Parlamentarzyści Rady Europy uważają że katolicy to najwięksi antysemici

Votum Separatum. Erich von Däniken, Robert Charroux, Michael Tellinger i Zacharia Sitchin pisali o odkryciach archeologicznych i innych śladach wymarłych kultur, które trudno wytłumaczyć konwencjonalnie. Na przykład proste pasy na równinie Nazca w Peru są widzialne tylko z ‘lotu ptaka’. Tunele w Ekwadorze są zbudowane z bloków granitowych spawanych nieznaną techniką termiczną. Platforma w Baalbek jest zbudowana z 27 z masywnych, równo oszlifowanych bloków skalnych, z których 3 ważą po 1000 ton. Zostały tam dostarczone ok. 12,000 lat temu z kamieniołomów odległych o 800 metrów. Hymn do bliskowschodniej bogini jest wyryty w skale w Brazylii. W Meksyku znaleziono wielkie kamienne głowy z afrykańskimi nosami i wargami. Ci czterej autorzy wywnioskowali, że na Ziemi wylądowali kosmici, których czczono jako bogów. Wymieniony przez Pana czynnik teologiczny wiedzie nas do spostrzeżenia, że według chrześcijańskiej hermeneutyki Bóg jest wieczny. Ponieważ jest wieczny to istniał w zamierzchłych czasach. Jesli istniał w zamierzchłych czasach to można przyjąć, że był czczony w postaciach właściwych dla istniejących wtedy kultur. Wskazują na to religijne teksty sumeryjskie, sanskryckie, egipskie, greckie i żydowskie. Erich von Däniken i inni wnioskują z dotychczas niejednoznacznie wytłumaczonych znalezisk archeologicznych, że mity o starożytnych bogach to legendy o obcowaniu ludzi z bogami – kosmitami przybyłymi na Ziemię. Powtarzają się w nich archetypy takie jak bogini-matka z niemowlęciem – zbawicielem (Iset, Heru), śmierć boga na drzewie (Odin, Dionisos) i zmartwychwstanie boga (Tammuz, Dionisos, Asar (Osiris), Attis). Gdy do dialogu na ten temat dodamy czynnik wiary, to dialog kończy się i pozostaje miejsce jedynie na wyznanie wiary, confessio fidei. Wiara to sprawa głębokich emocji. Wiara czyni cuda i dodaje otuchy w obliczu śmierci. Cudem były stygmaty na rękach stygmatyka Ojca Pio. Miał rany na środkach dłoni bo tak wyobrażał sobie rany Chrystusa (ilustracja poniżej), pomimo, że Rzymianie krzyżowali za pomocą wielkich gwoździ wbitych w przeguby. Gwóźdź wbity w środek dłoni spowodowałby jej rozdarcie wzdłuż prostownikow długich i spadek ciała z krzyża. Można domniemać, że umiejscowienie stygmatów Ojca Pio w tych miejscach było spodowane przez jego żarliwą wiarę i jego wyobrażenie o umiejscowieniu ran Chrystusa nieodpowiadające naszej wiedzy o rzymskiej praktyce krzyżowania. Byli święci chrześcijańscy, którzy wybrali śmierć ponad wyrzeczenie się wiary. Wiara także może zabijać. Wojny mahometan z chrześcijanami, szyitów z sunnitami i katolików z protestantami pzobawiły życia miliony ludzi. Za niezgodność w interpetacji dogmatów łamano ludziom kości, ścinano im głowy i palono ich na stosach. Zamieszczone przeze mnie obrazki to są ilustracje zbieżności archetypów na przestrzeni czasu a nie próba wdarcia się w kwestię bezspornej roli chrześcijaństwa w zmianę jakości życia, która porwała miliony. Te ilustracje wydawać się mogą ‘prymitywne” czyli powierzchowne, jeśli nie uwzględni się ich znacznej roli w religijnej ekspresji ludzkości na przestrzeni wieków. Krzyż, ten przedchrześcijański symbol boskości, także może się kojarzyć inaczej, zależnie od sytuacji. Na wieży kościoła lub cerkwi symoblizuje religię chrześcijańską. Na cmentarzu kojarzy się ze smutkiem. Na białym płaszczu Krzyżaka, niemieckm czołgu i samolocie oznaczał dla nas agresję i niebezpieczeństwo. Daleko mi do wchodzenia w dyskusję o wierze i jej dogmatach. Nie czynię tego z zasady bo de fede non est disputandum.