Archive Category: Opinie

Najprawdopodobniej w marcu podpisana zostanie umowa na dostawy…

Z uwagą obejrzałem niemalże wszystkie relacje z rekonstrukcji zbrodni wołyńskiej „Wołyń 1943 nie o zemstę, lecz o pamięć wołają ofiary”, która odbyła się w ramach obchodów 70. rocznicy ludobójstwa na Kresach Wschodnich dokonanego przez OUN-UPA na ludności polskiej, czeskiej, ormiańskiej, rosyjskiej, żydowskiej i ukraińskiej. Jej głównym elementem było widowisko audiowizualne z muzyką Krzesimira Dębskiego. Inscenizację zorganizowało Przemyskie Stowarzyszenie Rekonstrukcji Historycznej „X D.O.K.”, burmistrz Radymna, miasto Stalowa Wola oraz Miejski Ośrodek Kultury w Radymnie. Wzięli w nim także udział członkowie grup rekonstrukcyjnych oraz wolontariusze. Cieszy fakt, że w rekonstrukcji tragicznych wydarzeń na Wołyniu w 1943 roku wzięło udział ok. 200 rekonstruktorów i aktorów z grup rekonstrukcyjnych i teatralnych z Polski, Słowacji i Czech.

Kaliningradzka gospodarka przeżywa recesję. Produkcja przemysłowa w regionie w ciągu pierwszych 5 miesięcy bieżącego roku zmniejszyła się o 1,2% w porównaniu z analogicznym okresem w 2012 roku.

Obchodzimy dzisiaj już kolejną, 70-tą rocznicę apogeum banderowskiego ludobójstwa na Kresach Południowo-Wschodnich. 11 lipca 1943 oddziały OUN-UPA zaatakowały ponad setkę wsi na Wołyniu i zamordowały tysiące ich polskich mieszkańców. Łącznie w latach 1939-1947 z rąk ukraińskich nacjonalistycznych oprawców zginęło ponad 130 tysięcy Polaków oraz wiele tysięcy ludzi innych narodowości. Wypędzonych zostały setki tysięcy, nie licząc tych ekspatriowanych.

Rosja za czasów zaborów zastanawiała się, jak zrobić z Polaków wiernych poddanych. Represje nie były skuteczne, gdyż wywoływały jedynie opór. Pojawił się więc projekt wyhodowania nowego typu Polaka, którego patriotyzm będzie tylko skorupą słów i rytuałów, pod którą nie będą się kryły żadne wolnościowe aspiracje. Być może z podobnym procesem mamy do czynienia i w III RP.

Punktem wyjścia dla debaty „Zbrodnia Wołyńska. Puścić w niepamięć, czy potępić” są ostatnie wydarzenia związane 70. rocznicą tragicznego wydarzenia, które kładzie się cieniem na relacjach Polski i Ukrainy.

Rosja nie będzie się śpieszyła z naciśnięciem guzika atomowego, ma parę innych guzików, które może nacisnąć wcześniej i je naciska - mówił prof. Andrzej Nowak w czasie wykładu poświęconego wojskowej doktrynie Rosji. Słowa historyka komentował politolog prof. Włodzimierz Marciniak.

Kwestia gazu łupkowego, pomimo swojej stosunkowo krótkiej historii medialnej, już zdążyła przemienić się w istny koszmar.

W przededniu siedemdziesiątej rocznicy zbrodni na Wołyniu wciąż mamy impas. Polskie i ukraińskie środowiska opiniotwórcze nie znajdują wspólnej płaszczyzny porozumienia w tej sprawie. Co gorsza wydaje się, że punkty widzenia - polski i ukraiński, oddalają się od siebie coraz bardziej. Sprawa ta ciąży na wzajemnych relacjach i dzieli nasze narody.

Mirosław Czech, publicysta „Gazety Wyborczej”, a zarazem członek Rady Głównej Związku Ukraińców w Polsce, w artykule "Polska nie tylko Polaków", zaatakował dziś bardzo mocno IPN za rzekomo niewłaściwą postawę w sprawie ludobójstwa na Wołyniu, którego 70. rocznicę będziemy obchodzili już za miesiąc.

Grzechem pierworodnym odzyskującej niepodległość Rzeczypospolitej było wyrzeczenie się Kresów. Nie chodzi, rzecz jasna, o próbę odzyskania utraconych ziem siłą, ale o sprzeciw wobec wymazywania z pamięci – przede wszystkim z pamięci pokoleń Polaków – polskości tych terenów.

Gdyby nie traktat Ribbentrop-Mołotow już w roku 1939 wybuchła by straszna ukraińska rebelia, być może równie krwawa jak ta z lat 1943-45. Do tego powstania wszystko już było bowiem gotowe, łącznie z wyszkolonymi przez Niemców Legionami. Polacy starali się jednak, do końca, układać jakoś stosunki z Ukraińcami.

Czas by zadać sobie pytanie, kiedy Polacy naprawdę zaczną dostrzegać Ukrainę. Bo to, o czym mówią, co analizują, z czym usiłują współpracować jest raczej ich wyobrażeniem o tym kraju, niż rzeczywistym państwem.

Przyglądając się uważnie polityce Ukrainy, a zwłaszcza jej regionalnym osobliwościom, ma się odczucie, że zbudowana jest na zasadzie dziecinnej gry gdzie nie obowiązują żadne reguły. Ta gra jest dziwną próbą rekonstrukcji przeszłości i próbą wmontowania jej w dekoracje z dnia dzisiejszego.

Dlaczego powinniśmy przepraszać? Nie dlatego, że oczekuje tego Sejm czy Parlament Europejski. Także nie ze względu na partnerstwo strategiczne z Polską. A dlatego, że nasi przodkowie przelali ludzką krew w bagnach wołyńskich. Zrzec się odpowiedzialności za tę krew, zrzec się ich pamięci. Naszej pokuty wymagają nie Polacy, a dusze tych, którzy nie wiedzieli, co czynią. I nie Polacy mają pochować kości wołyńskie, a Ukraińcy. Wołyń, to ziemia ukraińska. Czas zbierać kamienie. Czy Polacy pójdą naszym śladem? Oni mają swoje kości ukraińskie w zakamarkach historii. Oni niech decydują.

Polski dziennikarz w roli tuby propagandowej szerzącej kłamstwa mające na celu wybielanie zbrodni ukraińskich kolaborantów Hitlera? Wiele wskazuje, że tak jest w istocie.

Nowy ustrój bardzo szybko postawił sobie we Lwowie pomniki ku własnej chwale.

70 lat temu świat poznał prawdę o strasznej tragedii w Katyniu. Władze stalinowskie natychmiast zaczęły negować swoją winę. Dopiero w 1990 roku za czasów Michaiła Gorbaczowa oficjalnie przyznano, że egzekucje były przeprowadzane w 1940 r. przez organy NKWD.