywołały bynajmniej odruchu antyradzieckiego Ukraińców, a wręcz szeroki nurt kolaboracji z radzieckim okupantem wymierzony w ludność polską. Jednak zawiedzione nadzieje na odtworzenie niezależnej Ukrainy w porozumieniu z Sowietami, a następnie po 1941 r. z nazistowskimi Niemcami skłoniły nacjonalistów ukraińskich do wykorzystania warunków wojennych, do operacji fizycznego wymordowania ludności polskiej. Służyły temu także doświadczenia nabyte przez ukraińskie formacje kolaboracyjne w masowym mordowaniu Żydów. W roku 1943 i 1944 kiedy następuje kulminacja ludobójstwa na Polakach na Wołyniu i w Galicji losy wojny były już przesądzone, a na tereny przedwojennej RP wkraczała Armia Czerwona. I pomimo świadomości, że cała Ukraina znajdzie się już wkrótce pod panowaniem sowieckim, akcje UPA wciąż koncentrowały się na mordowaniu ludności polskiej. Mordowaniu bezbronnych mężczyzn, kobiet i dzieci w sposób niewyobrażalnie i niewytłumaczalnie okrutny i bestialski tylko i wyłącznie za bycie Polakami. W sposób, który dyskwalifikuje zarówno morderców, jak również ich orędowników z grona wspólnoty chrześcijańskiej i ludzkiej. I podkreślmy znowu, że była to specyfika zachodniej Ukrainy, podczas gdy liczne wspomnienia Polaków, którzy przedostali się na radziecką część Ukrainy, mówią o przyjaznym i serdecznym zachowaniu tamtejszej ludności wobec uchodźców polskich (a to właśnie tamta część Ukrainy doświadczyła sowieckich represji i wielkiego głodu). Takie przypadki ukraińskiej gościnności w Galicji i na Wołyniu były czymś wyjątkowym. Jeżeli polscy cywile mogli liczyć tam na jakąkolwiek pomoc to tylko od prawie nieobecnego polskiego podziemia lub od liczniejszej partyzantki radzieckiej. Nie brakowało przypadków, gdy bandy UPA podawały się za partyzantów sowieckich lub polskich tylko po to, aby ściągnąć na polskie wsie odwet Niemców (analogicznie dziś ataki na polskie pomniki i placówki na Ukrainie nieudolnie próbuje się przypisać Rosji). Zbrodnie i okrucieństwo na niewinnych ofiarach były przykrywane perfidnym kamuflażem, fałszem i zakłamaniem.

Takie są niestety fakty. Ale ja nie życzę Ukraińcom źle. Dlatego jeżeli Ukraina zamierza kiedykolwiek wejść do grona narodów cywilizowanych, to musi te fakty przyjąć do wiadomości, przyznać się do dokonanych zbrodni, błagać o wybaczenie za czyny niewybaczalne i zakończyć kult OUN i UPA we własnym kraju. Budowanie współczesnej tożsamości narodowej i politycznej Ukrainy na zbrodniczej tradycji nacjonalistycznej przekreśla wszelkie szanse nie tylko na współpracę polsko-ukraińską, ale również na zachodnie aspiracje tego kraju. Opieranie polityki ukraińskiej na zaprzeczaniu faktom i jawnym kłamstwie pogrąży Ukrainę w odmętach barbarzyńskiego nacjonalizmu, anarchii i korupcji, a ostatecznie zakończy się podziałem tego kraju między obce wpływy. Polacy nie mogą bowiem poważnie traktować narodu, który odrzuca prawdę o przeszłości, ponieważ najpewniej odrzuca on również prawdę o współczesności i nie ma przed sobą żadnej przyszłości. A polityka oparta na fałszu prędzej czy później doprowadzi do kolejnego nieszczęścia. Taka Ukraina nie była, nie jest i nigdy nie będzie żadnym buforem wobec Rosji czy Niemiec, bo historia uczy nas, że zawsze oportunistycznie występowała z tymi potęgami we wspólnym sojuszu przeciwko Polsce. Taka Ukraina jako ewentualny członek UE będzie wrogiem Polski i sojusznikiem Niemiec. Taka Ukraina będzie zainteresowana podsycaniem konfliktu między Polską i Rosją. Tacy Ukraińcy mieszkający w naszym kraju będą wrogami naszych interesów narodowych (nie winię ukraińskich pracowników za zaniżanie poziomu życia Polaków, bo za to akurat odpowiada nasz własny nieszczęsny rząd).

Zabolały cię słowa Ks. Isakowicza-Zaleskiego i słusznie, co oznacza tylko, że prawda, którą wypowiada jest skuteczna i należy ją głosić. Zapewniam cię, że tego bólu niejeden raz jeszcze doznasz. Ale pamiętaj o tym, że zaprzeczając prawdzie twój ból będzie się tylko potęgował. Niemcy przyznali się do zbrodniczej nazistowskiej przeszłości, nawet Rosja miała odwagę przeprosić Polaków za zbrodnię w Katyniu. Nie ma i może już więcej nie będzie bardziej właściwej chwili, aby Ukraina przyznała się do prawdy. Jeżeli to zrobi, ma szansę udowodnić całemu światu, że naród ukraiński dojrzał do przyjęcia odpowiedzialności za własny los. W innym wypadku wykaże tylko, że Ukraińcy nie zasługują na suwerenne i zdrowe państwo ze wszelkimi tego przykrymi konsekwencjami geopolitycznymi. Ponieważ Polska wolałaby już stabilną Ukrainę prorosyjską niż antyrosyjską i zarazem awanturniczą, nieprzewidywalną i niebezpieczną dla Polski. Przez poprzednie lata Ukraina otrzymała aż nadto wysoki kredyt zaufania i pomoc ze strony Polaków. Nie jeden raz wyciągaliśmy dłoń w oczekiwaniu na wzajemność. Nie doczekaliśmy się. Nawet najbardziej proukraiński rząd w Warszawie ani rosyjski imperializm nie zdołają znieść nieufności jaka pogłębia się między naszymi narodami. Dlatego teraz wybór należy tylko do was, drodzy Ukraińcy, jaką drogę wybierzecie.