II Kongres Środowisk Kresowych Rzeczypospolitej Polskiej: O Lwowie nie można zapomnieć!

Pragnę w tym miejscu przypomnieć mój artykuł z 2014 r. o IV Światowym Zjezdzie i Pielgrzymce Kresowian w Przemyślu z roku 1998
KRWAWE ŁZY KRESOWIAN

Krwawe łzy Kresowian
Okres drugiej wojny światowej był opłakany przez Polaków mieszkających na wschodzie II-ej Rzeczpospolitej krwawymi łzami. Tym co udało się przeżyć, zamieszkali na tzw. ziemiach odzyskanych a część rozproszyła się po całym świecie. Nieszczęścia w tym czasie dotknęły wszystkich Polaków jak: wywózki na sybir, gułagi, obozy koncentracyjne, prześladowania i morderstwa związane z „umacnianiem władzy ludowej”. Ale Kresowiaków spotkały jeszcze dodatkowe dwa nieszczęścia: po pierwsze to bestialskie morderstwa jakie spotkały Ich od swoich sąsiadów Ukraińców, po drugie to brak powszechnej wiedzy o Ich cierpieniach i krzywdach. Nawet po roku 1989 r., przecież już w wolnej i niepodległej III-ej Rzeczpospolitej, prawda o tragicznych losach Kresowian z trudem się upowszechniała, było to i nadal jest niezrozumiałe dla ostatnich jeszcze żyjących Kresowiaków i Ich potomków.
W czasach PRL-u pamięć o obozach koncentracyjnych była powszechna, więźniowie tych obozów byli pod tym względem usatysfakcjonowani moralnie. Po 1989 r. także wiedza o gehennie Sybiraków i więźniów gułagów znalazła miejsce w powszechnej świadomości. Natomiast gehenna Kresowiaków napotkała i niestety nadal napotyka na zdecydowany opór przed upamiętnieniem. Próbuje się te sprawy „zamieść pod dywan” i puścić w zapomnienie.
Dopiero dwa wydarzenia w ostatnim czasie spowodowały, że sprawa „Ludobójstwa na Wołyniu i Kresach Południowo – Wschodnich” zaistniała w powszechnej świadomości. Jedno z tych wydarzeń to rekonstrukcja historyczna 20.07.2013 r. w Radymnie pod tytułem „Wołyń 1943, nie o zemstę lecz o pamięć wołają ofiary”. Przeciwko tej rekonstrukcji wystąpiły ze zmasowanym atakiem te wszystkie koszmarne media i przez to, wbrew intencjom tej kampanii nienawiści, widowisko to zostało bardzo nagłośnione i odniosło wielki sukces. Związek Ukraińców w Polsce też zdecydowanie potępił zorganizowanie tej historycznej rekonstrukcji a przy tym w podjętej uchwale, znalazło się kuriozalne, pokrętnie przedstawione oburzenie z faktu, że w czasie tego planowanego ludobójstwa realizowanego przez ukraińskich szowinistów, Polacy ośmielali się podejmować akcje samoobrony. Drugim wydarzeniem, to był koniec roku 2013 tzw.drugi Majdan w Kijowie gdzie pojawiły się flagi czerwono-czarne neobanderowców, to już w powszechnej opinii skojarzono z czystkami etnicznymi realizowanymi przez rezunów Bandery.
Według mojej wiedzy, pierwszym który w swoich publikacjach dokonał całościowej analizy, opisał genezę, organizację i podstawy ideowe zbrodniczej działalności OUN-UPA (OUN – Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów a jej organ wykonawczy to UPA-Ukraińska Patriotyczna Armia) był prawosławny Ukrainiec mieszkający w Kanadzie Wiktor Poliszczuk. Zmarł w 2008 r. nie doczekawszy się uhonorowania od kolejnych władz III-ej RP ani upamiętnienia.
Gorzkie łzy Kresowian
Gdy w 1998 r odbywał się IV Światowy Zjazd i Pielgrzymka Kresowian w Przemyślu, to prymas Józef Glemp odmówił uczestnictwa w komitecie honorowym. Z programu Zjazdu wymuszono usunięcie punktu dotyczącego składania wieńców pod tablicą upamiętniającą ofiary UPA. Podczas tego Zjazdu w Przemyślu był obecny ówczesny marszałek sejmu Maciej Płażyński, niestety nie spotkał się z Kresowiakami a miał czas na mecz piłki nożnej z delegacją węgierską, która wówczas była w Przemyślu. Podczas pożegnalnego spotkania Kresowian w hali sportowej , to w tym samym czasie marszałek sejmu zorganizował w pobliskim zamku w Krasiczynie „picie piwa” dla swoich kumpli i zaproszonych gości. Nie spotkał się z Kresowiakami Wojewoda (wówczas Przemyśl był województwem przed reformą administracyjną), nie spotkał się Metropolita Przemyski Rzymskokatolicki jak też Metropolita Cerkwi Greckokatolickiej. Tak Polski establishment potraktował pielgrzymów Kresowiaków: z Kanady , Australii itp., część z nich na pewno była ostatni raz w wytęsknionej i ukochanej Polsce. Nie wyszedł do nich nawet Prezydent miasta Przemyśla. Nie było też wojska, ale warty honorowe pełnili umundurowani członkowie Związku Strzeleckiego „STRZELEC”. Ze łzami w oczach fotografowali się Ci pielgrzymi „przytuleni” do polskiego munduru. Należy z uznaniem odnotować, że z pielgrzymami spotkał się poseł Andrzej Zapałowski i radny Marek Kuchciński. A szczególne uznanie należą się organizatorowi tej uroczystości senatorowi W.Kowalskiemu.
Zebrali się Kresowianie w Pobliskiej Birczy na cmentarzu, gdzie ks.Pater od Salezjan wygłosił przemówienie, bo w kościele miał zabronione wygłoszenie kazania. Ks.Pater to Kresowiak i jako małe dziecko zapamiętał to okropne ludobójstwo i bestialskie znęcanie się banderowców nad swoimi ofiarami, nawet maleńkimi dziećmi, o czym przejmująco, emocjonalnie mówił.
Stosunek różnych partii do Kresowian tak opisał na swoim blogu ks.T.Isakowicz-Zaleski „Dla wielu partii nie są Oni specjalnie ważni . Widziałem to na warszawskim Skwerze Wołyńskim w dniu 11 lipca 2008 r., w rocznicę „Krwawej Niedzieli”, kiedy śp. Prezydent Lech Kaczyński nie tylko, że odmówił swego patronatu nad rocznicowym upamiętnieniem, ale i w ogóle (jak większość innych polityków) nie przybył, aby wspólnie się pomodlić i oddać cześć pomordowanym obywatelom Drugiej RP. Równocześnie wziął patronat nad uroczystościami mniejszości ukraińskiej, odbywającymi się w tym samym czasie. Czy ktoś z PiS jak i szeroko pojętej prawicy przeprosił Kresowian i Ich potomków za to skandaliczne zachowanie się prawie całego polskiego establishmentu politycznego?. Oczywiście, że nie. Co więcej. Do dziś pamiętam ironiczny uśmiech posła Pawła Kowala, wówczas prominentnego polityka PiS, który zarzucał 70- i 80-letnim starcom, że za mało w tej sprawie lobbowali…”.
Kiedy po pomarańczowej rewolucji władzę na Ukrainie przejął reklamowany jako wolnościowy, proeuropejski i demokratyczny duet tj.prezydent Wiktor Juszczenko a premierem została Julia Tymoszenko, politycy w Polsce mylnie potraktowali te zmiany jako przyjazne Polsce. W większości, jak uważam, wykazali się całkowitymi ignorantami w problematyce szowinizmu ukraińskiego a dotyczącego w szczególności Ukrainy Zachodniej i wówczas „wyszło szydło z worka” jak mówi ludowe przysłowie. Rezultatem tych zmian było nadanie przez prezydenta W.Juszczenkę tytułu „bohatera Ukrainy” Stepanowi Banderze a także zorganizowanie przez Ukraińców „Rajdu rowerowego śladami S.Bandery”, w stulecie jego urodzin w sierpniu 2009 r. Na ten upiorny pomysł wpadli spadkobiercy zbrodniarzy UPA, drwiąc z pamięci ofiar wymordowanych przez „banderowców”. Pomarańczowe władze Ukrainy na ten podły spektakl nie zareagowały. Jeszcze gorzej, nasze władze też zamilkły. Nie odezwał się prezydent Lech Kaczyński, nie zabrał głosu premier Donald Tusk, trwali w bezczynności MSZ Radosław Sikorski i MSWiA Grzegorz Schetyna, partie polityczne tak zawsze wrzaskliwe, zachowały się tak „jak by im ktoś kaganiec założył na buzię”, żaden poseł czy senator też się nie odezwał, marszałek i wojewoda podkarpacki ukryli się w swoich gabinetach. Tchórzliwie też milczeli liczni polscy bohaterowie pomarańczowej rewolucji co to na Majdanie tańczyli „kozaczka” i śpiewali „nas ne podołaty, bo nas bohato”. Nie zabrał głosu w tej bulwersującej sprawie Związek Ukraińców w Polsce, jak też Kuria Cerkwi Greckokatolickiej. Na szczęście grupa mieszkańców Przemyśla pod przewodnictwem Stanisława Żółkiewicza zebrała się na granicy w Medyce i nie dopuściła do tego haniebnego i okrutnego igrzyska hańbiącego groby i pamięć o ofiarach ludobójczej, zbrodniczej działalności Stepana Bandery.
Brak już łez
W dniu 13 czerwca 20013 r. radni miasta Przemyśla podjęli uchwałę o nazwaniu jednej z przemyskich ulic imieniem bł.bp.Jozafata Kocyłowskiego. Następnie Prezydent Przemyśla Robert Choma i Przewodniczący Rady Miejskiej Jan Bartmiński uroczyście złożyli tą uchwałę na ręce arcybiskupa Jana Martyniaka jako przedstawicielowi Kurii Greckokatolickiej. Przeciwko tej uchwale protestowała m.in. Wspólnota Samorządowa Doliny Sanu w piśmie skierowanym do Wojewody Podkarpackiego, argumentując to m.in. następująco „… uchwała ta, wprost gloryfikuje faszyzm i utrwala go na tabliczce z nazwą ulicy. Według naszego odczucia łamie przepisy Konstytucji i Kodeksu Karnego.” Protest okazał się bezskuteczny.
Powstaje pytanie , co to za postać ten bł.bp.Jozafat Kocyłowski?. Podam tylko niektóre fakty z jego życiorysu. Po zajęciu Przemyśla przez Niemcy 28 czerwca 1941 r., Ordynariusz diecezji przemyskiej biskup greckokatolicki Jozafat Kocyłowski 7 lipca 1941 r. w swoim liście pasterskim napisał „Sława wielkiemu führerowi Adolfowi Hitlerowi, wyzwolicielowi i najlepszemu przyjacielowi ukraińskiego narodu. Wszystkie siły ukraińskiego społeczeństwa na pomoc Wielkim Niemcom i ich zwycięskiej armii”. Wziął też udział w powitaniu Wehrmachtu która odbyła się na Rynku przemyskim gdzie zasiadł na trybunie honorowej. Zachował się w tym przypadku jak faszysta i dodatkowo jako zdrajca w stosunku do państwa polskiego, był przecież obywatelem II-ej Rzeczpospolitej.
Po raz drugi biskup greckokatolicki J.Kocyłowski znalazł się na trybunie honorowej w towarzystwie wyższych oficerów niemieckich podczas odbierania defilady ochotników do oddziałów SS-Galizien w dniu 4 lipca 1943 r. W wygłoszonej homilii pobłogosławił ochotników i tymi słowami zagrzewał do walki „Idźcie do boju i wracajcie jako zwycięzcy”. Należy przypomnieć, że członkowie SS-Galizien zapisali się jako bestialscy oprawcy nie tylko na terenach wschodnich Rzeczypospolitej ale też przy pacyfikacji cywilnej ludności po upadku Powstania Warszawskiego. Istotną sprawą jest też fakt, że członkowie formacji SS-Galizien nie składali przysięgi na wierność Ukrainie, tylko na wierność Adolfowi Hitlerowi.
W świetle tych faktów, na pewno nazwanie ulicy nazwiskiem bł.bp. Jozafata Kocyłowskiego jest gloryfikacją postaci faszystowskiej. Powstaje pytanie:
dlaczego Minister Spraw Wewnętrznych Bartłomiej Sienkiewicz „nie przyszedł” jeszcze do Przemyśla po propagatorów faszyzmu?.

29.01.2014 r. Czesław Buksiński

Artykuł został opublikowany na prawica.net w dniu 30.01.2014 r. http://www.prawica.net/arch/37145

Artykuł został też opublikowany w „Opinie Podkarpackie” nr 3, 4 marca 2014r. http://www.horyzont-podkarpacki.pl