Archive Category: Opinie

Neobanderowcy z Czarnego Komitetu postanowili „poprawić”…

Pierwsza tzw. lutowa fala deportacji z 1940 roku stanowiła jeden z elementów planu eksterminacji elit przywódczych Narodu Polskiego i była warunkiem koniecznym do pełnego opanowania zdobytych i podzielonych między okupantów ziem Rzeczypospolitej.

Ostatni list hierarchów Ukraińskiej Cerkwi Grekokatolickiej zawierający niejednoznaczną ocenę ludobójstwa na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej każe ponownie podjąć refleksję nad najnowszą historią Kościoła unickiego.

Dziennikarz portalu Niezalezna.pl - Dawid Wildstein - w sposób instrumentalny posłużył się Polakami mieszkającymi na dawnych Kresach przedrozbiorowej Rzeczypospolitej. Wildstein opublikował wypowiedzi trzech działaczy kresowych z Winnicy i Płoskirowa, a następnie przedstawił ich jako reprezentatywnych dla całej polskiej społeczności na Kresach.

Jednym z postulatów, od początku litewskiej niepodległości podnoszonych przez polską społeczność na Litwie, jest wprowadzenie języka polskiego jako języka urzędowego na Wileńszczyźnie. Prawo takie przewiduje także traktat polsko-litewski oraz inne międzynarodowe zobowiązania przez Litwę przyjęte. Niektórzy jednak nie rozumieją, po co nam to.

Otóż horyzont myślenia naszych polityków wyznacza przekonanie, że obecny układ geopolityczny jest czynnikiem, który nigdy nie ulegnie zmianie. Nasze strategie opracowywane są w oparciu o założenie, że obecne granice Polski już nigdy się nie przesuną. Że Lwów i Grodno i Wilno do Polski nigdy nie wrócą, bo wraz z nastaniem ery UE, odwieczne prawa historyczne uległy zawieszeniu. Widać to na każdym kroku. I nie chodzi o to, że oczekuję od naszych polityków płomiennych przemówień o tym, jak to lada chwila ruszymy odbijać co nasze. Tak postępują kretyni, nie zaś wytrawni dyplomaci. Chodzi o to, by swoją aktywność polityczną rozwijać rozumiejąc, że obecny kształt Polska będzie miała jeszcze lat pięć, może dziesięć, a może i 173, ale na pewno nie jest to kształt nadany jej na stałe.

Liberalne pro-europejskie protesty, które na początku opanowały Kijów, wziął zły obrót: w warunkach przemocy i rozpraszania demonstrantów przez policję, rosną w siłę ugrupowania prawicowe.

Jako osoba mieszkająca na Ukrainie chcę powiedzieć, że to, co pokazują media, jest niezgodne z prawdą. Dlaczego? Tu trzeba zauważyć niektóre rzeczy. Media, które chcą publikować prawdę, są zagłuszane głosem mediów z głównego nurtu. To, co głoszą polscy (i nie tylko) dziennikarze, powtarzający jak barany hasło „sława Ukrainie”, jest obrzydliwe, a wiara w to, że nikt nie wie, co znaczy to hasło, jest po prostu zatrważająca, bo kończy się ono stwierdzeniem „smert' lacham”. „Ukraina ponad wszystko” – skąd to hasło się wzięło i czy niczego Wam nie przypomina?

I chociaż obecność nad Odrą-Nysą nastąpiła gigantycznym kosztem: wcześniejszymi zaborami, okupacją, masowymi przesiedleniami i kolejną utratą niepodległości, to obecnie Polska jest teoretycznie wolna i właśnie teraz następuje najlepszy czas na ostateczne powiązanie Ziem Zachodnich z resztą kraju, na uświadomienie sobie ich znaczenia, na potraktowanie ich posiadania jako historycznego zwycięstwa w wojnie wydanej przez niemiecki militaryzm.

Uważam więc, że jeżeli Bujak chce znów zaistnieć w polityce i grać rolę tzw. autorytetu moralnego, to niech czyni to za pieniądze własne lub "Gazety Wyborczej". Byli koledzy z szeregów nieboszczki UD i UP z pewnością też nie odmówią.

W starej szafie znalazłem kalendarzyk mojego dziadka z lat 1918-1921. Był wtedy harcerzem, zakładał w swoim rodzinnym Kórniku drużynę. Pod datą 27 marca 1921 czytam zapis ołówkiem: „Zbiórka komendy. Czy karabiny były czyszczone?”. A poniżej: „Program kursu na zastępowych. (…) Każdy przeczyta następujące książki: Trylogję Sienkiewicza, Krzyżacy, W Pustyni i w Puszczy, Pan Tadeusz”.

Ostanie wydarzenia na Ukrainie wskazują na presję polityczną i gospodarczą Rosji na swojego sąsiada. Presja ta jest wywierana nieustannie, chociaż nie zawsze jest to tak widoczne dla opinii publicznej. Mimo upływu 22 lat od uzyskania niepodległości przez Ukrainę, związki gospodarcze pomiędzy Ukrainą a Rosją są nadal bardzo mocne.

Na kanwie eurokrucjaty polskich polityków do Kijowa, dzięki portalowi Kresy.pl wybrzmiały głosy generalnej refleksji nad naszą polityką wschodnią. Należna, długo wyczekiwana krytyka dotychczas bezwzględnie nad nią dominującej giedroyciowskiej ideologii spowodowała histeryczną reakcję wielu dzisiejszych akolitów Jerzego Giedroycia.

Buńczuczne zapowiedzi liderów protestów w Kijowie, że założą 10-milionowy ruch na wzór polskiej "Solidarności", można między bajki włożyć.

Relacje wschodnie, przeszłość ziem zwanych kresowymi, a obecnie będących w głównym składzie Litwy, Łotwy, Białorusi, Ukrainy, obecni tam Polacy, masa polskiej spuścizny kulturowej, naukowej, duchowej stawia je w głównym szeregu zainteresowań i działań polskiego państwa.

Na Woli, na skwerze przy ul. Bema, ponownie stanął pomnik Ludwika Waryńskiego. Za mego dzieciństwa kojarzonego głównie z czerwoną stówą, ale sądzę, że jego „zasługi” są na tyle nieprzecenione i niedocenione, że aż musiał wydobyć się z czeluści jakiegoś tajemniczego magazynu i zostać odpowiednio uhonorowany.

Na wstępie uprzedzam Czytelnika, że przytoczone w poniższej relacji fakty mogą poddać w wątpliwość sens całej polskiej polityki wschodniej, która jako niewzruszony dogmat przyjęła „doktrynę Giedroyca”, a wraz z nią wyrozumiałość wobec młodych nacjonalizmów zabużańskich (za rzeką Bug), która każe na dalszy plan spychać interesy Polaków na Kresach. Nie będzie to także tekst strawny dla tych, którzy uważają, że suma obecnych państw narodowych w Europie Wschodniej jest prostą kontynuacją I Rzeczypospolitej. Z drugiej zaś strony tekst ten nie zadowoli w najmniejszym stopniu zwolenników rządów Aleksandra Łukaszenki, mającego do Polaków na Białorusi stosunek rzekomo pozytywny lub chociaż neutralny – w przeciwieństwie do antypolskich nacjonalistów białoruskich. Tych od razu uprzedzam, że ze względu na represje wobec Polaków na Białorusi prezydent tego państwa nie cieszy się moją życzliwością. Pozostałych niezrażonych tymi zapowiedziami Czytelników zapraszam zaś do lektury.

No to doczekaliśmy się. Ołeh Tiahnybok, szef neobanderowskiej "Swobody", podziękował wczoraj publicznie za udzieloną pomoc "liderowi polskiej opozycji".