Chris82 @Chris82

Nie czytałem książki, dlatego odnoszę się wyłącznie do treści recenzji. Ale jeśli Azja zamierza budować przyszłość wydeptując utarte ścieżki świata zachodniego, to wraz z przesunięciem ośrodków władzy i kapitału czeka nas kolejna odsłona globalizacji z coraz wyraźniej totalitarnym obliczem. Autor książki wydaje się przyznawać (być może w niezamierzony sposób), że chińskie inicjatywy w organizacji handlu międzynarodowego, finansów i bankowości, nowe technologie i usługi są “odpowiednikami” przełomów dokonanych dekady wcześniej na Zachodzie. Mamy więc rosyjską wersję GPS, filipińskiego KFC, chiński Amazon, azjatycki bank inwestycyjny, elektroniczne waluty czy system internetowy. Co jednak Azja może zaproponować światu poza handlem, finansami, produkcją, szlakami transportowymi czy technologiami? Jaka jest azjatycka wizja społeczeństwa, jaki model życia politycznego i kulturowego? Gdzie idee i wartości wykraczające poza utylitarny schemat ekonomiczny, które mogłyby budować więzi między ludźmi choćby w podobnym stopniu, jak do niedawna na Zachodzie? Czy ktokolwiek spoza Azji chciałby dzisiaj zostać Chińczykiem na zasadzie zbliżonej do amerykańskiej w przeszłości? Nawet powodzenie gospodarcze zależy od wielu innych czynników niż kapitał finansowy, 5G czy superszybkie koleje. Nie może być też “gry o sumie zerowej” w sytuacji, gdy Chiny stają się zależne od światowego rynku zawierając choćby układy o wolnym handlu. To USA z Trumpem wzięły kurs na protekcjonizm dlatego stały się takim hamulcem dla kosmopolitycznego establishmentu z różnych kontynentów. Drugi temat to przyszłość liberalizmu, trochę zbyt mocno wiązanego tutaj z ekonomią. Przeciwstawianie w recenzji zachodnich “demokracji liberalnych” modelowi technokratycznemu przypisywanemu Azji jest nieścisłe o tyle, że zachodni liberalizm (począwszy od USA) dużo wcześniej wypracował menedżerską technikę kierowania państwem. Stąd demokrację zawsze łatwiej było przeciwstawić liberalizmowi niż ją z nim powiązać. Z tego właśnie powodu zachodnim elitom tak dawniej, jak dziś (a może zwłaszcza dziś?) imponował poziom społecznej dyscypliny obecny w narodach Dalekiego Wschodu, a którego to poziomu nigdy, poza warunkami wojny i kryzysu, nie udało się na Zachodzie wypracować ani utrwalić. Ten “kosmopolityczny intelektualista” chyba nie bez przyczyny dostrzega więc w owym “świcie” Azji nową przestrzeń dla liberalizmu.

Zmierzch globalnej potęgi USA był przewidywany przez Z. Brzezińskiego już pod koniec lat 90. XX w. w “Wielkiej Szachownicy”. Światowa hegemonia amerykańska miała zostać zastąpiona przez system międzynarodowego bezpieczeństwa oparty na regionalnych strukturach, ale zapewniający wpływy USA w najważniejszych obszarach globu jeszcze przez szereg dziesięcioleci. I chyba jest w tym nieco prawdy. Nie tylko Polska jest przykładem skutecznego pozamilitarnego oddziaływania Waszyngtonu. O możliwości zawiązania bliższej współpracy z amerykańskim przemysłem i instytucjami finansowymi wypowiadał się niedawno rząd włoski, zniechęcony do zdominowanej przez Niemcy UE. Choć w marcu i kwietniu “ofensywa” chińska w Europie rzucała się w oczy zdecydowanie wyraźniej niż teraz. Najpewniej cała Europa, w tym Środkowo-Wschodnia stała się polem rywalizacji amerykańsko-chińskiej, a w nieodległej przyszłości będzie przedmiotem podziału wpływów pomiędzy poszczególne regionalne “strefy bezpieczeństwa”.

Możliwe, że rzekoma “pandemia” jest tym etapem wojny handlowej i politycznej, która zaowocuje nowym podziałem świata. Działania chińskie i amerykańskie interesująco korespondują z nasilaniem się i osłabianiem intensywności walki z “koronawirusem” oraz z towarzyszącymi jej restrykcjami. Znoszenie lockdownu następuje równolegle wraz z wyciszaniem się europejskiej “sympatii” do chińskiego modelu walki z zagrożeniem epidemiologicznym, zwłaszcza w krajach o proamerykańskiej orientacji.
W Polsce jeszcze kilka tygodni temu zachwalano “przykład azjatycki” i ogólnonarodową kwarantannę, z mediów wylewał się potok apokaliptycznych scenariuszy, gróźb i strachu, pod którym zamknięto ludzi w domach, doradca GIS i KG Policji mówili otwarcie o traktowaniu niesfornych Polaków “psią skórą”, sypały się mandaty za plenerowe spacery, a tymczasem chińskie transporty lądowały triumfalnie jako zwieńczenie sukcesu politycznego prezydenta Dudy. Gdy tylko jednak zapadły decyzje o współpracy Polski z amerykańskimi gigantami cyfrowymi na przełomie kwietnia i maja, nagle truchtem rozpoczęło się “odmrażanie” gospodarki, luzowanie obostrzeń, a prognozy Szumowskiego o szczycie zachorowań na czerwiec lub jesień odwołano licząc na tradycyjną utratę pamięci przez obywateli. I to nie tylko w Polsce. Nawet słynny brytyjski Imperial College, na którego fałszywych modelach rozwoju pandemii opierało swoje strategie działania większość rządów europejskich, nagle musiał przyznać się do przeszacowania swoich prognoz o (bagatela) kilkadziesiąt razy.

Oczywiście nikt za żadne błędy i ich skutki nie odpowie. Ale kto lub co spowodowało wyhamowanie wirusowej propagandy? Zgoda rządów na nowy etap cyfrowej globalizacji, wdrożenie przez cały Zachód azjatyckich metod kontroli nad społeczeństwem, zwycięstwo Chin czy Stanów Zjednoczonych, a może ich wspólne “zagospodarowanie” światowej e-ekonomii? Ostatecznie, jaka różnica czy oko “wielkiego brata” z 5G nadzorujące ruch wytresowanych algorytmów w ludzkiej postaci będzie nosiło markę Huawei, Microsoft, Apple czy Google. Wrogowie potrzebują bardziej siebie nawzajem niż swoich sojuszników, grają w jednej lidze o panowanie nad tym ziemskim światem. Niestety, w tych warunkach dla naszego kraju i dla wielu innych wolność staje się coraz bardziej odległą abstrakcją. Grunt to bezpieczeństwo. A kiedy będzie już “całkiem bezpiecznie”, to znaczy, że karty zostały rozdane.

Narastające protesty świadczą tylko o tym, że przywiązanie do wartości obywatelskich jest wyższe w Niemczech niż w Polsce. Wcześniej taki sam przykład dawały “żółte kamizelki” we Francji. I gdzie zamarł polski instynkt wolności?

Dziękuję za odpowiedź i doprecyzowanie. Mój główny sprzeciw dotyczy Pana poparcia dla zasad kwarantanny, które nie znajdują usprawiedliwienia w świetle podstawowych praw obywatelskich i są kwestionowane przez wielu lekarzy, a także niosą ze sobą szkodliwe skutki dla życia tak publicznego i gospodarczego jak prywatnego w postaci rozkładu społecznego kapitału i zaufania, postępującej atomizacji i zaniku zdolności do zbiorowego działania. Działania do którego sam Pan apeluje i który to apel zdecydowanie popieram. Niestety, zaszczepione ludziom lęki przed chorobą i represjami współgrają tutaj ze sobą odbierając wolę do tych działań. Analogia z I wojną jest o tyle słuszna, że większość społeczeństw w obawie przed pandemią oczekiwała teraz od władz właśnie takiej radykalnej reakcji. Oszukiwano się nadzieją, że przerwa potrwa dwa tygodnie, potem może trzy, potem miesiąc, a obecnie już nie wiadomo jak długo. Jeszcze tylko trochę, jeszcze jedna ofensywa i wrócimy do normalności. Nie wrócimy, ponieważ obudzimy się za chwilę w “nowej normalności”, która najpewniej mocno ograniczy zdolność do działania, o którym Pan pisze. Jeżeli niektóre rządy chciały nawet wybrać inną drogę walki z pandemią to rozwiązaniami wskazywanymi przez WHO (a nie własne strategie narodowe) i pod wpływem własnej opinii publicznej zamknęły sobie wybór, a społeczeństwom odebrały wolę i inicjatywę do wymuszenia zmiany polityki. Wystarczy przyjrzeć się już zauważalnym efektom zamknięcia placówek edukacyjnych, uczelni czy choćby kościołów, które były od wieków azylem dla Polaków w czasach niewoli i okupacji. Dzisiaj ludzi odizolowano w domach skazując ich na oddziaływanie telewizyjnej propagandy strachu i bezradności. A ludzie, którzy przestają się spotykać i rozmawiać ze sobą tracą wolność. Serwuje się im obowiązek pracy zdalnej, zdalnych zakupów, kontaktów z rodziną online, a nawet zdalnych wyborów, które rozkładają te nieliczne sfery życia zawodowego, społecznego i publicznego, które w nowoczesnym świecie pozwalały być ludziom razem i budować wspólnotę. Te same środowiska “konserwatywne”, które niedawno oburzały się z powodu uzależnienia młodzieży od smartfonów odbierających wrażliwość, percepcję i wyobraźnię, teraz upatrują świetlanej przyszłości i postępu w elektronicznych protezach czy sztucznej inteligencji. To jest symulacja człowieczeństwa, zapowiedź “końca człowieka”, o którym pisał Fukuyama. Nie widzę w tym żadnych warunków dla rozwoju obywatelskiego społeczeństwa ani tym bardziej do zachowania zdrowia fizycznego i psychicznego.

Dlatego też nie rozumiem pańskiej obrony wprowadzonych rozporządzeń rządowych, które ponadto nie są umocowane na fundamentach ustawowych. Legalność większości postanowień podważają już środowiska prawnicze. Praktykowane jest więc działanie uderzające w wolności obywatelskie, w których państwo balansujące na granicy prawa samo sobie odbiera powagę w oczach społeczeństwa. Mamy do czynienia z testowaniem rozwiązań represyjnych, których przynajmniej część pozostanie z nami w warunkach “nowej normalności” zapowiadanej przez Morawieckiego. W czasach kryzysu i polityki zaciskania pasa będą to narzędzia niezwykle użyteczne dla władzy. Proszę jednak sobie teraz wyobrazić sytuację, w której odradza się podział “my-oni”, państwo traci uznanie w oczach społeczeństwa, a ludzie zostają uznani za zbiorowego wroga publicznego. To wszystko dzieje się teraz, na naszych oczach. Nie dostrzega Pan tutaj niebezpieczeństwa?

Stąd obawiam się, że po pandemii na wszelką oddolną interwencję będzie za późno. Jeżeli rządzący mają otrzymać jakikolwiek sygnał ostrzegawczy, który pozwoli im wyjść z błędnego koła pandemicznej polityki, to ten głos powinien wybrzmieć teraz. Zamiast tego politycy przekonują się, że przy odpowiednim warunkowaniu ze społeczeństwem można zrobić praktycznie wszystko, zmieniać naturę człowieka, jego zachowania, odruchy, ustawiać go w trybie przewidywalnego algorytmu, podobnego aplikacjom online. To wielka pokusa dla każdej władzy. Ten proces może się okazać bardzo długotrwały albo wręcz nieodwracalny.

Podobnie jak Pan jestem przeciwnikiem wielu elementów tak zwanej demokracji liberalnej i neoliberalnego globalizmu. Nie należę jednak do ideologów rewolucyjnych, którzy uważają, że korzystając z aktualnych okoliczności cały dorobek dawnego świata należy podpalić, ponieważ był dalece niedoskonały. Te okoliczności tworzą ogromne zagrożenie dla wolności człowieka, odbierając mu wartości, które, pomimo wad mijającej epoki, mógł pielęgnować. Jeżeli dawna polityczna poprawność miałaby teraz zostać zastąpiona przez nową, przed którą nie potrafimy się jeszcze bronić, to ja mówię takiej rzeczywistości: nie. I będę bronił wszelkiej myśli, także liberalnej, która pozwala człowiekowi zachować w granicach dopuszczalności wolność, swobodę przemieszczania się, wybór drogi do szczęścia i sposobu życia ponad arbitralnym rządem, który może dowolnie posługiwać się argumentem bezpieczeństwa, wspólnoty narodowej czy tradycji, mając na celu coś zupełnie tej tradycji przeciwnego.

Pozdrawiam Pana

Szanowny Panie,
Autor artykułu również nie kwestionuje powstającego nowego porządku. Co do tego pełna zgoda między nami. Wszyscy zdajemy sobie sprawę z nieuchronności zmiany funkcjonowania świata w wielu jego aspektach, tym bardziej, że jej początek zapowiadano od lat bez względu na to, jak owo “nowe” sobie wyobrażaliśmy. Dzisiaj okazuje się dopiero, że te nasze wyobrażenia mogły być bardzo odmienne. Problem polega na tym, że nic nie wskazuje na pomyślny dla Polski i Europy charakter tego nadchodzącego przeobrażenia, podczas gdy Autor kreśli przed nami nieuzasadnioną obietnicę zbawienia i emancypacji narodów i tradycji wynikającą jakoby z chaosu i niepewności współczesnego kryzysu. Tak jakby rewolucyjne zawirowania na świecie same w sobie stanowiły szansę na gospodarczą i polityczną niezawisłość, uniezależnienie się od Niemiec, UE, USA, na odtworzenie starego świata sprzed ery neoliberalnej i globalistycznej w warunkach, które najwyraźniej zwiastują nowy etap globalizacji. Koncepcję państwa narodowego, patriotyzmu, tradycji, dyscypliny społecznej lub posłuszeństwa, a nawet wartości chrześcijańskich można wykorzystać w sposób wyrachowany przeciwko nim samym. I nie trzeba sięgać daleko w przeszłość, aby odnaleźć przykłady perfidnego posługiwania się wartościami “narodowymi” przeciwko narodowi czy wspólnocie politycznej. Robiono to choćby w czasach Polski Ludowej. A czy już całkiem niedawno państwa narodowe i narodowe gospodarki nie zostały wykorzystane do pokrycia strat prywatnego sektora bankowego po 2008 r.? Czy Donald Trump ze swoim “America First” nie broni interesów korporacji amerykańskich o globalnym zasięgu? Czy Chiny z “nowym jedwabnym szlakiem” i technologią 5G nie promują własnej wizji wolnego handlu opartego na usługach IT? W chwilach kryzysu i dekoniunktury prywatne (i państwowe) korporacje skrywają się pod osłoną państwowego protekcjonizmu, a nawet nacjonalizmu, aby przetrwać zachwianie rynkowe, wyeliminować pozbawioną tej ochrony konkurencję i mniejsze podmioty, a potem wrócić w roli monopolistów narzucając światu nową kulturę pracy (zdalnej?), zachowania społeczne oraz nowy podział na “haves” i “non-haves”. Nowoczesny kapitalizm może żywić się podziałem na centra i peryferie, albo zamienić się w gospodarkę uniwersalistyczną z socjalnym obliczem. Żadna z tych opcji nie wydaje się dla nas szczególnie sympatyczna.

To nie znaczy jednak, że mamy teraz uprawiać filozofię rozpaczy i bezradności – wręcz przeciwnie. Jeżeli, jak chce Autor, następstwa obecnego kryzysu “będziemy mogli kontrować swoimi działaniami” to musimy najpierw mieć świadomość naszego nikłego wpływu na procesy zachodzące po pandemii. Oddziaływanie na rzeczywistość społeczną, gospodarczą, a docelowo międzynarodową, jest zadaniem na teraz, kiedy przyszły porządek nie zdążył okrzepnąć. Niestety, polski rząd wybrał drogę polegającą na niemal pełnym paraliżu aktywności społecznej właśnie w czasie, kiedy mogłaby ona stymulować i korygować błędne lub szkodliwe decyzje władz. Zamiast tego powszechny strach przed chorobą i represjami wykreował w społeczeństwie powszechną postawę uległości, która nie pozwala im nawet wyjść z rodziną na spacer do parku. Co dopiero mówić o publicznych protestach, które w normalnych warunkach mogłyby skłonić władze do większej refleksji i zdrowego rozsądku. Ta hołubiona “suwerenność” rządu jest w tym wypadku obciążeniem dla państwa, a przede wszystkim dla suwerena czyli narodu. Trudno w tych warunkach oczekiwać od ludzi szacunku dla państwa i jego organów, które same podważają własny autorytet tworzeniem i egzekwowaniem absurdalnych, represyjnych praw. Ale właśnie z tego powodu kontestacja tego stanu rzeczy tu i teraz jest jak najbardziej uzasadniona, do kiedy mamy jakiś wybór. Dla dobra nas wszystkich i dla dobra państwa, które jeszcze uważamy za nasze.

W kwestiach medycznych dotyczących skali zagrożenia epidemicznego trudno wypowiadać się osobom bez kwalifikacji, ale powołując się na coraz liczniejsze wystąpienia lekarzy-epidemiologów można z pełnym przekonaniem uznać, że środowisko medyczno-sanitarne na całym świecie (w Polsce również) jest bardzo dalekie od konsensusu w tej sprawie. Mimo tej niepewności (a może wskutek?), podejmowane są decyzje polityczne o długotrwałych i katastrofalnych skutkach dla życia społecznego, gospodarczego i politycznego. Jest to analogia tezy zmian klimatycznych wywołanych rzekomo ingerencją ludzką, które zyskały polityczną aprobatę o wciąż nieprzewidywalnych skutkach. Przecież ekologiczne zapowiedzi ograniczenia konsumpcji, zużycia paliw, emisji cieplarnianych, oszczędności i zmiany nawyków tak dobrze korespondują z obecnymi zamkniętymi zakładami pracy, pustymi miastami, odwołanymi połączeniami lotniczymi, limitami w sklepach czy zakazem korzystania z terenów zielonych. Zbiorowym winnym wskazywanym przez elity jest zawsze człowiek, ten najprostszy, pracujący, ciułający grosze, wychowujący dzieci, który od niedawna zyskał łaskawe prawo do zagranicznego wypoczynku i namiastki “konsumpcji”. Teraz nawet tego mu nie wolno. Dlatego nie można mówić tutaj o “bezdusznym ekonomizmie” sceptyków w sytuacji kiedy taktyka “spłaszczania krzywej” zachorowań skutkuje wydłużeniem okresu izolacji ludności i zamknięcia społecznej aktywności na kolejne długie miesiące bez dostrzegalnej perspektywy końca. To jest dopiero bezduszne i krzywdzące w stosunku społeczeństwa nawet przy założeniu szczerych intencji rządu, w które mam dzisiaj podstawy wątpić.

Proszę zwrócić uwagę na następujący cytat: “wczoraj władze włączyły do bilansu ofiar śmiertelnych koronawirusa ponad 3,7 tys. zgonów, które nastąpiły od 11 marca. Chodzi tu o osoby zmarłe bez wykonanego testu, których z tego względu nie wliczono automatycznie do bilansu”. Czy to znaczy, że u tych osób nie ma potwierdzonej obecności wirusa? Czy testy wykonano pośmiertnie? Co właściwie było przyczyną tych zgonów? Mamy do czynienia z kreatywną statystyką umieralności prowadzoną na polityczny użytek i w celu realizacji politycznej agendy wymierzonej w całe społeczeństwa, narody i gospodarki. Wypadałoby o tym uświadamiać opinię publiczną zamiast powielać panikę szerzoną przez media głównego nurtu i uzasadniać odbieranie ludziom praw obywatelskich.

Powyższy artykuł warto byłoby uzupełnić o sprostowanie ze strony organizacji prawniczych. Przede wszystkim wprowadzenie kar administracyjnych nie ma podstaw prawnych. Zdaniem Okręgowej Rady Adwokackiej w Gdańsku “do tego typu zakazów [wchodzenia do lasów i parków] nie mają zastosowania słynne kary administracyjne do 30 tys. zł”. Ponadto “odnośnie nas – dotyczy to tylko naruszenia indywidualnego obowiązku kwarantanny, hospitalizacji lub izolacji wydanych przez stosowny organ (pozostałe sytuacje kar administracyjnych dotyczą obrotu określonymi towarami i nadmiernych cen). Innych zakazów – w tym przemieszczania się, wstępu do lasów, ilości osób w sklepie itp. to nie dotyczy. Przechodząc zaś do pytania – nawet w razie nałożenia kary za naruszenie np. izolacji żaden przepis nie uzależnia prawa do sądu od wcześniejszego zapłacenia kary. Kara administracyjna może oczywiście być egzekwowana (przez komornika lub komornika skarbowego), ale niezależnie od tego można się odwoływać do sądu.” Mecenas Masiak dodaje, że wszystkie restrykcje wprowadzone od 31 marca pozostają nielegalne w świetle zapisów konstytucyjnych, które mówią, że “nawet jak jesteś ministrem, rządem, nie możesz zrobić wszystkiego, co ci się podoba!”

W sprawie kar administracyjnych wypowiedział się także Krakowski Instytut Prawa Karnego, którego stanowisko warto tu również zacytować:
“Kar tych nie może nakładać organ administracji publicznej – mógłby on ewentualnie ukarać obywatela mandatem. Skrajnie nieuzasadnionym rozwiązaniem jest przy tym orzekanie wskazanych kar w trybie Ordynacji podatkowej. Może to świadczyć, że ustawodawca traktuje wskazane kary jak zobowiązania podatkowe.”

Innymi słowy, bez wprowadzenia stanu nadzwyczajnego w drodze ustawy Rada Ministrów, a faktycznie Minister Zdrowia może najwyżej ograniczyć określone sposoby przemieszczania się, ale nie ma prawa wprowadzać zakazów w przemieszczaniu się lub zakazów wstępu do miejsc publicznych.

Nie zmienia to oczywiście faktu, że w opinii KIPK działania rządu rodzą “nieprzewidywalne co do skali i skutków zagrożenie dla bezpieczeństwa obywateli oraz ryzyko wieloletniego chaosu prawnego”.

Przy takim postawieniu sprawy należałoby nie tylko publicznie protestować przeciwko ewidentnie bezprawnym aktom represyjnym, ale również czynnie kwestionować ich zastosowanie w ramach akcji obywatelskiego nieposłuszeństwa. Tylko tą drogą możliwe będzie zmuszenie rządu do postępowania w zgodzie z zasadami praworządności i sprawiedliwości – wprowadzenia stanu nadzwyczajnego lub natychmiastowego wycofania przepisów uderzających w swobody obywatelskie i działalność gospodarczą.

Piękna teoria, tylko, że to Rosjanie odmówili zawarcia porozumienia z Saudyjczykami, aby uderzyć w opłacalność wydobycia ropy w USA, a tym samym w ich obecność na europejskim rynku. Biorąc pod uwagę obecną kondycję gospodarki amerykańskiej ten plan ma duże szanse powodzenia. Tym bardziej w warunkach kiedy USA odwróciły się od Europy, wstrzymały przepływ ludzi, a Rosjanie i Chińczycy zagospodarowują gospodarczo i wizerunkowo rynek europejski. Tylko ograniczone manewry NATO i przyjęcie Macedonii do Sojuszu przypominają nam, że Amerykanie mają jeszcze z Europą cokolwiek wspólnego. Ale to już chyba “łabędzi śpiew” starego porządku. Redaktor Wiech zamiast martwić się o kondycję polskiej gospodarki niepotrzebnie zamartwia się o Rosję występując przy tym w roli propagandysty MSZ.

@Tutejszym,
Rozwijam. W Iraku stacjonuje ponad 5 tys. żołnierzy amerykańskich zgodnie z dwustronnym porozumieniem zawartym w 2014 r. w ramach wspólnej walki z ISIS, w której to walce nota bene uczestniczył zamordowany Sulejmani wspierając, chcąc nie chcąc, Amerykanów (wcześniej po 2001 r. ten sam Sulejmani czynnie współpracował z wojskami USA przeciwko Talibom w Afganistanie). Siły proirańskie odznaczały się w walkach z ISIS najwyższym stopniem efektywności militarnej w wypieraniu sunnickich ekstremistów, którzy regularnie dokonywali dekapitacji amerykańskich obywateli. Zauważmy, że ISIS od początku (podobnie jak afgańscy Talibowie) wspierane było finansowo i materiałowo przez Arabię Saudyjską, sojusznika Stanów Zjednoczonych, a jednocześnie państwo wrogie Iranowi, co zarazem uczyniło Saudyjczyków taktycznymi sojusznikami innej siły bliskowschodniej – Izraela. Stąd od pewnego czasu pojawiały się w bliskowschodnich kręgach opiniotwórczych spiskowe teorie, że walka Amerykanów z ISIS była w istocie pozorowana. To oczywiście tylko spekulacje. W każdym razie od czasu rozbicia Państwa Islamskiego władze w Bagdadzie (zdominowane przez szyitów od czasu obalenia przez USA rządów S. Husajna w 2003 r.) zaczęły głośno zapowiadać konieczność wycofania z kraju wojsk amerykańskich. Zauważmy, że w międzyczasie inny uczestnik “koalicji antyterrorystycznej” czyli Turcja okazawszy pierwsze symptomy niechęci do dwuznacznej polityki USA w regionie padł ofiarą inspirowanej z Waszyngtonu próby przewrotu wojskowego, z której Erdogan wyszedł zwycięsko, ale Amerykanie odpowiedzieli nałożeniem bolesnych sankcji na swojego sojusznika z NATO. Po objęciu prezydentury przez Trumpa i jednostronnym (bez konsultacji z członkami UE i NATO) wycofaniu się USA z porozumienia nuklearnego z Iranem Amerykanie nałożyli sankcje również na europejskie firmy, które respektując wciąż porozumienie z Teheranem, prowadziły z tym krajem transakcje handlowe (np. w zakresie importu ropy czy gazu). To było bezpośrednie uderzenie USA w interesy Europy jako całości. Polska również otrzymała na tym odcinku wyraźne ostrzeżenie i pokornie się podporządkowała (tak samo było w sprawie chińskiej technologii 5G). Polska została ponadto poważnie obciążona politycznie narzuconą nam bezczelnie przez amerykańskich sojuszników tzw. konferencją bliskowschodnią w lutym 2019 r., która była dla Polski dyplomatyczną i wizerunkową porażką i to nie tylko ze względu na stosunki z Teheranem (o towarzyszących temu wywodach roszczeniowych Pompeo i inwektywach ministra Katza nie wspomnę).
Cdn…

Głosy rozsądku i trzeźwej oceny, takie jak Prof. Zapałowskiego, z trudem przebijają się do naszej przestrzeni publicznej. Świadczą o tym niektóre komentarze jakoby o sile państwa decydował tylko zasięg artylerii i liczba armat. A nawet na takie czysto militarne atuty nie możemy dzisiaj liczyć. Problem w tym, że o ile Zachód nie rozumie zagrożenia rosyjskiego w Europie, to Polska zupełnie nie rozumie Zachodu i jego interesów. Za uśmiechami Trumpa kryje się wyraźny komunikat dla Warszawy na rzecz szukania porozumienia z Moskwą. Z drugiej strony Amerykanie znający charakter polskiej dumy narodowej i związanych z nią kompleksów opanowali technikę nęcenia Polaków iluzjami budowy regionalnego mocarstwa. W czasach najnowszych praktykę schlebiania polskim ambicjom geopolitycznym podjął Friedman, a po nim już amerykańskie kręgi oficjalne poszukujące sposobu na wycofanie się USA “rakiem” z wszelkich niewygodnych zobowiązań sojuszniczych pod pozorem wzmacniania “wschodniej flanki NATO”. Do złudzenia przypomina to pewien ponury dla Polski scenariusz sprzed 80 lat.

Klucz zaproszeń może jest “współczesny” tylko zupełnie nie koresponduje z ideą obchodów rocznicy wybuchu wojny ani tym bardziej z zupełnie współczesną polską racją stanu. Zatem po pierwsze Stany Zjednoczone były we wrześniu 1939 r. państwem neutralnym, a ich rola w początkowym etapie wojny mocno dwuznaczna. Czy prezydent Trump powie dlaczego Amerykanie znając tajną klauzulę paktu Ribbentrop-Mołotow nie powiadomili o niej polskiego rządu? Albo dlaczego nie uznali sowieckiego najazdu na Polskę za akt agresji? Zamiast tego woleli wysyłać do prezydenta Mościckiego idiotyczne apele o zachowanie pokoju. Z wojennych rocznic historycznych Amerykanie mogliby u nas celebrować upamiętnienie konferencji jałtańskiej lub poczdamskiej. Po drugie, jeśli chcemy zapraszać Trumpa to lepiej wybrać okazję “kontraktową” w rodzaju zakupu F-35 lub otwarcia nowego oddziału JP Morgan w Warszawie. Wtedy ten “współczesny” klucz miałby uzasadnienie. A na razie wiele wskazuje na to, że bez kompletu europejskich uczestników, których należałoby zaprosić tak z historycznych jak i politycznych względów (czyli oprócz wszystkich sąsiadów jeszcze Francja i W. Brytania) powstanie znowu wrażenie Polski izolowanej i opuszczonej. Szkoda dobrej okazji, bo reset 2.0 znowu szybuje ponad polskimi głowami.

Problem w tym, że Polska będąc podporządkowana wytycznym USA nie przestanie być ani “bliską zagranicą” ani równorzędnym partnerem dla Rosji. Postawienie wyłącznie na kartę amerykańską przez polską dyplomację wplątuje nasz kraj w sprzeczne z polskimi interesami konflikty euroazjatyckie ograniczając Polsce możliwość manewru nie tylko na rosyjskim odcinku, ale także wobec potencjalnych antagonistów Rosji, jak Chiny, Turcja czy Iran. Znaleźliśmy się w położeniu sąsiada, który miał nadzieję na wykorzystanie do własnych celów chwilowej kłótni małżeńskiej, podczas gdy, jak to bywa w życiu, małżonkowie pójdą na ugodę, a sąsiad pozostanie dla nich już tylko przeszkodą w pojednaniu. Rząd polski wydaje się zatem nieprzygotowany na dialog amerykańsko-rosyjski, w którym możemy stać się przedmiotem układu między mocarstwami zamiast być podmiotem w grze międzynarodowej. Tusk oczywiście popełnił fatalny błąd, ale nie robił tego z miłości do Putina, tylko również kierował się ówczesnymi wytycznymi zachodnich sojuszników (reset Obamy). Obecny rząd podąża dokładnie tym samym zgubnym dla Polski kierunkiem. I o tym napisał autor.

W nawiązaniu do kwestii Huawei etc. Władze Stanów Zjednoczonych blokują urządzenia i aparaty telefoniczne chińskiej produkcji na terenie własnego kraju. Wskutek tego niektóre telefony nie nawiązują połączenia z amerykańską siecią komórkową skutkując w praktyce dezaktywacją danego numeru telefonu. Dla osób podróżujących do USA powoduje to poważne problemy np. w przypadku płatności bankowych wymagających potwierdzenia. Naraża również użytkowników chińskich aparatów na dodatkowe koszty w postaci konieczności zakupu nowego aparatu lub karty amerykańskiej. Takie praktyki władz USA to rażące łamanie praw konsumenckich, o które w normalnych warunkach należałoby się upomnieć wraz z żądaniem solidnych odszkodowań. Niestety, jak wiadomo, USA nie podlegają żadnemu prawu poza swoim własnym w przeciwieństwie do Polski, która podlega wszystkim prawom poza własnym. Nie oczekuję zatem od obecnego tchórzliwego rządu i bezradnego MSZ żadnej rzeczowej interwencji w tej sprawie. Ale czy państwo polskie jest tak bardzo teoretyczne, że nie może nawet wydać ostrzeżeń dla Polaków wyjeżdżających do USA przed tymi dokuczliwymi utrudnieniami?

Bardzo celne uwagi, które ukazują zakłamany, ceremonialny i publicystyczny “patriotyzm” naszych dyplomatów. W przeciwieństwie do Autora uważam jednak, że gra pozorów dotyczy również odcinka rosyjskiego. Owa “walka z ruskimi” służy zaledwie usprawiedliwieniu poddańczej postawy wobec USA, dla której fundamentem może być jedynie wyolbrzymiona atmosfera zagrożenia ze wschodu. Wątpliwości budzi jednak szczerość obozu “dobrej zmiany” w ocenie niebezpieczeństwa płynącego z Moskwy, ponieważ w takiej sytuacji każda władza (także pozbawiona suwerenności) buduje dla siebie gwarancje bezpieczeństwa drogą kontaktów z wrogiem. Jeżeli Rosja byłaby tak niebezpieczna, jak wmawia się opinii publicznej, to szef MSZ i wiceministrowie byliby na rozmowach w Moskwie co najmniej tak często jak w Waszyngtonie czy w Brukseli. Tymczasem kontakty polityczne Polski z “coraz bardziej agresywną” Rosją pozostają praktycznie zamrożone od kilku lat. W jaki zatem sposób nasza dyplomacja zamierza starać się o budowanie relacji z Niemcami w kontekście “Nord Stream”, o włączenie do “formatu normandzkiego” czy o rozwój stosunków z Ukrainą, nie wspominając o organizacji konferencji ws. Bliskiego Wschodu czy pracach w ramach ONZ? Tam wszędzie obecna jest Rosja bez względu na nasze “za” lub “przeciw”. Albo więc “diabeł” nie jest tak straszny jak go malują albo rząd PiS używa swojej “rusofobii” jako użytecznego kamuflażu. W takim samym stopniu pozerskie są spory z KE, obrona przed imigracją, projekt “Trójmorza” czy “przyjaźń” z Ameryką. Nasuwa się podejrzenie, że wszystkie deklarowane ambicje polskiej dyplomacji na polu międzynarodowym są częścią dekoracyjnej pozy konstruowanej na potrzeby wizerunkowe (utrzymanie władzy). Ciekawe jednak jaki byłby status wschodniej flanki NATO i wojsk USA w Polsce w obliczu scenariusza nowego resetu USA-Rosja.

Forma i treść wystąpienia Dudy świadczą o dużym zakłopotaniu naszej głowy państwa oraz czynników rządowych organizujących ten wyjazd. Najwyraźniej było to wybitnie nie w smak PiSowi, ale zrobili to pod presją chcąc spacyfikować społeczne poczucie sprzeniewierzenia się wszelkim ideałom narodowym. Szczególnie zależy im na przykryciu haniebnej publicznej kapitulacji ws. nowelizacji ustawy o IPN. Ale teraz, kiedy ze strony prezydenta Rzeczpospolitej kilkakrotnie powtarzana jest publiczna litania “mam jeszcze jedną tylko prośbę” albo “to jest moja wielka prośba” w odniesieniu do cywilizowanego pochowania szczątków Polaków, to trudno mówić nie tylko o powadze politycznej Dudy, ale nawet o powadze urzędu, który przyszło mu sprawować. W tym momencie wskazany byłby udział prezydenta w społecznych obchodach rzezi wołyńskiej w kraju. Natomiast za wyjazd na Ukrainę strona polska zapłaciła zgodą na zorganizowanie przez kijowskie władze propagandowego widowiska w Sahryniu, co ma potwierdzać narrację ukraińską w sprawie roli UPA. W imię czego przyjęliśmy takie warunki? Za pozwolenie złożenia wieńca w polu i publiczne błaganie o chrześcijański pogrzeb dla ofiar rzezi? Nie było nawet mowy o żadnym pomniku czy symbolu historycznej pamięci. Pokorny ton, ściszony głos i podkulony ogon Dudy były zupełną przeciwwagą pozerskiego wizerunku stadionowego patrioty. Ten pierwszy obraz znany także ze stosunku naszych władz do środowisk żydowskich i USA jest zdecydowanie prawdziwszy.
Niewiele pod tym względem zmieniło się w charakterze relacji III RP z Ukrainą w ciągu ostatnich 30 lat. Ciągłe podkreślanie przyjaźni i popierania ambicji europejskich Ukrainy przy tak bezczelnym lekceważeniu elementarnych interesów i wrażliwości polskiej przez Kijów jest oznaką niskiej samooceny elit rządzących w naszym kraju. Ale nie można spodziewać się szacunku od innych skoro nie szanujemy sami siebie.

Szczególnie żenującym komentarzem do obecnej sytuacji była wczorajsza wypowiedź B. Wildsteina w telewizji publicznej wkrótce po emisji “Wołynia”. Wyraźnie bowiem wskazywał na potrzebę wyciszenia polskiej dyskusji o ludobójstwie wołyńskim w obliczu agresji rosyjskiej na Ukrainę. Zabarykadował się “argumentum ad Putinum” zagłuszając rozsądny (i chyba nazbyt grzeczny) głos Ewy Siemaszko opowieściami o propagandzie rosyjskiej. Nie wspomnę już o jego karkołomnej próbie akcentowania “polskiego odwetu”. Absurdalna teza jakoby krytykowanie Ukraińców na płaszczyźnie polityki historycznej było elementem rosyjskiej wojny informacyjnej świadczy o zakłamaniu i złych intencjach pana Wildsteina. Od lat przecież słyszymy, że Ukraińcy budują państwo, prowadzą reformy, trwa “pomarańczowa rewolucja”, a potem “majdan” i wojna z Rosją, dlatego zawsze był “zły moment” na dyskusję o historii. Ten punkt widzenia na pewno nie rozwiąże też żadnego problemu między Polską i Ukrainą. Trudno bowiem w takich warunkach budować poważne stosunki polityczne z Kijowem, bo kraj, który nie bierze odpowiedzialności za swoją przeszłość, nie zasługuje również na przyszłość i jest zwyczajnie niewiarygodny. Jeżeli pan Wildstein chce być przyjacielem Ukraińców, to powinien zacząć traktować ten naród poważnie, a Polakom okazać więcej szacunku. Niestety, nie pierwszy już raz wpisał się w godną pożałowania tradycję III RP pokazując swoje prawdziwe oblicze.