Jan Sienkiewicz, imiennik pierwszego prezesa Związku Polaków na Litwie, to wieloletni nauczyciel i dyrektor polskich szkół. W przełomowych czasach rozkładu Związku Radzieckiego jako wiceprzewodniczący gminy solecznickiej przeforsował ogłoszenie jej gminą narodową polską.
“Od samego początku odrodzenia była mowa o autonomii dla Polaków w kuluarach politycznych. Od litewskich działaczy politycznych były potwierdzenia, że to jest realna sprawa. A Polacy chcieli zachować jakąś samodzielność i swoją kulturę” – opisuje koniec lat 80 XX wieku Bronisław Jankowski, wieloletni pracownik polskiej oświaty
“Był to czas kiedy, przynajmniej kilka dni takich było, zastanawiałem się, czy wypuszczać dzieci do szkoły czy może lepiej niech posiedzą w domu. Napięcie było bardzo wielkie” – wspomina czasy przełomu na Litwie pierwszy prezes Związku Polaków na Litwie Jan Sienkiewicz. Choć nie był wśród liderów ówczesnego ruchu na rzecz autonomii Wileńszczyzny, omawia szeroki kontekst historyczny ich działalności.
Pisanie o rzekomej „żółtej kartce” dla AWPL-ZChR od jej polskiego elektoratu, co za litewskim publicystą powtarzało szereg mediów w Polsce, jest w kontekście danych komisji wyborczych nonsensem. AWPL-ZChR pozostaje politycznym hegemonem Wileńszczyzny, ale jest tak dlatego, że to właśnie Polacy stanowią większość mieszkańców regionu. Ich aktywność wyborcza oddaje poziom integralności i uświadomienia tej wspólnoty – pisze Karol Kaźmierczak.
Prawo i Sprawiedliwość przedstawia się Polakom jako partia, której głównym celem jest upodmiotowienie państwa polskiego w stosunkach międzynarodowych i zapewnienie mu pełnej suwerenności. Jednak stanowisko jego czołowych polityków w bardzo konkretnych, ale też fundamentalnych dla naszej podmiotowości kwestiach, z tymi szczytnymi deklaracjami nic wspólnego nie ma.
Jadwiga Prowłocka w okresie działań na rzecz autonomii Wileńszczyzny odpowiadała za kwestie ekonomiczne w administracji rejonu solecznickiego, posiadającego największą proporcję ludności polskiej na Litwie i wówczas, i dziś.
Nie ma prawdopodobnie w najnowszej, postzimnowojennej historii Europy polityka, którego postać została by w powszechnej świadomości zmistyfikowana w takim stopniu, jak postać Slobodana Miloševicia. Niemal równo dekadę po śmierci ostatniego przywódcy Jugosławii przyczynek do jego prawdziwej historii został ukryty głęboko między 2590 stronami wyroku Międzynarodowego Trybunału Karnego dla byłej Jugosławii. Został przy tym zasadniczo przemilczany przez zachodnie media, które miały o Miloševiciu tak wiele do powiedzenia w ciągu kilkunastu lat jego rządów.
Czy białoruskie specłużby próbują osaczyć polskiego działacza kresowego nawet w Polsce? Mirosław Kapcewicz jeden z pionierów prężnego środowiska młodych Polaków z Lidy studiuje trzeci rok na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, ale nawet tam nękają go podejrzani osobnicy.
Od początku tego miesiąca środki masowego przekazu podają informacje o dojrzewających w gabinetach Prawa i Sprawiedliwości planach zmiany ordynacji wyborczej. Trudno widzieć w tym coś innego niż plan instytucjonalnego zabezpieczenia swojej dominacji w parlamencie.
Można być krytycznie nastawionym do Prawa i Sprawiedliwości i nowego rządu za poszczególne kierunki polityki Beaty Szydło, a właściwie Jarosława Kaczyńskiego. Jednak głosy jakie wydają z siebie ich krytycy przy okazji programu 500+ to kakofonia polskiej partyjnej wojny plemiennej, ordynarnej zawiści, klasowych uprzedzeń i liberalnych miazmatów. Tymczasem program ten jest pierwszym realnym krokiem polityki społecznej w III RP.
Dwóch byłych prezydentów Ukrainy Leonid Krawczuk i Wiktor Juszczenko, hierarchowie ukraińskich Kościołów: grekokatolickiego Swiatosław i prawosławnego Filaret tudzież grono intelektualistów wystosowali apel do polskich władz, nawołując w nim Polaków o powstrzymanie się od nierozważnych deklaracji związanych z rocznicą „tragedii wołyńskiej” – pisze publicysta czołowego portalu Polaków na Litwie L24.lt Tadeusz Andrzejewski.
Robiący ostatnio medialną karierę Witold Jurasz najczęściej komentuje sprawy Białorusi. O ile jego analizy dotyczące sfery niejako makropolitycznej można uznać za wnoszące istotne uwagi do dyskusji, to nie sposób zgodzić się z tym co mówi o sytuacji żyjących na Białorusi Polaków.
Trianon – to francuskie słowo pełni w języku węgierskim rolę niejako synonimu katastrofy, narodowej tragedii. Niemal wiek po rozbiorze historycznego państwa, ból a co najmniej żal wobec tego faktu jest wśród Węgrów nadal żywy. W bólu tym zahartowała się węgierska godność narodowa.
Umowa o Transatlantyckim Partnerstwie w dziedzinie Handlu i Inwestycji nie jest niczym innym, niż nowym narzędziem podtrzymywania hegemonii USA na kontynencie europejskim.
Postać Romana Dmowskiego stała się już na tyle rozpoznawalna i symboliczna, że na jego autorytet powołują się nawet ludzie stojący na ideowych antypodach wobec twórcy polskiego ruchu narodowego. Jednym z nich jest Tomasz Sakiewicz.
Według sondaży przytłaczająca większość zwolenników amerykańskiej Partii Republikańskiej przyjęła do wiadomości wynik prawyborów i zamierza poprzeć Donalda Trumpa w czasie listopadowej elekcji prezydenckiej. Prawdopodobnie będzie on również w stanie nawiązać wyrównaną walkę z Hilary Clinton
Program Marii Przełomiec zawiera tyle fundamentalnych półprawd i całkowitych błędów, że rodzi pytanie czy wynikają one tylko z niedostatków warsztatu czy są świadomą manipulacją, mającą podkopywać w Polsce solidarność narodową i wsparcie dla rodaków na Wileńszczyźnie – pisze Karol Kaźmierczak.
Elementarna logika wymiany, obowiązująca wszak w dyplomacji, zakłada, że „daję jeśli Ty dajesz”. Rząd PiS właśnie oświadczył, że nie zamierza stosować tej zasady. Co jeszcze bardziej nienaturalne, mimo oczywistej dysproporcji potencjałów i potrzeb na korzyść Polski, nasi rządzący ustawiają się wobec litewskich władz w pozycji petenta, w dodatku dość żałosnego, bo dopraszającego się wdzięczności za wyrządzone, w swej naiwności, przysługi. – Karol Kaźmierczak komentuje oficjalne stanowisko polskiego MSZ.
Polscy politycy jak do tej pory okazywali się niezdolni do wypełnienia roli liderów, gdyż zapał do antyrosyjskiej krucjaty ostatecznie zawsze stawia ich w roli petentów wobec zachodnich mocarstw, piszących zresztą scenariusz tej krucjaty, łącznie z możliwym jej odwołaniem i postawieniem Polski w bardzo nieciekawej pozycji harcownika, za którym nie ma już armii. Polska polityka wschodnia skutecznie poróżniła nas z Czechami i Słowakami. Węgrzy nie są niczyim petentem ani harcownikiem i całkowicie zasłużenie stali się liderem Europy Środkowej. Czas, by Polacy nie tylko lubili Węgrów i głośno wyrażali wobec nich swoją przyjaźń, ale żeby się od nich także czegoś w końcu nauczyli.
Podczas gdy rząd PiS zapewnia, że los Polaków na Wileńszczyźnie jest w centrum jego zainteresowania, medialne zaplecze partii rządzącej propaguje w naszym kraju litewską narrację. Po spotkaniu z litewskimi politykami Tomasz Sakiewicz gorliwie reprodukuje ich tezy, mówiące że za fatalny stan relacji między Warszawą a Wilnem odpowiada nie wszechstronna dyskryminacja naszych rodaków na Litwie ale spisek agentów Kremla bądź politycy Akcji Wyborczej Polaków na Litwie. Z tego, co pisze wynika, że on i jego redakcja postawili już krzyżyk na wileńskich rodakach.
Nemezis uśmiecha się na wasz widok Francuzi i Europejczycy. Na widok waszego zadziwienia, szoku, strachu na przemian zastępowanego potupywaniem, tromtadracją z jaką jej wygrażacie. Uśmiecha się na widok sentymentalnego festiwalu świeczek, grafik na portalach społecznościowych, marszów milczenia. Uśmiecha się gdy gorliwie bronicie się przed świadomością dlaczego spada na was jej bicz. I dlaczego spadnie jeszcze nie raz.
Dominujący w dyskusji publicznej zwolennicy ugodowej polityki wobec Litwy twierdzą, że polityka twarda w niczym nie pomogła realizacji polskich interesów wobec niej. Fałsz takiego twierdzenia polega na tym, że Polska nigdy twardej polityki wobec Litwy nie prowadziła.
Działacz Fundacji Wolność i Demokracja i redaktor naczelny portalu kresy24.pl Marek Bućko został publicystycznie zaatakowany przez komentatora spraw międzynarodowych Witolda Jurasza. Być może słowo „publicystyczny” nie jest na miejscu gdyż krótki tekst Jurasza utrzymany był w gruncie rzeczy w tonie donosu. Był także iście inkwizytorskim głosem obrony „ortodoksji” jaka według elity powinna obowiązywać w mówieniu o wschodzie i polityce wschodniej.
Dzień 4 czerwca jest co roku smutną rocznicą dla Madziarów, symbolem rozbioru Królestwa Węgier (wchodzącego w skład Austro-Węgier) na mocy traktatu z Trianon. 4 czerwca 1920 r. delegacja węgierska została zmuszona przez Ententę do podpisania porozumienia pokojowego, które określone zostało “dyktatem”.
Niedawny, poświęcony Polakom na Litwie tekst Kostrzewy-Zorbasa jest nie tylko jaskrawym przykładem historycznej ignorancji. Podważa on także moralne fundamenty polskiego patriotyzmu.
To, że amerykańscy politycy nieustannie gardłujący w o „wojnie z terroryzmem” czy prezydent Francji, który przewodził żałobie po niedawnych atakach w Paryżu nabrali wody w usta jest oczywiste – wszak są wspólnikami Turcji w ramach militarnej operacji „zmiany reżimu” w Syrii. Milczenie zachodnich mediów, mimo wszystko zastanawia. I martwi.
Wczorajsze tąpnięcie wartości złotówki w stosunku do franka szwajcarskiego to widmo poważnych kłopotów dla wszystkich Polaków, którzy zadłużyli się w tej walucie. Może to spowodować pauperyzację kilkuset tysięcy ludzi. Na Węgrzech poradzono sobie przynajmniej w części z tym problemem. Po prostu przecięto go niczym węzeł gordyjski.
W artykule „Odrodzenie idealizmu politycznego na Ukrainie”, jaki ukazał się we wrześniu na łamach „Polski Niepodległej”, Jakub Siemiątkowski stawia ukraińskich bojowników wojny w Donbasie jako wzór dla Polaków, między wierszami ukazując ich także jako politycznego partnera. W obu sprawach się myli, bo też tok jego wywodu popada w poważne sprzeczności, nie pozwalające traktować go poważnie.
Fakt, że Victor Orban skłonny jest do ostrego forsowania interesów własnego narodu, także w kontekście ukraińskim, stał się już przyczyną potępieńczych tyrad wygłaszanych wobec niego w Polsce od lewa do prawa. Od wczoraj trwa kolejna fala antywęgierskiej histerii.
Czołowy teoretyk polityki wschodniej środowiska Prawa i Sprawiedliwości – Przemysław Żurawski vel Grajewski ponownie zajął się kwestią Polaków na Wileńszczyźnie. Niestety po raz kolejny jego artykuły sprowadzają się do sugerowania konieczności wycofania spraw naszych rodaków na Litwie z politycznej agendy relacji Rzeczpospolitej z państwem litewskim. Żurawski vel Grajewski poucza także samych Wilniuków z kim powinni, a z kim nie powinni współpracować w walce z dotykającą ich dyskryminacją.
Wydana dzięki dotacjom polskich instytucji publicznych książka ojca Piotra Rudkouskiego, który wciela się w rolę komentatora i myśliciela społecznego, jako jedna z niewielu pozycji w białoruskiej publicystyce politycznej odnosi dość obszernie do kwestii polskiej mniejszości narodowej zamieszkującej obszary wchodzące dziś w skład Republiki Białoruś. Niestety ojciec Rudkouski, wbrew składanym na kartach swojej pracy deklaracjom, nie wybrnął poza rozpowszechnione w białoruskich kręgach opozycyjnych kwestionowanie deklaracji narodowych białoruskich Polaków.
Porozumienie zawarte dziś po południu w większości pokrywa się z warunkami jakie wcześniej proponował już prezydent Janukowycz. Jednocześnie Majdan – niczym dawna kozacka sicz – potwierdził swoją polityczną rolę i nadal jeszcze może skorzystać ze swojej pozycji dla pogrzebania kompromisu.
Eskalacja przemocy była jedyną możliwą konsekwencją zachowania aktorów biorących udział w ukraińskim dramacie, który przedwczoraj nabrał prawdziwie tragicznego wymiaru.
