Ukraina może się rozpaść – ostrzega były prezydent tego kraju

Zastanawiałem się skąd to – zaobserwowane przeze mnie – zachowanie Ukraińców wobec tej naszej grupy Polaków. Jeździliśmy przez małe wioski ukraińskie będące w pobliżu miejsc zagłady Polaków, były to w sumie bezdroża, pobocza Ukrainy. Chaty były przeważnie stare ale zawsze o niebieskich ramach okiennych, świadczących o ich poparciu dla upa, czyli o ich “patriotyzmie”. Młodych ludzi widziałem wyjątkowo, sami starzy Ukraińcy pamiętający z autopsji lub z opowiadań rodziców fakty wyrzynania Polaków. W wioskach mieszanych polsko – ukraińskich podczas napadu w ukraińskich oknach były np. poduszki lub pierzyny. Tych banderowcy nie ruszali, inne domy szły pod nóż. W polskich wioskach wyrzynano wszystkich mieszkańców. Za bandami upa jechały wozy, po zamordowaniu mieszkańców wioski następowała grabież mienia ofiar. Dopiero później palono domostwa. Jestem osobiści pewien, że w tych starych ukraińskich domostwach znajdują się do tej pory zagrabione dobra z domostw pomordowanych Polaków. Może stąd ta ich postawa oraz ich ucieczka przed kontaktem wzrokowym. My znowu byliśmy “Pany” a oni sami ze swoim kainowym grzechem.

Idzie nowe?! ” Szanowny Panie Zbigniewie,
Za nami pierwszy tydzień nauki. Uczniów Liceum Polonijnego spotkała niemała niespodzianka oraz duży honor – szkołę odwiedziła Pierwsza Dama Rzeczypospolitej, pani Agata Duda!
Co za niespodzianka!
Spotkanie z Pierwszą Damą było wielką niespodzianką zarówno dla nauczycieli jak i młodzieży. Pani Dyrektor Ewa Petrykiewicz po powitaniu naszego wyjątkowego Gościa przedstawiła wszystkich nauczycieli i uczniów według krajów, z których przyjechali. Zaś sami liceliści, przedstawiciele Samorządu Szkolnego oficjalnie przyjęli Żonę Pana Prezydenta:
W imieniu uczniów Liceum Ogólnokształcącego Niepublicznego Kolegium św. Stanisława Kostki chcemy wyrazić ogromną radość. Czujemy się niezmiernie zaszczyceni. Doświadczamy niespotykanego wyróżnienia, mogąc witać Panią w naszej szkole.
Jak wyglądało spotkanie z Panią Prezydentową? Za co byli wdzięczni? Jak Pani Agata Duda czuła się w naszej szkole? Zapraszam do przeczytania artykułu na stronie akcji WitajcieWdomu.PL:
http://witajciewdomu.pl/lekcja-z-pierwsza-dama/
Patriotycznie pozdrawiam,
Sebastian Kęciek
Fundacja Dla Polonii
tel. 537404264
P.S. Warto wspomnieć, że to nie pierwszy raz gdy spotyka nas tak zacne wyróżnienie. Również pani Maria Kaczyńska była Przyjacielem Liceum. Odwiedzała nas z wielką radością, uczestnicząc w wydarzaniach z życia szkoły. :-)” Taki mail dostałem od “Fundacji Dla Polonii”. Ciężko, ale warto wspomagać…

Za cmentarzem Polaków z Kisielina widać kępę krzaków i drzewo… Musiałem pilnie pójść na stronę. Zobaczyłem ukraiński pomnik, stał ok. 100 mb od polskiego cmentarza. Zrobiłem zdjęcia. Pomnik nowy ale zaniedbany, zaśmiecony. O niego nikt z ukraińskich mieszkańców nie dba. Wnioskuję że przyjechali, postawili i odjechali. Każdy człowiek powinien mieć swoje godne miejsce pochówku. Ale żeby grać zwłokami i zakłamywać historię, bo na to mi to wygląda. Może ktoś przetłumaczy tekst na pomniku stojącym obok cmentarza pomordowanych Polaków. Chciał bym się mylić co do okoliczności i intencji jego postawienia.

Na trzecim zdjęciu od lewej widać niebieskie okiennice i żółte ściany. Odnoszę wrażenie że nie wszyscy mieszkańcy tego domu zdają sobie sprawę z potworności czynu jakiego dopuścili się upowcy wobec polskich mieszkańców Kisielina. No i te ślady polskości po drodze.

W Ostrogu spęd kilku dziesięciu małych dzieci i totalna indoktrynacja. W sumie mogło być ich w ciągu dnia około setki. Pranie mózgu w przyśpieszonym tempie, tak jak by banderowcy bali się że eldorado wkrótce im się skończy. Totalne zakłamanie, słychać tylko upa, upa, upa. Trzeba przyznać że robią to dobrze, intensywnie. Co z tych dzieci wyrośnie. Z czyn do Europy. Chcą chyba uzyskać swój wyizolowany banderland, tylko dla Cerkwi greckokatolickiej i kilku magnatów. No i totalne uwielbienie bandery. Reszta Ukrainy nie liczy się, ważny interes kleru i magnatów? W Międzyrzeczu Ostrogskim korzystnie kupuję książki i film. Bardzo sympatyczny prawosławny ksiądz, wprowadzony w sprawy polskie. Odpoczywam słuchając Jego dobrych słów. Całkiem inna atmosfera i duch niż do tej pory. Rozstajemy się chyba obopólnie zadowoleni. Dałem datek na kościół, pomyliłem się co do banknotów, ale to dla Boga, dobra pomyłka. Włóczę się wokół murów, spotykam budowlę: chyba stara kuchnia i po prawej stronie w rogu zdjęcia ubojnia zwierząt. Krew spływała w dół poza mur, obecnie część muru zniszczona. Sama “kuchnia” mogła służyć do końcowego rozbioru tusz oraz wędzenia. Ale to są tylko moje przypuszczenia. Spokój i dobro emanujące od tego prawosławnego kapłana uspakaja mnie trochę, ale i tak jestem w olbrzymim szoku tym naporem pochwały zła i indoktrynacji młodzieży w tym dziele. Mordercy upa jako wzór dla młodzieży ukraińskiej. A co ze starymi, nie wiem i nie chcę dywagować na ten temat. Mam już dosyć, nie mam nic przeciwko aby wracać do kraju.

zefir: 03.06.2015 16:09 Data rozstrzelania to chyba 19 VIII 1941r w Internecie znalazłem: “Podczas II wojny światowej Kisielin był miejscem kilku masowych zbrodni. 19 sierpnia 1941 na obrzeżu miejscowości Niemcy rozstrzelali 2 sowieckich aktywistów i 48 Żydów.” Ci sowieccy aktywiści to chyba te osoby z pomnika. Stąd to zaniedbanie tego monumentu i brak zainteresowania ludności. Postawienie w tym miejscu tego pomnika było chyba uwarunkowane politycznie. A ciała tych 48 Żydów są dalej w jakiejś bezimiennej jamie?

W Zasmykach upa zamordowało 3 letniego chłopca. Opowiadający o tym, bardzo wiekowy, dawny mieszkaniec Zasmyk był bardzo poruszony. Morderca rozpruł dziecku brzuch, wyciągnął i rozwlekł jego jelita. Była kartka – “Macie swoją Polskę od morza do morza”. Nie odzywałem się, nie chciałem przy nim spekulować. Moim zdaniem zrobił to uczeń polskiej szkoły, jelita tego dziecka mogły przedstawiać zarys granic. Mordowanie nauczycieli było systemowe. I tak na przykład we wsi Puzów pow. Włodzimierz Wołyński uczniowie (?maturzyści?) związali drutem kolczastym uprowadzonego z Worczyna swojego nauczyciela, torturowali go przez DWA DNI aż do Jego śmierci. Wisiał we framudze drzwi, skóra nóg była wycięta tworząc krwawe lampasy. Chyba wpuścił ich do domu myśląc, że to odwiedziny Jego uczniów. Obecna potworna indoktrynacja dzieci ukraińskich kłamstwami o upa i jej szlachetnej walce, musi doprowadzić do zboczenia i utraty dla człowieczeństwa kolejnego pokolenia młodych Ukraińców. Władze Polski powinny przestać majaczyć o przyszłych korzyściach i ideałach. Nasze stosunki z Ukrainą powinny być oparte o twardą zasadę doraźnych korzyści i jasnego artykułowania swojego stanowiska wobec polityki Ukrainy wobec Polski. Inaczej skończy się to tak jak z wysłaniem Ukraińców do Kanady, akcją “Wisła” zamiast zgodzić się z Rosjanami na deportację tych Ukraińców na Syberię. Na zdjęciach krzyż w miejscu dawnego kościoła w Zasmykach i jego replika w skali 1:10 postawiona sumptem dawnych mieszkańców i żołnierzy 27WDP.

Panie SobiePan, nie zaśmiecaj Pan dyskusji. Trzy lata temu miałeś Pan nick “Hetmański” oraz “Mohort”. Kolejno zostałeś Pan z tego Forum wyrzucony jako “użytkownik zablokowany”. Adresu swojej wypowiedzi nie podasz Pan, bo takowej nie ma. Przepraszać Pana nie mam za co. Cytat mojej rzekomej wypowiedzi też jest kłamliwy. Powtarzam – nie zaśmiecaj Pan dyskusji.

Tutejszym: 22.04.2015 01:57
Nie ma sensu dyskutować z anonimem, którego dane nie są możliwe do ustalenia. Parę sprostowań: Ojciec wychowany został przez 50 Pułk Strzelców Kresowych im. Francesco Nullo i zwerbowany przez II oddział. Brał udział stopniu sierżanta w II WŚ, potem w 27WDP, przeprowadzał akcje odwetowe w ramach rozkazu rozpętania kontr terroru wobec UPA. Został przymusowo wcielony do LWP, kontaktów z podziemiem nie przerwał. Jako oficer polityczny został 3.II.1954 wyrzucony z wojska. Decyzję podjął ZCA WOW ds. politycznych płk. Mróz oraz Dowódca WOW płk. Andrijewski – Rosjanin. Po wyrzuceniu z wojska został aresztowany. Siedział w więzieniu do 1956 roku. Wył z bólu na przesłuchaniach, mówił i płakał, przyznawał się do wszystkiego za wyjątkiem jednej sprawy – że pracował w II oddz. Jako kadetowi groziło mu dużo, za pracę w II oddz. był tylko jeden wyrok – KS. Zadenuncjowała go Ukrainka, rozpoznała go jako żołnierza 27WDP. To było przyczyną tego ciągu zdarzeń związanych z Jego osobą. Bracia Matki – Alfred ps. Natan zginął w lasach Szackich. Zdzisław ps. Kula umarł parę lat temu. W nagrobek Matki został wmurowany krzyż 27WDP, taka była Jej ostatnia wola. Całe rodziny Matki i Ojca brały udział w walkach 27WDP. Co do osoby TW ps. “Żelisław” to dnia 5.XII.1961 zgłosił się do komórki kontrwywiadu z własnej woli. Przyczyną było: “Tajne specjalnego znaczenia” (Wiadomość stanowiąca tajemnicę państwową o szczególnie ważnym znaczeniu dla obronności państwa, sił zbrojnych i bezpieczeństwa państwa). Zafałszowana teczka TW ps. “Żelisław” została wyłożona w miejscu ogólnie dostępnym i wykorzystana. Obecna Pańska akcja – uzupełniona o nowe kłamstwa- jest dalszym ciągiem ówczesnych wydarzeń. Autorstwa i źródła informacji mogę się tylko domyślać. Proszę mi podać chociaż jedną moją pro banderowską wypowiedź. Takiej Pan nie znajdzie, zwalczające banderyzm będą moje wszystkie wypowiedzi. Jest Pan kłamcą, a nienawiść i odwet jest Pańską ideologią. Jest Pan opętany nienawiścią, nie tylko do mnie.

………………………….

Dotyczy materiału: “Franciszek Dąbrowski, IPN NIEOCZEKIWANY KONIEC WSPÓŁPRACY
TW „ZELISŁAW” I MARZEC 1968″

IPN NR 3 (86) marzec 2008 str. 84 – 87

Jestem już po wyroku. Orzeczenie: Przyjęto za prawdziwe ustne zapewnienie o konieczności powiadomienia kontrwywiadu z powodu “Tajne specjalnego znaczenia”. Uznano że podjąłeś błędną decyzję dając się zwerbować. Znalazłeś w sobie dosyć siły, aby się z tej błędnej decyzji wycofać. Nie rozsądzono czy kwoty 80 – 200 zł były refundacją kosztów czy wynagrodzeniem. Uznano że posądzenie Alfreda Adamca o przynależność do UPA było błędnym rozpoznaniem a nie atakiem na Ciebie. Te same uwagi dotyczą negatywnych opini na temat Twoich czasów szkolnych. NIE MA SPRAWY. Koniec werdyktu. Ten stosunkowo łagodny wyrok przyjąłem, żadnych możliwości zgłoszenia moich uwag nie przewidziano. Uwagi zgłoszę tutaj, dla siebie, dla Redakcji.

Franciszek Dąbrowski, IPN w swoim dziele NIEOCZEKIWANY KONIEC WSPÓŁPRACY – TW „ZELISŁAW” I MARZEC 1968 napisał: “Brat matki – podczas okupacji należał do nacjonalistycznej organizacji ukraińskiej i współpracował z okupantem – zginął w 1944 r.” Jest to jawne, świadome kłamstwo. Moj wujek, chrzestny, zginął 21.05.1944 roku w Lasach Szackich, leży w bezimiennej mogile, razem ze swoją snajperką. Opis http://27wdpak.btx.pl/kartki-z-kalendarza-27wdp-ak/509-twarda-to-szkoa–lasy-szackie-27-wdp-ak-w-maju-1944r Fakt śmierci potwierdził jeden z Jego podkomendnych. Nie było czasu na pochówek, trzeba było ratować życie pozostałych. Ale jak podkreślali dwaj Jego podkomendni był dla nich wzorem oraz przedmiotem podziwu. Alfred ukończył Szkołę Mierniczo-Drogową w Kowlu.
Pochodził z patriotycznej rodziny, Jego brat i siostra byli żołnierzami 27WDP. Ojciec był legionistą. Atak i oplucie Jego pamięci jest zamierzoną podłością. Takie mam wewnętrzne przekonanie. W wykazie żołnierzy figurują: + ADAMIEC Alfred “Natan”, III/50 pp, p. w Lasach Szackich;
2008 ADAMIEC Zdzisław “Kula”, m/50 pp, 3 m-ce areszt śledczy Chełm 1945 r. Matka miała zwykły żołnierski pogrzeb, wojskowy ksiądz, major, stwierdził w swojej pożegnalnej mowie “Żegnamy Żołnierza”. W nagrobek, zgodnie z Jej wolą, został wmurowany krzyż 27WDP.

Franciszek Dąbrowski, IPN w swoim dziele NIEOCZEKIWANY KONIEC WSPÓŁPRACY – TW „ZELISŁAW” MARZEC 1968 napisał: “W 1967 r. został wprowadzony do Klubu „Babel”, gdzie zetknął się z gronem młodzieży żydowskiej o nastawieniu syjonistycznym. Jednym z jego najbliższych kontaktów z tego grona jest Natan Erdberg.” Nałogowo grałem w brydża, byłem w drużynie uniwersyteckiej. Na UW była cała kadra narodowa mężczyzn i kobiet. Nam było do nich daleko. Wracając nad ranem z meczu, na Wiadukcie Gdańskim, nad torami, przechodzący dwaj jakiś pijaczkowie patrząc na Natana wybełkotali: ” O jaki Żydek”. Zareagowałem impulsywnie, instynktownie waląc ich w mordę. Po treningu jaki przeszedłem w szkole podstawowej, gdzie biłem się na wiejski sposób ze wszystkimi, takie spotkanie było swoistą rozrywką. Panowie odczołgali się a potem drużyna brydżowa zaproponowała mi stanowisko kapitana. Moje obiekcje że nie znam się na formalnościach skwitowano, że wszystko za mnie będą załatwiać. Natan wprowadził mnie do klubu Babel i muszę złożyć oświadczenie: Piękne, cudowne i mądre dziewczyny z tego klubu dla mnie były absolutnie nieprzemakalne. Nic nie osiągnąłem, te mądrale czytały we mnie i w moich żądzach jak w książce. Nic nie osiągnąłem… Kiedyś z Natanem wypiliśmy w barze naprzeciwko Hybryd po kilkanaście kieliszków pod bigos i kiełbasę. A było to w dzień dużego Żydowskiego jakiegoś święta. Zaniosłem go na plecach pod drzwi, zadzwoniłem i uciekłem. Mieszkanie było pełne nobliwych gości, Natan po przekroczeniu progu puścił straszliwego pawia. Bigos, kiełbasa i gorzała śmierdziały jeszcze następnego dnia rano, kiedy to odwiedziłem go podczas nieobecności domowników. Był już po płukaniu żołądka i po zakazie kontaktów z moją osobą. Przeszliśmy do konspiracji. Po wyjeździe do Izraela co roku członkowie drużyny spotykali się na Wzgórzach Golan, śpiewając “Góralu, czy ci nie żal” bili kolejne biblijne rekordy pijaństwa. Było to szeroko komentowane po obu stronach Atlantyku. Zawsze protestowali przeciwko posądzeniu Polaków o wrodzony anty semityzm. Jedynym związkiem JKM ze mną był brydż, on miał swoje kontakty ze śmietanką towarzyską Warszawy, z grupą “komandosów” nic go nie łączyło.

…

Ojciec w swoim życiorysie napisał: “Pochodzę z rodziny robotniczej, ojciec mój był ślusarzem na kolei.
Mam sześciu braci i cztery siostry. Pięciu braci pracuje na kolei, jeden brat zamieszkuje na terenie Zw. Radz. od 1914 r. Siostry powychodziły za mąż zam. w m. Stargard.” Dziadek Andrzej żył na bagnisto piaszczystym dziale ziemi położonym bezpośrednio przy linii kolejowej. Przy torach postawił “wodokaczkę” dla uzupełniania wody lokomotywom. Zarząd kolei w Kowlu płacił mu z tego tytułu miesięczną opłatę. Urządzenie to obsługiwał Dziadek bądź Babcia lub któreś ze starszych dzieci. Byli dyspozycyjni – wg grafiku – przez całą dobę. Bagniska Dziadek zmienił w stawy, Żydzi z Kowla co tydzień zaopatrywali się u Niego w szabasowe ryby. Babcia urodziła 17 synów i dwie córki. Dziadek remontował maszyny pobliskim folwarkom. Otworzył kuźnię w Kowlu, nie dawała spodziewanych zysków więc zamknął ją. Babcia trzymała dzieci żelazną ręką, każde z nich miało ramkę z siennikiem i pościelą. Na sygnał ramki były rozkładane na podłodze sypialni, paciorek i spać. Rano na sygnał modlitwa, ramki były ścielone i wędrowały na stos pod ścianę. Jedzono też zespołowo przy długim stole. Ojciec podkradał starszym braciom skwarki, pokazywał ze śmiechem głowę ze śladami uderzeń ciężkimi łyżkami. Babcia dla swojej najmłodszej perełki dała oddzielny talerz na który osobiście nakładała jedzenie. Ojciec był niesfornym dzieckiem, przez szparę kuźni wetknął rozpalony pręt we worek pełen szmat, który na plecach miał Żyd schowany przed deszczem pod okapem kuźni. Leciał potem przez Kowel z tlącym się workiem i krzykiem “giewałt”. Powalono go i zdjęto ten nieszczęsny worek. Dziadek akuratnie rozliczył się z Żydem i portkami mojego Ojca. Kiedy bracia wychodzili na Kowel to Ojciec zawsze potrafił sprokurować zadymę. Kiedy jakiś delikwent popędził małolata szukającego zaczepki, to wychodziło kilku starszych braci i ze słowami “młodszego bijecie” rozpoczynali swoją część rozrywkową spaceru po Kowlu. Ojciec paradując w nowych wysoko sznurowanych butach postanowił pograć z Kowelakami w piłkę nożną. Wysokie obcasy butów przeszkadzały, kazał podać sobie toporek i obciął te obcasy. Grało mu się dobrze, ale po powrocie do domu wziął baty i wrócił szukać tych nieszczęsnych obcasów. Znalazł je. Dziadek ze wszystkich sił starał się zapewnić ubranie i wykształcenie dzieciom. Ze starszymi dziećmi poszło dobrze, ale wykształcenie każdego następnego dziecka sprawiało kolejne problemy.
Siostra ojca – Anna – po powrocie z robót przymusowych – chyba kilka razy wychodziła za mąż. Starsza siostra – Zofia – wracając z Rosji zebrała kilkadziesiąt polskich sierot, w Bazylice Mniejszej w Chełmie, na Górce, urządziła sierociniec i poświęciła się całkowicie tym dzieciom. Z przerwą w 1920 roku, kiedy to poszła na front jako sanitariuszka. W starszym wieku, mając kłopoty ze wzrokiem, wyrabiała makaron z dostarczanej Jej mąki i jajek. Kilku mężczyzn zaofiarowało się, że pomalują Jej mieszkanie. Po wyniesieniu cennego obrazu ofiarowanego Jej przez Zamojskiego zniknęli. Do końca swoich dni codziennie przecierała posadzkę w nawie głównej Bazyliki. Została potrącona przez pijanego małolata, na pasach, po kilku dniach zmarła w wieku 94 lat.
Na pogrzebie pojawił się człowiek w reprezentacyjnej limuzynie, położył całą naręcz białych Lili na Jej grobie i odjechał…
Dziadek Andrzej w Stargardzie w wieku 87 lat zarabiał na szmalec i ziemniaki smarując dachy i kładąc papę. Babcia umarła w wieku 102 lat, dziadek w wieku 105 lat. Na początku lat 60-tych Dziadek zniszczył dokument – rozkaz wyjazdu na pogrzeb Marszałka. Bał się komunistów, a byłby to taki wielki skarb rodzinny.

Ojciec w swoim życiorysie dalej pisze: “Z chwilą wybuchu wojny Polsko – Niemieckiej wraz z całą jednostką wyjechałem na front. W drugiej połowie września 1939 r. dostałem się do niewoli niemieckiej w której przebywałem do 3.I.1940 r. Z niewoli niemieckiej uciekłem i powróciłem do rodziny m. Kowel. Po powrocie zacząłem pracować na kolei w charakterze pomocnika maszynisty, na kolei pracowałem od 1940 – 1941 r. Z chwilą napadu niemców na Zw. Radz. to znaczy po wycofaniu się wojsk radzieckich z Kowla przez krutki czas nie pracowałem nigdzie. Od 30.XI.1941 r. pracowałem nadal na kolei, to znaczy za okupanta niemieckiego w charakterze pomocnika maszynisty. Pracow. dnia 3.III.1944 r.” I znowu legenda: 50 pp trafił do twierdzy Modlin. Ojciec uciekł w nocy z 28 na 29 września. Do niewoli nie był wzięty. Zanim trafił do Kowla to gestapo już go szukało. Przez cały okres do 3.III.1944 był zmuszony ukrywać się. Niemcy zdobyli archiwa i akta wywiadu polskiego, dokładnie wyłapywali figurujące w nich osoby. Formacje łączności WP standardowo zajmowały się działalnością wywiadowczą, stąd te meandry w zeznaniach i życiorysach Ojca. Udowodnienie lub nawet cień posądzenia o pracę w II oddz. równało się wyrokowi śmierci. Robił to co musiał, według rozkazu, był dosyć wstrzemięźliwy w swoich wspomnieniach. Tutaj mała dygresja. Wspaniały pedagog, dyrektor szkoły w Legionowie, Piotr Chruściel razem z maturą dał mi dar – przyznał się że znał mojego Ojca. Nie sądziłem do niedawna że mogło to znaczyć coś więcej niż przypuszczałem. Jak napisał Pan dyrektor Chruściel w swoim życiorysie i dopisali Jego apologeci: “15 września 1939 r. został wywieziony do Niemiec na przymusowe roboty. Powrócił do rodziny 15 stycznia 1941 r. Podjął pracę nauczyciela najpierw w Henrykowie, a od 1 września 1941 r. ponownie w Józefowie. Od września 1942 r. do sierpnia 1944 r. był zaangażowany w zorganizowane tajne nauczanie. Był członkiem Tajnej Organizacji Nauczycielskiej i żołnierzem Armii Krajowej (przydzielonym do III batalionu w Nieporęcie). W Józefowie pracował do końca roku szkolnego 1943/1944.” Byłoby to piękne gdyby było prawdziwe. Oto pod adresem: “Okręgowa Delegatura Rządu Wołyń… (krypt. „Drzewo”, „Ikwe”, „Sarny”) – okręgowe (wojewódzkie) przedstawicielstwo Delegatury Rządu na Kraj …l. W styczniu 1943 Delegaturę przeniesiono do Kowla, gdzie jako kierownik Wydziału Oświaty i Kultury został wymieniony Piotr Chruściel i Adam Kamiński ps. „Topór” !!! I być może stąd uwaga Pani profesor od historii i samego Pana Dyrektora o znajomości z moim Ojcem. Podczas mojego wyjazdu z Ojcem do Legionowa odbyłem z nim pamiętną rozmowę, gdzie nałożył na mnie obowiązek opieki nad rodziną w razie Jego śmierci. Potem poprosił mnie o poczekanie na Niego, czekałem ponad pół godziny. Obserwowałem z daleka, wszedł do domu w którym mieszkał dyrektor Piotr Chruściel. http://www.archiwum.wyborcza.pl/Archiwum/1,0,1237391,20000202WA-DLO,Piotr_Chrusciel,.html http://www.krzysztofkopec.pl/forum/viewtopic.php?f=5 &t=2575#p3355
https://pl.wikipedia.org/wiki/Okr%C4%99gowa_Delegatura_Rz%C4%85du_Wo%C5%82y%C5%84 Tak że wnuk Pana Dyrektora, też Piotr Chruściel śladów Dziadka powinien, być może, szukać w Londynie. Jego Dziadek to nie była Nieporęcka liga, to był Wołyń. Ma ku temu chyba możliwości i umiejętności… Ślady działalności mojego Ojca są chyba obecnie w USA i są raczej nie do zdobycia. Akta odebrane Niemcom trafiły w dobre ręce. Inaczej figurujące w nich osoby trafiły by do dołów śmierci.

Ojciec w swoim życiorysie dalej napisał: ” Po zdemobilizowaniu powróciłem do m. Chełm gdzie przebywała moja żona, zostałem przyjęty do pracy B.O.W. VII. Lublin Wydział Krat. Bud. pracowałem jako pracownik umysłowy. Na tym stanowisku pracowałem do dnia 1.III.1948r. Zwolniłem się na własną prośbę i wstąpiłem do organizacji “Służba Polsce” w Kom. Powiatowym “S.P.” Chełm. Pracowałem na stanowisku I instr “S.P.” Od dnia 10.XI.1949r. wstąpiłem ochotniczo do służby wojskowej w jednostce wojsk. Nr.2841a. ” Wstępując do “Służba Polsce” w Komitecie Powiatowym “S.P.” Chełm ma stanowisku instruktora otrzymał nieograniczonego poruszania się po powiecie oraz kontaktów z młodymi ludźmi z S.P. czy też agitacji dla ich wstąpienia. Ja z Babcią przyjechaliśmy z Kowla do Chełma w 1948 r. Matka z młodszym rodzeństwem już była w Chełmie. Pilnowaliśmy z Babcią naszego majątku w Kowlu. Nie daliśmy rady upilnować, ja byłem za mały a Babcia za stara. Dwa dni spałem u Cioci Zosi w sierocińcu, pamiętam mrok sali, modlitwy i chłód posadzki pod kolanami. Zamieszkaliśmy wszyscy na ul. Koszarowej 19 w domu Pana Jankowskiego. Najpierw w suterynie a potem na 1-szym piętrze Jego domu. Mieszkanie zawsze było pełne młodych ludzi z S.P. Matka nie przepadała za tymi spotkaniami. Wtedy to byłem świadkiem rozmowy Ojca z Kazimierzem i Bolesławem Tkaczykami o wydanym przez Lublin zakazie zbliżania się do Ojca ludzi z konspiracji. Było to następstwem zgłoszenia Ojca do likwidacji z tytułu Jego pracy z młodzieżą. Ataki oddziałów NKWD na oddziały leśnych kilkaktrotnie trafiały w próżnię czy też w zasadzkę. Jakaś praca doktorska być może wykaże skuteczność centrali wywiadu w Lublinie w walce z komunistami. Tam wtedy będzie odrobina zasług Ojca w tej materii. Ojciec pisząc: “Od dnia 10.XI.1949r. wstąpiłem ochotniczo do służby wojskowej w jednostce wojsk. Nr.2841a. ” minął się z prawdą. Służbę wojskową zaczął w jednostce PAL (Pułk Artylerii Lekkiej) w Chełmie przy ulicy Lubelskiej jako PORUCZNIK!! – komórka legalizacji w Lublinie musiała być na wysokim poziomie. W 25.VIII.1946r. Ojciec był w stopniu st. sierżanta, 10.XI.1949r. “awansowano” go do stopnia porucznika. Został kierownikiem klubu i biblioteki. Dużo polował włócząc się samotnie po lasach Lubelszczyzny. Mieliśmy bardzo liczną rodzinę na Lubelszczyźnie. Siostry Babci Adamcowej były posażne w ziemię, religijne i gospodarne. Były łakomym kąskiem dla kawalerów z całego powiatu. Miały piękne i znaczące nazwiska po wyjściu za mąż. Ojciec zimą 1951 r. znalazł dla siebie idealny przydział: Kierownika klubu i biblioteki w Batalionie Łączności JW 5105 Białobrzegach. 4.5 km do stacji kolejowej Nieporęt, dwa pociągi dziennie, kiedy na drodze mijały się dwa pojazdy to często jeden z nich lądował w rowie. Typowe zadupie gdzie nawet psy “dupami szczekają” I tam dopadł go los: denuncjacja mojego ojca przez Ukrainkę. Razem z mężem Ukrainka ta błyskawicznie zniknęła z terenu jednostki, ślad po nich zaginął. Dla mnie szkoła była walką z przerośmiętymi kolegami z klasy, wyzwiska kacap, rusek po których rzucałem się na nich biorąc baty i równie skutecznie odgryzając się. Skończyło się to tym, że wioska uznała mnie za swego i mogłem liczyć na współpracę z ich strony.

I na tym powinny skończyć się moje uwagi na temat wyroku. Zgłosiłem swoje uwagi dotyczące fraz werdyktu: “Uznano że posądzenie Alfreda Adamca o przynależność do UPA było błędnym rozpoznaniem a nie atakiem na Ciebie. Te same uwagi dotyczą negatywnych opinii na temat Twoich czasów szkolnych. NIE MA SPRAWY.” Jestem wdzięczny za ten łagodny wyrok. Ustnej sugestii abym zaprzestał wypowiedzi na tyn Forum bo niepotrzebnie narażę się na oplucie nie usłuchałem. Jak do tej pory jest nieźle. Czwarta część dokumentu: “Franciszek Dąbrowski, IPN NIEOCZEKIWANY KONIEC WSPÓŁPRACY TW „ZELISŁAW” I MARZEC 1968″ jako mój “życiorys” jest w początkowej fazie jednym stekiem oczywistych bzdur. Posądzenia mojego wujka i ojca chrzestnego Alfreda Adamca o przynależność do UPA i współpracę z okupantem jest jawną NIEGODZIWOŚCIĄ. Podanie że Ojciec pracował w wojsku jako oficer polityczny też jest jawną NIEGODZIWOŚCIĄ. Wszystkie daty podane w związku z moją rodziną są jawnym oszustwem i bzdurą. Tak samo jakobym nie posiadał dobrej opinii w szkole. Jest to według mnie celowa próba oplucia mojej rodziny poprzez podważenie jej patriotyzmu. Dla mnie treść tego dokumentu nie jest jednorodna i należało by przejrzeć ten mój “życiorys” pod kątem jednorodności nośnika i treści. Jako kierownik wydziału w Zakładzie T## miałem archiwistów. Jeden z nich – kontroler – nie takie cuda i próby fałszerstw wyłapywał. Trzeba było tylko chcieć, ja nie mogę mieć do tej teczki dostępu.
Nie wierzę że kpt. Andrzej Kwiatkowski byłby w stanie popełnić taką podłość i niegodziwość bez sprawdzenia wiarygodności tych informacji. W ramach sprawdzania mojej osoby Andrzej umówił się ze mną o godz. 6-tej na pustym placu przed Stadionem Dziesięciolecia. Podeszło do mnie dwóch cywilów z ręką w kieszeni. Na komendę “Ręce do góry” stanąłem i spokojnie podniosłem ręce. Byli zdezorientowani, Andrzej stanął bezpośrednio za mną, nie mogli strzelać do mnie w razie potrzeby. Dał mi dodatkową sporą szansę na przeżycie. Trzeci podszedł z boku i obszukał mnie, byłem czysty. Andrzej spokojnie stwierdził że chyba kogoś szukają. Cel spotkania nie był dla mnie przekonujący. Firma obsesyjnie posądzała mnie o posiadanie broni. Miałem okresowo całodniowy nadruk, zawsze wiedziałem kiedy jestem obiektem inwigilacji. Andrzej okoliczność mojego pojawienia się w Firmie jak i moje kontakty z Kościołem zachował wyłącznie dla siebie. Miałem u niego mały ale niespotykany w tych okolicznościach margines swobody. Mojego oficera prowadzącego – Kierownika Grupy IVa Wydziału III kapitana Andrzeja Kwiatkowskiego o tą podłość nie podejrzewam, jak by to nieprawdopodobnie nie wyglądało.

Informacja o moim Ojcu jako “oficerze politycznym” była podaną przeze mnie legendą dla środowiska w którym przyszło mi działać. Po zakończeniu szkoły w Legionowie nastały dla mnie szczęśliwe czasy nauki, bezinteresownej przyjaźni… Pamiętam jak wsadzono nas do autobusu i zawieziono na ul. Kościelną w Warszawie. Mieliśmy brać udział w akcji protestacyjnej dla obrony Kuby. Przebieg jej był filmowany przez obie strony. Na tych ujęciach na pewno widać osobnika wiszącego na zakrzywionej latarni, pod nim grupa młodych ludzi z przejęciem skandująca: “nie damy Kuby, nie damy Kuby”. A ów wiszący młodziak odpowiadał im “Koledzy, nie dajcie mnie”. Kubie ręka omdlała więc z latarni zlazł. Pojawił się jakiś śniady pajączek. Został rozpoznany jako sekretarz ambasady kubańskiej. Z entuzjazmem podnieśliśmy go do góry, nad głowy. Miał długie po kolana kolorowe w paski skarpetki i był szczęśliwy. Okrutnie pachniał perfumą. Co było dalej nie wiem, po rzuceniu nim w tłum milicjantów zniknął nam z oczu. Jeden z kolegów zawsze miał pod ręką mojkę (żyletkę), jak on to robił nie wiem. Milicjanci trzymali się za pasy tworząc mur przed ambasadą USA. Kolega mojką zaoperował, mur został przerwany, jeden duży milicyjny samochód przewrócony. Wiec poparcia dla Kuby natychmiast przerwano. Usiedliśmy na krawężniku Kościelnej, nogi trzymaliśmy na kocich łbach. Milicjanci kazali nam rozejść się. Zapyskowałem że jeżeli odejdziemy stąd to pójdziemy pod ruską ambasadę. Nastał pat w pertraktacjach. Pojawiło się dwóch wykładowców, na ich widok automatycznie wstaliśmy. Na komendę “Proszę do pojazdu” bez słowa ruszyliśmy za nimi. Widziałem tylko ich plecy, otoczenie zniknęło z pola mojej percepcji. To był koniec takich akcji. Potem problem przysięgi. Oświadczyliśmy że przysięgamy tylko Ojczyźnie a nie “braterskiemu przymierzu z Armią Radziecką i innymi sojuszniczymi armiami”. Wycofano nas, po dwu godzinach wezwano nas do sali konferencyjnej. Nastąpiła wzniosła mowa o obowiązkach, w tle słychać było “Jeszcze Polska…”. Któryś z kolegów wzniósł rękę do góry mówiąc “Panowie przysięgamy”. Ale ta ręka była ułożona w znak figi. Przysięgę złożyliśmy, figa w odpowiednim momencie pojawiła się. Z perspektywy lat widzę że dla nas jak i dla naszych wykładowców ten egzamin został pomyślnie zdany. Miałem naturalny dar określania funkcji urządzeń na podstawie schematów i ich optymalizację. W ramach rozrywki udowadniałem jakieś proste twierdzenia matematyczne. Wykładowca stwierdził że marnuję się i zaproponował mi zdawanie na matematykę. Chyba jednak do tej szkoły, mimo dobrych wyników, nie nadawałem się. Egzaminy zdałem bez problemu. Jako “Jasio z lasu” zostałem kupiony przez grupę przyszłych “komandosów” stając się ich cenną zdobyczą. Pojawiła się legenda mojego Ojca, oficera politycznego któremu “ustrój się nie podobał”. Oni byli potomkami ludzi sprawujących władzę w moim kraju, typowymi Natolińczykami. Sprawdzenie musiało wypaść pozytywnie. Czyli w dyskutowanym opracowaniu moją legendę Ojca jako oficera politycznego podano bez sprawdzenia, dołożono “wujka w upa”. Wrzucono parę dat bez ładu i składu, atak i bolesne oplucie mojej osoby i rodziny było gotowe. PS. Osobą z którą pertraktowali Karol Modzelewski i (chyba) Michnik o skład komitetu na UW był Stanisław Kociołek, późniejszy kat Trójmiasta. Dla tych osób była to normalka, zwykły sposób działania komunistów w podbitym kraju i zwykłe wybory. Tak działali ich rodzice i dziadowie, taka moralność…

Kim była ta grupa osób przy monitorowaniu której brałem udział. -Moim osobistym zdaniem była to grupa potomków działaczy i komunistycznych władców PRL. Ich rodzicom została oddana w pacht cała Polska z mocy woli i interesu Rosji, a nie żadnego ZSRR. W republikach ZSRR rządzili ludzie związani rodzinnie ( mąż lub żona) z Rosją. Osoby, które nie utożsamiały się z danym krajem lub narodem. Lub osoby spaczone, zdegenerowane moralnie, wykluczone poza nawias swojego narodu i nacji. A rzeczywistą władzę w ZSRR sprawowała grupa nadzoru złożona z Rosjan, która zapewniała ciągłość sposobów i tradycji właściwych dla dawnej carskiej Rosji. Kapelusze się zmieniały, ale ta właściwa rosyjska głowa pozostawała bez zmiany. Takie ja mam osobiste przekonanie. W Polsce było dokładnie tak samo. Najpewniejszym sposobem na generalski awans w WP była “Generalska doczka” – Rosjanka wzięta za żonę przez polskiego oficera. Potem szedł awans związany z wierną i gorliwą służbą dla ZSRR. Typowała polskich kandydatów na odpowiednie studia w ZSRR komórka ambasady rosyjskiej. Po ich ukończeniu szedł błyskawiczny awans danej osoby narodowości polskiej na odpowiednio wysoki urząd. Droga do zaszczytnych awansów stała przed tą osobą otworem. Dodatkowym czynnikiem była przynależność do innej grupy narodowościowej, np. żydowskiej czy ukraińskiej, wyalienowanej z celów pozytywnych dla narodu polskiego. Celem tej grupy potomków działaczy i komunistycznych władców PRL była WŁADZA, stąd ich tak skwapliwe zbieranie “więziennej przeszłości”. Jakiekolwiek względy narodowe, patriotyczne czy też interes narodowy Polski był im obcy. Tego pojęcia w pozytywnym sensie nie znali, oni bali się tych pojęć i zwalczali je. CELEM robotników wybrzeża była Solidarność, Solidarność dla tej grupy spadkobierców była ŚRODKIEM dla osiągnięcia władzy. Stąd likwidacja skautingu na rzecz czerwonego harcerstwa (Walterowców), stąd wciskanie się do robotników Wybrzeża skoro Oni odganiali się od nich. Potem ta cała hucpa z okrągłym stołem. Komuniści dobrze wiedzieli, komu oddają władzę. Czesław czuwał, ale Rosja pośliznęła się na narodzie polskim i jego talencie do samo organizacji.

“Czy członkowie tej grupy byli Żydami? Piszę to z pozycji agenta, któremu nikt nic nie objaśniał.”. Dzięki Natanowi zostałem wprowadzony do Klubu Młodzieżowego “Babel” przy TSKŻ, mogłem tam przychodzić, słuchać muzyki oraz jeść smaczne koszerne potrawy… Nie wiem, co Natan powiedział o mnie, ale starsze osoby rzucały ukradkiem niechętne, a nawet bardzo niechętne spojrzenia. Z przypadkowych, urywkowych uwag mogłem wywnioskować, że wobec działalności tej grupy młodych potomków komunistów w klubie starsi odczuwali, co najmniej głęboką niechęć i strach. Ci młodzi komuniści nie mieli z nimi nic wspólnego. Dla nich klub Babel nie istniał, stosunek do nich znacznej części osób przebywających w klubie był, co najmniej niechętny. Z późniejszych wydarzeń wynikało, że te osoby z Babel miały rację. Sposobem na zmianę w układzie władzy w PRL było – od zawsze – sprowokowanie, następnie wzięcie pod kontrolę niepokojów, rozruchów polskich dołów społecznych. Przyszłe wydarzenia marcowe były tego przykładem. W udziale w rozruchach obustronnie sprowokowanych, ta grupa spadkobierców wzięła pełny udział, otrzymała pełne wsparcie wszystkich urzędów PRL będących pod kontrolą Natolina. Na przykład plotka o śmierci studentki, wymyślona i rozpowszechniana przez “komandosów”. W tym okresie udowodnili swoją przydatność dla niepodzielnej władzy PRL. Zostali dostrzeżeni i zaakceptowani. A sprokurowany wybuch urzędowego antysemityzmu spełnił swoje cele. Nastąpiły zmiany na stanowiskach władzy, Moczar dostał kopa w górę i poszedł w odstawkę. Była to moim zdaniem chwila, w której pokazano przydatność i operacyjność tej grupy spadkobierców kosmopolitycznego Natolina. Cel został osiągnięty, Puławy wzięły w dupę, Moczar odsunięty. Na fali antysemityzmu Izrael dostał wykształconego, ideowego rekruta. Wykształconego za pieniądze polskiego podatnika. Izrael dostał wykształconych, operatywnych ludzi wypchniętych z Polski. Potworny upływ polskiej krwi, koszty i strata na wizerunku. Organizatorów tej akcji wypchnięcia obywateli polskich poza granicę do tej pory nikt nie wymienił nie napiętnował. Dziwne, a może wcale nie. Miałem kolegę, jedynego syna, którego ojciec samotnie wychowywał. Tak bardzo chciałem żeby został moim przyjacielem. To on ochrzcił mnie dwuznaczną ksywą “Chys Litrusek”. Nad ranem wracaliśmy z Niespodzianki pod “Grubą Kaśkę”. Wiózł nas dorożkarz kończący pracę, nie brał wiele, miał po drodze. Dowiedziałem się o śmierci tego kolegi, który dowiedział się w dziale kadr, że jest Żydem. Wyrzucony z partii, wyszydzony jako brudny Żyd niegodny miana Polaka, popełnił samobójstwo rozbijając samolot o strzelnicę. Stara kobieta Żydówka nie wychodziła z mieszkania, bała się. Młoda dziewczyna robiła Jej zakupy. Kiedy nie mogła to prosiła mnie o pomoc. Zawsze po dostarczeniu zakupów ta stara Żydówka nalegała abym wziął zapłatę, jaką był cukierek leżący na talerzyku przy drzwiach wyjściowych. Wkrótce oboje poszliśmy na stary cmentarz przy Okopowej pochować ją. W obrzędach brał udział człowiek, którego twarz poznałem w TSKŻ. W TSKŻ poznałem też Leopolda Treppera, legendarnego dowódcę “Czerwonej kapeli”. Siedzieli w kilka osób w małym pokoiku koło bufetu i godzinami grali w tysiąca. Milczeli, jak oni licytowali, karty przecież dokładali… Zamieniłem z Nim kilka słów. Musiał chyba wyjść z kanciapy, powiedziałem “Dzień dobry Panu”. Uprzejmie kiwnął głową w odpowiedzi.

****************** Twoje ew. komentarze *******************

****************** Twoje ew. komentarze *******************

Franciszek Dąbrowski, IPN w swoim dziele NIEOCZEKIWANY KONIEC WSPÓŁPRACY – TW „ZELISŁAW” I MARZEC 1968 napisał: “Brat matki – podczas okupacji należał do nacjonalistycznej organizacji ukraińskiej i współpracował z okupantem – zginął w 1944 r.” Jest to jawne, świadome kłamstwo. Moj wujek, chrzestny, zginął 21.05.1944 roku w Lasach Szackich, leży w bezimiennej mogile, razem ze swoją snajperką. Opis http://27wdpak.btx.pl/kartki-z-kalendarza-27wdp-ak/509-twarda-to-szkoa–lasy-szackie-27-wdp-ak-w-maju-1944r Fakt śmierci potwierdził jeden z Jego podkomendnych. Nie było czasu na pochówek, trzeba było ratować życie pozostałych. Ale jak podkreślali dwaj Jego podkomendni był dla nich wzorem oraz przedmiotem podziwu. Alfred ukończył Szkołę Mierniczo-Drogową w Kowlu. Pochodził z patriotycznej rodziny, Jego brat i siostra byli żołnierzami 27WDP. Ojciec był legionistą. Atak i oplucie Jego pamięci jest zamierzoną podłością. Takie mam wewnętrzne przekonanie. W wykazie żołnierzy figurują: + ADAMIEC Alfred “Natan”, III/50 pp, p. w Lasach Szackich; 2008 ADAMIEC Zdzisław “Kula”, m/50 pp, 3 m-ce areszt śledczy Chełm 1945 r. Matka miała zwykły żołnierski pogrzeb, wojskowy ksiądz, major, stwierdził w swojej pożegnalnej mowie “Żegnamy Żołnierza”. W nagrobek, zgodnie z Jej wolą, został wmurowany krzyż 27WDP.

Franciszek Dąbrowski, IPN w swoim dziele NIEOCZEKIWANY KONIEC WSPÓŁPRACY – TW „ZELISŁAW” MARZEC 1968 napisał:
“TW do 1960 r. uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Legionowie. Podczas nauki w Liceum nie posiadał dobrej opinii. W 1959 r. wspólnie z innymi kolegami usiłował zorganizować nielegalną organizację i namawiał do zdobycia broni. Do powstania organizacji nie doszło.” Chodziło o zdobycie pieniędzy dla założenia organizacji. Mieliśmy dokonać napadu na pociąg przewożący pieniądze na Wybrzeże. Zupełna dziecinada, pamiętam jasny wzrok śledczego z sympatią patrzący na mnie. Historii uczyła nas nauczycielka z Kresów ze starych, przedwojennych podręczników. Skoro Dziadek dokonał napadu na pociąg to dlaczego nie my i organizacja którą powołać mieliśny zamiar. Dziecinada. Nigdy nie było komentarzy w szkole na temat tego zdarzenia. Było to zasługą wspaniałego pedagoga i człowieka, dyrektora Liceum Pana Piotra Chruściela. Spotkanie z nim było zawsze dla mnie dużym przeżyciem. W grupie był syn świeżo powołanego generała LWP po szkole w Moskwie. Był też przyszły znany fotografik polski, zamieszkały obecnie w USA. Kryptolog w MSZ oraz konstruktor lotniczy. Podczas próby prototypu silnika pulsacyjnego silnik ten urwał się z uwięzi i przebił ścianę z kuchni do pokoju. Dalsze próby odbywały się w wyrobisku piasku. Podczas wręczania świadectw maturalnych Dyrektor powiedział do mnie cichym jak powiew głosem: “Znałem Twojego Ojca”. Milcząc skłoniłem się przed nim, byłem przekonany że moja osoba była powodem Ich znajomości. Bo co mogło łączyć nauczyciela z Legionowa z kadetem z Kresów. W mojej eksperymentalnej klasie były trzy języki obce: rosyjski, angielski oraz łacina oraz poszerzony program matematyki i chemii. Na lekcji łaciny Wołodia, syn rosyjskiego pułkownika i Polki oświadczył że nie będzie słuchał tej polskiej idiotki. Nauczycielka miała trochę ekscentryczny sposób zachowania się. Zerwałem się i ciągnąc Wołodię za kołnierz oświadczyłem: Wołodia, paszoł won, za drzwi!. Nauczycielka kazała nam obu iść za drzwi aby za sekundę wycofać mnie do sali mówiąc: “Chodź, ty go przecież zabijesz. A ty Wołodia idź, idź sobie!.” Włodzimierz na drugi dzień przy całej klasie przeprosił nauczycielkę. Żadnych reperkusji ani komentarzy nie było. Uczyła nas stara przedwojenna kadra, młodzież od kadry nie odstawała. Po tym zdarzeniu zostałem jedno głośnie powołany na Przewodniczącego Izby lordów. Izba Gmin nie głosowała.
Dowiedziałem się później że Włodzimierz studiując w Moskwie na Uniwersytecie Narodów napisał elaborat krytykujący panujące w nim stosunki. Został relegowany z tej ekskluzywnej uczelni. Taka była siła oddziaływania tej naszej szkoły w Legionowie.

Franciszek Dąbrowski, IPN w swoim dziele NIEOCZEKIWANY KONIEC WSPÓŁPRACY – TW „ZELISŁAW” MARZEC 1968 napisał: “W 1967 r. został wprowadzony do Klubu „Babel”, gdzie zetknął się z gronem młodzieży żydowskiej o nastawieniu syjonistycznym. Jednym z jego najbliższych kontaktów z tego grona jest Natan Erdberg.” Nałogowo grałem w brydża, byłem w drużynie uniwersyteckiej. Na UW była cała kadra narodowa mężczyzn i kobiet. Nam było do nich daleko. Wracając nad ranem z meczu, na Wiadukcie Gdańskim, nad torami, przechodzący dwaj jakiś pijaczkowie patrząc na Natana wybełkotali: ” O jaki Żydek”. Zareagowałem impulsywnie, instynktownie waląc ich w mordę. Po treningu jaki przeszedłem w szkole podstawowej, gdzie biłem się na wiejski sposób ze wszystkimi, takie spotkanie było swoistą rozrywką. Panowie odczołgali się a potem drużyna brydżowa zaproponowała mi stanowisko kapitana. Moje obiekcje że nie znam się na formalnościach skwitowano, że wszystko za mnie będą załatwiać. Natan wprowadził mnie do klubu Babel i muszę złożyć oświadczenie: Piękne, cudowne i mądre dziewczyny z tego klubu dla mnie były absolutnie nieprzemakalne. Nic nie osiągnąłem, te mądrale czytały we mnie i w moich żądzach jak w książce. Nic nie osiągnąłem… Kiedyś z Natanem wypiliśmy w barze naprzeciwko Hybryd po kilkanaście kieliszków pod bigos i kiełbasę. A było to w dzień dużego Żydowskiego jakiegoś święta. Zaniosłem go na plecach pod drzwi, zadzwoniłem i uciekłem. Mieszkanie było pełne nobliwych gości, Natan po przekroczeniu progu puścił straszliwego pawia. Bigos, kiełbasa i gorzała śmierdziały jeszcze następnego dnia rano, kiedy to odwiedziłem go podczas nieobecności domowników. Był już po płukaniu żołądka i po zakazie kontaktów z moją osobą. Przeszliśmy do konspiracji. Po wyjeździe do Izraela co roku członkowie drużyny spotykali się na Wzgórzach Golan, śpiewając “Góralu, czy ci nie żal” bili kolejne biblijne rekordy pijaństwa. Było to szeroko komentowane po obu stronach Atlantyku. Zawsze protestowali przeciwko posądzeniu Polaków o wrodzony anty semityzm. Jedynym związkiem JKM ze mną był brydż, on miał swoje kontakty ze śmietanką towarzyską Warszawy, z grupą “komandosów” nic go nie łączyło.

…

Ojciec w swoim życiorysie napisał: “Pochodzę z rodziny robotniczej, ojciec mój był ślusarzem na kolei. Mam sześciu braci i cztery siostry. Pięciu braci pracuje na kolei, jeden brat zamieszkuje na terenie Zw. Radz. od 1914 r. Siostry powychodziły za mąż zam. w m. Stargard.” Dziadek Andrzej żył na bagnisto piaszczystym dziale ziemi położonym bezpośrednio przy linii kolejowej. Przy torach postawił “wodokaczkę” dla uzupełniania wody lokomotywom. Zarząd kolei w Kowlu płacił mu z tego tytułu miesięczną opłatę. Urządzenie to obsługiwał Dziadek bądź Babcia lub któreś ze starszych dzieci. Byli dyspozycyjni – wg grafiku – przez całą dobę. Bagniska Dziadek zmienił w stawy, Żydzi z Kowla co tydzień zaopatrywali się u Niego w szabasowe ryby. Babcia urodziła 17 synów i dwie córki. Dziadek remontował maszyny pobliskim folwarkom. Otworzył kuźnię w Kowlu, nie dawała spodziewanych zysków więc zamknął ją. Babcia trzymała dzieci żelazną ręką, każde z nich miało ramkę z siennikiem i pościelą. Na sygnał ramki były rozkładane na podłodze sypialni, paciorek i spać. Rano na sygnał modlitwa, ramki były ścielone i wędrowały na stos pod ścianę. Jedzono też zespołowo przy długim stole. Ojciec podkradał starszym braciom skwarki, pokazywał ze śmiechem głowę ze śladami uderzeń ciężkimi łyżkami. Babcia dla swojej najmłodszej perełki dała oddzielny talerz na który osobiście nakładała jedzenie. Ojciec był niesfornym dzieckiem, przez szparę kuźni wetknął rozpalony pręt we worek pełen szmat, który na plecach miał Żyd schowany przed deszczem pod okapem kuźni. Leciał potem przez Kowel z tlącym się workiem i krzykiem “giewałt”. Powalono go i zdjęto ten nieszczęsny worek. Dziadek akuratnie rozliczył się z Żydem i portkami mojego Ojca. Kiedy bracia wychodzili na Kowel to Ojciec zawsze potrafił sprokurować zadymę. Kiedy jakiś delikwent popędził małolata szukającego zaczepki, to wychodziło kilku starszych braci i ze słowami “młodszego bijecie” rozpoczynali swoją część rozrywkową spaceru po Kowlu. Ojciec paradując w nowych wysoko sznurowanych butach postanowił pograć z Kowelakami w piłkę nożną. Wysokie obcasy butów przeszkadzały, kazał podać sobie toporek i obciął te obcasy. Grało mu się dobrze, ale po powrocie do domu wziął baty i wrócił szukać tych nieszczęsnych obcasów. Znalazł je. Dziadek ze wszystkich sił starał się zapewnić ubranie i wykształcenie dzieciom. Ze starszymi dziećmi poszło dobrze, ale wykształcenie każdego następnego dziecka sprawiało kolejne problemy. Siostra ojca – Anna – po powrocie z robót przymusowych – chyba kilka razy wychodziła za mąż. Starsza siostra – Zofia – wracając z Rosji zebrała kilkadziesiąt polskich sierot, w Bazylice Mniejszej w Chełmie, na Górce, urządziła sierociniec i poświęciła się całkowicie tym dzieciom. Z przerwą w 1920 roku, kiedy to poszła na front jako sanitariuszka. W starszym wieku, mając kłopoty ze wzrokiem, wyrabiała makaron z dostarczanej Jej mąki i jajek. Kilku mężczyzn zaofiarowało się, że pomalują Jej mieszkanie. Po wyniesieniu cennego obrazu ofiarowanego Jej przez Zamojskiego zniknęli. Do końca swoich dni codziennie przecierała posadzkę w nawie głównej Bazyliki. Została potrącona przez pijanego małolata, na pasach, po kilku dniach zmarła w wieku 94 lat. Na pogrzebie pojawił się człowiek w reprezentacyjnej limuzynie, położył całą naręcz białych Lili na Jej grobie i odjechał… Dziadek Andrzej w Stargardzie w wieku 87 lat zarabiał na szmalec i ziemniaki smarując dachy i kładąc papę. Babcia umarła w wieku 102 lat, dziadek w wieku 105 lat. Na początku lat 60-tych Dziadek zniszczył dokument – rozkaz wyjazdu na pogrzeb Marszałka. Bał się komunistów, a byłby to taki wielki skarb rodzinny.

Ojciec w swoim życiorysie dalej pisze: “Z chwilą wybuchu wojny Polsko – Niemieckiej wraz z całą jednostką wyjechałem na front. W drugiej połowie września 1939 r. dostałem się do niewoli niemieckiej w której przebywałem do 3.I.1940 r. Z niewoli niemieckiej uciekłem i powróciłem do rodziny m. Kowel. Po powrocie zacząłem pracować na kolei w charakterze pomocnika maszynisty, na kolei pracowałem od 1940 – 1941 r. Z chwilą napadu niemców na Zw. Radz. to znaczy po wycofaniu się wojsk radzieckich z Kowla przez krutki czas nie pracowałem nigdzie. Od 30.XI.1941 r. pracowałem nadal na kolei, to znaczy za okupanta niemieckiego w charakterze pomocnika maszynisty. Pracow. dnia 3.III.1944 r.” I znowu legenda: 50 pp trafił do twierdzy Modlin. Ojciec uciekł w nocy z 28 na 29 września. Do niewoli nie był wzięty. Zanim trafił do Kowla to gestapo już go szukało. Przez cały okres do 3.III.1944 był zmuszony ukrywać się. Niemcy zdobyli archiwa i akta wywiadu polskiego, dokładnie wyłapywali figurujące w nich osoby. Formacje łączności WP standardowo zajmowały się działalnością wywiadowczą, stąd te meandry w zeznaniach i życiorysach Ojca. Udowodnienie lub nawet cień posądzenia o pracę w II oddz. równało się wyrokowi śmierci. Robił to co musiał, według rozkazu, był dosyć wstrzemięźliwy w swoich wspomnieniach. Tutaj mała dygresja. Wspaniały pedagog, dyrektor szkoły w Legionowie, Piotr Chruściel razem z maturą dał mi dar – przyznał się że znał mojego Ojca. Nie sądziłem do niedawna że mogło to znaczyć coś więcej niż przypuszczałem. Jak napisał Pan dyrektor Chruściel w swoim życiorysie i dopisali Jego apologeci: “15 września 1939 r. został wywieziony do Niemiec na przymusowe roboty. Powrócił do rodziny 15 stycznia 1941 r. Podjął pracę nauczyciela najpierw w Henrykowie, a od 1 września 1941 r. ponownie w Józefowie. Od września 1942 r. do sierpnia 1944 r. był zaangażowany w zorganizowane tajne nauczanie. Był członkiem Tajnej Organizacji Nauczycielskiej i żołnierzem Armii Krajowej (przydzielonym do III batalionu w Nieporęcie). W Józefowie pracował do końca roku szkolnego 1943/1944.” Byłoby to piękne gdyby było prawdziwe. Oto pod adresem: “Okręgowa Delegatura Rządu Wołyń… (krypt. „Drzewo”, „Ikwe”, „Sarny”) – okręgowe (wojewódzkie) przedstawicielstwo Delegatury Rządu na Kraj …l. W styczniu 1943 Delegaturę przeniesiono do Kowla, gdzie jako kierownik Wydziału Oświaty i Kultury został wymieniony Piotr Chruściel i Adam Kamiński ps. „Topór” !!! I być może stąd uwaga Pani profesor od historii i samego Pana Dyrektora o znajomości z moim Ojcem. Podczas mojego wyjazdu z Ojcem do Legionowa odbyłem z nim pamiętną rozmowę, gdzie nałożył na mnie obowiązek opieki nad rodziną w razie Jego śmierci. Potem poprosił mnie o poczekanie na Niego, czekałem ponad pół godziny. Obserwowałem z daleka, wszedł do domu w którym mieszkał dyrektor Piotr Chruściel. http://www.archiwum.wyborcza.pl/Archiwum/1,0,1237391,20000202WA-DLO,Piotr_Chrusciel,.html http://www.krzysztofkopec.pl/forum/viewtopic.php?f=5 &t=2575#p3355 https://pl.wikipedia.org/wiki/Okr%C4%99gowa_Delegatura_Rz%C4%85du_Wo%C5%82y%C5%84 Tak że wnuk Pana Dyrektora, też Piotr Chruściel śladów Dziadka powinien, być może, szukać w Londynie. Jego Dziadek to nie była Nieporęcka liga, to był Wołyń. Ma ku temu chyba możliwości i umiejętności… Ślady działalności mojego Ojca są chyba obecnie w USA i są raczej nie do zdobycia. Akta odebrane Niemcom trafiły w dobre ręce. Inaczej figurujące w nich osoby trafiły by do dołów śmierci.

Ojciec w swoim życiorysie dalej napisał: ” Po zdemobilizowaniu powróciłem do m. Chełm gdzie przebywała moja żona, zostałem przyjęty do pracy B.O.W. VII. Lublin Wydział Krat. Bud. pracowałem jako pracownik umysłowy. Na tym stanowisku pracowałem do dnia 1.III.1948r. Zwolniłem się na własną prośbę i wstąpiłem do organizacji “Służba Polsce” w Kom. Powiatowym “S.P.” Chełm. Pracowałem na stanowisku I instr “S.P.” Od dnia 10.XI.1949r. wstąpiłem ochotniczo do służby wojskowej w jednostce wojsk. Nr.2841a. ” Wstępując do “Służba Polsce” w Komitecie Powiatowym “S.P.” Chełm ma stanowisku instruktora otrzymał nieograniczonego poruszania się po powiecie oraz kontaktów z młodymi ludźmi z S.P. czy też agitacji dla ich wstąpienia. Ja z Babcią przyjechaliśmy z Kowla do Chełma w 1948 r. Matka z młodszym rodzeństwem już była w Chełmie. Pilnowaliśmy z Babcią naszego majątku w Kowlu. Nie daliśmy rady upilnować, ja byłem za mały a Babcia za stara. Dwa dni spałem u Cioci Zosi w sierocińcu, pamiętam mrok sali, modlitwy i chłód posadzki pod kolanami. Zamieszkaliśmy wszyscy na ul. Koszarowej 19 w domu Pana Jankowskiego. Najpierw w suterynie a potem na 1-szym piętrze Jego domu. Mieszkanie zawsze było pełne młodych ludzi z S.P. Matka nie przepadała za tymi spotkaniami. Wtedy to byłem świadkiem rozmowy Ojca z Kazimierzem i Bolesławem Tkaczykami o wydanym przez Lublin zakazie zbliżania się do Ojca ludzi z konspiracji. Było to następstwem zgłoszenia Ojca do likwidacji z tytułu Jego pracy z młodzieżą. Ataki oddziałów NKWD na oddziały leśnych kilkakrotnie trafiały w próżnię czy też w zasadzkę. Jakaś praca doktorska być może wykaże skuteczność centrali wywiadu w Lublinie w walce z komunistami. Tam wtedy będzie odrobina zasług Ojca w tej materii. Ojciec pisząc: “Od dnia 10.XI.1949r. wstąpiłem ochotniczo do służby wojskowej w jednostce wojsk. Nr.2841a. ” minął się z prawdą. Służbę wojskową zaczął w jednostce PAL (Pułk Artylerii Lekkiej) w Chełmie przy ulicy Lubelskiej jako PORUCZNIK!! – komórka legalizacji w Lublinie musiała być na wysokim poziomie. W 25.VIII.1946r. Ojciec był w stopniu st. sierżanta, 10.XI.1949r. “awansowano” go do stopnia porucznika. Został kierownikiem klubu i biblioteki. Dużo polował włócząc się samotnie po lasach Lubelszczyzny. Mieliśmy bardzo liczną rodzinę na Lubelszczyźnie. Siostry Babci Adamcowej były posażne w ziemię, religijne i gospodarne. Były łakomym kąskiem dla kawalerów z całego powiatu. Miały piękne i znaczące nazwiska po wyjściu za mąż. Ojciec zimą 1951 r. znalazł dla siebie idealny przydział: Kierownika klubu i biblioteki w Batalionie Łączności JW 5105 Białobrzegach. 4.5 km do stacji kolejowej Nieporęt, dwa pociągi dziennie, kiedy na drodze mijały się dwa pojazdy to często jeden z nich lądował w rowie. Typowe zadupie gdzie nawet psy “dupami szczekają” I tam dopadł go los: denuncjacja mojego ojca przez Ukrainkę. Razem z mężem Ukrainka ta błyskawicznie zniknęła z terenu jednostki, ślad po nich zaginął. Dla mnie szkoła była walką z przerośniętymi kolegami z klasy, wyzwiska kacap, rusek po których rzucałem się na nich biorąc baty i równie skutecznie odgryzając się. Skończyło się to tym, że wioska uznała mnie za swego i mogłem liczyć na współpracę z ich strony.

I na tym powinny skończyć się moje uwagi na temat wyroku. Zgłosiłem swoje uwagi dotyczące fraz werdyktu: “Uznano że posądzenie Alfreda Adamca o przynależność do UPA było błędnym rozpoznaniem a nie atakiem na Ciebie. Te same uwagi dotyczą negatywnych opinii na temat Twoich czasów szkolnych. NIE MA SPRAWY.” Jestem wdzięczny za ten łagodny wyrok. Ustnej sugestii abym zaprzestał wypowiedzi na tyn Forum bo niepotrzebnie narażę się na oplucie nie usłuchałem. Jak do tej pory jest nieźle. Czwarta część dokumentu: “Franciszek Dąbrowski, IPN NIEOCZEKIWANY KONIEC WSPÓŁPRACY TW „ZELISŁAW” I MARZEC 1968″ jako mój “życiorys” jest w początkowej fazie jednym stekiem oczywistych bzdur. Posądzenia mojego wujka i ojca chrzestnego Alfreda Adamca o przynależność do UPA i współpracę z okupantem jest jawną NIEGODZIWOŚCIĄ. Podanie że Ojciec pracował w wojsku jako oficer polityczny też jest jawną NIEGODZIWOŚCIĄ. Wszystkie daty podane w związku z moją rodziną są jawnym oszustwem i bzdurą. Tak samo jakobym nie posiadał dobrej opinii w szkole. Jest to według mnie celowa próba oplucia mojej rodziny poprzez podważenie jej patriotyzmu. Dla mnie treść tego dokumentu nie jest jednorodna i należało by przejrzeć ten mój “życiorys” pod kątem jednorodności nośnika i treści. Jako kierownik wydziału w Zakładzie T## miałem archiwistów. Jeden z nich – kontroler – nie takie cuda i próby fałszerstw wyłapywał. Trzeba było tylko chcieć, ja nie mogę mieć do tej teczki dostępu. Nie wierzę że kpt. Andrzej Kwiatkowski byłby w stanie popełnić taką podłość i niegodziwość bez sprawdzenia wiarygodności tych informacji. W ramach sprawdzania mojej osoby Andrzej umówił się ze mną o godz. 6-tej na pustym placu przed Stadionem Dziesięciolecia. Podeszło do mnie dwóch cywilów z ręką w kieszeni. Na komendę “Ręce do góry” stanąłem i spokojnie podniosłem ręce. Byli zdezorientowani, Andrzej stanął bezpośrednio za mną, nie mogli strzelać do mnie w razie potrzeby. Dał mi dodatkową sporą szansę na przeżycie. Trzeci podszedł z boku i obszukał mnie, byłem czysty. Andrzej spokojnie stwierdził że chyba kogoś szukają. Cel spotkania nie był dla mnie przekonujący. Firma obsesyjnie posądzała mnie o posiadanie broni. Miałem okresowo całodniowy nadruk, zawsze wiedziałem kiedy jestem obiektem inwigilacji. Andrzej okoliczność mojego pojawienia się w Firmie jak i moje kontakty z Kościołem zachował wyłącznie dla siebie. Miałem u niego mały ale niespotykany w tych okolicznościach margines swobody. Mojego oficera prowadzącego – Kierownika Grupy IVa Wydziału III kapitana Andrzeja Kwiatkowskiego o tą podłość nie podejrzewam, jak by to nieprawdopodobnie nie wyglądało.

Informacja o moim Ojcu jako “oficerze politycznym” była podaną przeze mnie legendą dla środowiska w którym przyszło mi działać. Po zakończeniu szkoły w Legionowie nastały dla mnie szczęśliwe czasy nauki, bezinteresownej przyjaźni… Pamiętam jak wsadzono nas do autobusu i zawieziono na ul. Kościelną w Warszawie. Mieliśmy brać udział w akcji protestacyjnej dla obrony Kuby. Przebieg jej był filmowany przez obie strony. Na tych ujęciach na pewno widać osobnika wiszącego na zakrzywionej latarni, pod nim grupa młodych ludzi z przejęciem skandująca: “nie damy Kuby, nie damy Kuby”. A ów wiszący młodziak odpowiadał im “Koledzy, nie dajcie mnie”. Kubie ręka omdlała więc z latarni zlazł. Pojawił się jakiś śniady pajączek. Został rozpoznany jako sekretarz ambasady kubańskiej. Z entuzjazmem podnieśliśmy go do góry, nad głowy. Miał długie po kolana kolorowe w paski skarpetki i był szczęśliwy. Okrutnie pachniał perfumą. Co było dalej nie wiem, po rzuceniu nim w tłum milicjantów zniknął nam z oczu. Jeden z kolegów zawsze miał pod ręką mojkę (żyletkę), jak on to robił nie wiem. Milicjanci trzymali się za pasy tworząc mur przed ambasadą USA. Kolega mojką zaoperował, mur został przerwany, jeden duży milicyjny samochód przewrócony. Wiec poparcia dla Kuby natychmiast przerwano. Usiedliśmy na krawężniku Kościelnej, nogi trzymaliśmy na kocich łbach. Milicjanci kazali nam rozejść się. Zapyskowałem że jeżeli odejdziemy stąd to pójdziemy pod ruską ambasadę. Nastał pat w pertraktacjach. Pojawiło się dwóch wykładowców, na ich widok automatycznie wstaliśmy. Na komendę “Proszę do pojazdu” bez słowa ruszyliśmy za nimi. Widziałem tylko ich plecy, otoczenie zniknęło z pola mojej percepcji. To był koniec takich akcji. Potem problem przysięgi. Oświadczyliśmy że przysięgamy tylko Ojczyźnie a nie “braterskiemu przymierzu z Armią Radziecką i innymi sojuszniczymi armiami”. Wycofano nas, po dwu godzinach wezwano nas do sali konferencyjnej. Nastąpiła wzniosła mowa o obowiązkach, w tle słychać było “Jeszcze Polska…”. Któryś z kolegów wzniósł rękę do góry mówiąc “Panowie przysięgamy”. Ale ta ręka była ułożona w znak figi. Przysięgę złożyliśmy, figa w odpowiednim momencie pojawiła się. Z perspektywy lat widzę że dla nas jak i dla naszych wykładowców ten egzamin został pomyślnie zdany. Miałem naturalny dar określania funkcji urządzeń na podstawie schematów i ich optymalizację. W ramach rozrywki udowadniałem jakieś proste twierdzenia matematyczne. Wykładowca stwierdził że marnuję się i zaproponował mi zdawanie na matematykę. Chyba jednak do tej szkoły, mimo dobrych wyników, nie nadawałem się. Egzaminy zdałem bez problemu. Jako “Jasio z lasu” zostałem kupiony przez grupę przyszłych “komandosów” stając się ich cenną zdobyczą. Pojawiła się legenda mojego Ojca, oficera politycznego któremu “ustrój się nie podobał”. Oni byli potomkami ludzi sprawujących władzę w moim kraju, typowymi Natolińczykami. Sprawdzenie musiało wypaść pozytywnie. Czyli w dyskutowanym opracowaniu moją legendę Ojca jako oficera politycznego podano bez sprawdzenia, dołożono “wujka w upa”. Wrzucono parę dat bez ładu i składu, atak i bolesne oplucie mojej osoby i rodziny było gotowe. PS. Osobą z którą pertraktowali Karol Modzelewski i (chyba) Michnik o skład komitetu na UW był Stanisław Kociołek, późniejszy kat Trójmiasta. Dla tych osób była to normalka, zwykły sposób działania komunistów w podbitym kraju i zwykłe wybory. Tak działali ich rodzice i dziadowie, taka moralność…

Kim była ta grupa osób przy monitorowaniu której brałem udział. -Moim osobistym zdaniem była to grupa potomków działaczy i komunistycznych władców PRL. Ich rodzicom została oddana w pacht cała Polska z mocy woli i interesu Rosji, a nie żadnego ZSRR. W republikach ZSRR rządzili ludzie związani rodzinnie ( mąż lub żona) z Rosją. Osoby, które nie utożsamiały się z danym krajem lub narodem. Lub osoby spaczone, zdegenerowane moralnie, wykluczone poza nawias swojego narodu i nacji. A rzeczywistą władzę w ZSRR sprawowała grupa nadzoru złożona z Rosjan, która zapewniała ciągłość sposobów i tradycji właściwych dla dawnej carskiej Rosji. Kapelusze się zmieniały, ale ta właściwa rosyjska głowa pozostawała bez zmiany. Takie ja mam osobiste przekonanie. W Polsce było dokładnie tak samo. Najpewniejszym sposobem na generalski awans w WP była “Generalska doczka” – Rosjanka wzięta za żonę przez polskiego oficera. Potem szedł awans związany z wierną i gorliwą służbą dla ZSRR. Typowała polskich kandydatów na odpowiednie studia w ZSRR komórka ambasady rosyjskiej. Po ich ukończeniu szedł błyskawiczny awans danej osoby narodowości polskiej na odpowiednio wysoki urząd. Droga do zaszczytnych awansów stała przed tą osobą otworem. Dodatkowym czynnikiem była przynależność do innej grupy narodowościowej, np. żydowskiej czy ukraińskiej, wyalienowanej z celów pozytywnych dla narodu polskiego. Celem tej grupy potomków działaczy i komunistycznych władców PRL była WŁADZA, stąd ich tak skwapliwe zbieranie “więziennej przeszłości”. Jakiekolwiek względy narodowe, patriotyczne czy też interes narodowy Polski był im obcy. Tego pojęcia w pozytywnym sensie nie znali, oni bali się tych pojęć i zwalczali je. CELEM robotników wybrzeża była Solidarność, Solidarność dla tej grupy spadkobierców była ŚRODKIEM dla osiągnięcia władzy. Stąd likwidacja skautingu na rzecz czerwonego harcerstwa (Walterowców), stąd wciskanie się do robotników Wybrzeża skoro Oni odganiali się od nich. Potem ta cała hucpa z okrągłym stołem. Komuniści dobrze wiedzieli, komu oddają władzę. Czesław czuwał, ale Rosja pośliznęła się na narodzie polskim i jego talencie do samo organizacji.

“Czy członkowie tej grupy byli Żydami? Piszę to z pozycji agenta, któremu nikt nic nie objaśniał.”. Dzięki Natanowi zostałem wprowadzony do Klubu Młodzieżowego “Babel” przy TSKŻ, mogłem tam przychodzić, słuchać muzyki oraz jeść smaczne koszerne potrawy… Nie wiem, co Natan powiedział o mnie, ale starsze osoby rzucały ukradkiem niechętne, a nawet bardzo niechętne spojrzenia. Z przypadkowych, urywkowych uwag mogłem wywnioskować, że wobec działalności tej grupy młodych potomków komunistów w klubie starsi odczuwali, co najmniej głęboką niechęć i strach. Ci młodzi komuniści nie mieli z nimi nic wspólnego. Dla nich klub Babel nie istniał, stosunek do nich znacznej części osób przebywających w klubie był, co najmniej niechętny. Z późniejszych wydarzeń wynikało, że te osoby z Babel miały rację. Sposobem na zmianę w układzie władzy w PRL było – od zawsze – sprowokowanie, następnie wzięcie pod kontrolę niepokojów, rozruchów polskich dołów społecznych. Przyszłe wydarzenia marcowe były tego przykładem. W udziale w rozruchach obustronnie sprowokowanych, ta grupa spadkobierców wzięła pełny udział, otrzymała pełne wsparcie wszystkich urzędów PRL będących pod kontrolą Natolina. Na przykład plotka o śmierci studentki, wymyślona i rozpowszechniana przez “komandosów”. W tym okresie udowodnili swoją przydatność dla niepodzielnej władzy PRL. Zostali dostrzeżeni i zaakceptowani. A sprokurowany wybuch urzędowego antysemityzmu spełnił swoje cele. Nastąpiły zmiany na stanowiskach władzy, Moczar dostał kopa w górę i poszedł w odstawkę. Była to moim zdaniem chwila, w której pokazano przydatność i operacyjność tej grupy spadkobierców kosmopolitycznego Natolina. Cel został osiągnięty, Puławy wzięły w dupę, Moczar odsunięty. Na fali antysemityzmu Izrael dostał wykształconego, ideowego rekruta. Wykształconego za pieniądze polskiego podatnika. Izrael dostał wykształconych, operatywnych ludzi wypchniętych z Polski. Potworny upływ polskiej krwi, koszty i strata na wizerunku. Organizatorów tej akcji wypchnięcia obywateli polskich poza granicę do tej pory nikt nie wymienił nie napiętnował. Dziwne, a może wcale nie. Miałem kolegę, jedynego syna, którego ojciec samotnie wychowywał. Tak bardzo chciałem żeby został moim przyjacielem. To on ochrzcił mnie dwuznaczną ksywą “Chys Litrusek”. Nad ranem wracaliśmy z Niespodzianki pod “Grubą Kaśkę”. Wiózł nas dorożkarz kończący pracę, nie brał wiele, miał po drodze. Dowiedziałem się o śmierci tego kolegi, który dowiedział się w dziale kadr, że jest Żydem. Wyrzucony z partii, wyszydzony jako brudny Żyd niegodny miana Polaka, popełnił samobójstwo rozbijając samolot o strzelnicę. Stara kobieta Żydówka nie wychodziła z mieszkania, bała się. Młoda dziewczyna robiła Jej zakupy. Kiedy nie mogła to prosiła mnie o pomoc. Zawsze po dostarczeniu zakupów ta stara Żydówka nalegała abym wziął zapłatę, jaką był cukierek leżący na talerzyku przy drzwiach wyjściowych. Wkrótce oboje poszliśmy na stary cmentarz przy Okopowej pochować ją. W obrzędach brał udział człowiek, którego twarz poznałem w TSKŻ. W TSKŻ poznałem też Leopolda Treppera, legendarnego dowódcę “Czerwonej kapeli”. Siedzieli w kilka osób w małym pokoiku koło bufetu i godzinami grali w tysiąca. Milczeli, jak oni licytowali, karty przecież dokładali… Zamieniłem z Nim kilka słów. Musiał chyba wyjść z kanciapy, powiedziałem “Dzień dobry Panu”. Uprzejmie kiwnął głową w odpowiedzi.

(Boruta: Votum_separatum) Jeden stek zamierzonej insynuacji i agresji. Piszesz “jednak dzięki uczciwym ludziom dowiedziałem się sporo o nim.” Ci “uczciwi” ludzie mają interes w sprokurowaniu zemsty. Zemsta jest cechą stałą pewnego gatunku ludzi. Możesz Pan liczyć na ich pomoc i współpracę. Posługujesz się Pan wycinkowymi danymi zbioru zastrzeżonych danych, ci “uczciwi” ludzie mieli do nich dostęp i udostępnili Panu co chcieli, prawdę mieszając z kłamstwem i pół prawdą. Po kolei: “Życiorys… Po wyzwoleniu zamieszkiwał razem z rodzicami w Chełmie Lubelskim, gdzie jego ojciec pełnił służbę wojskową w charakterze oficera politycznego. Z wojska został zwolniony (jak podaje Sł[użba] Bezp[ieczeństwa] KP MO Nowy Dwór) w 1952 r. dyscyplinarnie – za niewłaściwą postawę wobec PRL. Od 1952 r. do 1954 był on administratorem w Jednostce Wojskowej w Białobrzegach. Zmarł w 1954 r.” Z Ojcem, przymusowo wcielonym do LWP połączyliśmy się w 1946 roku – karta repatriacyjna Matki. Ojciec oficjalnie prowadził grupy “Służba Polsce” na Lubelszczyźnie, nie był oficerem politycznym. Jako były pracownik II oddziału udzielał pomocy podziemiu w unikaniu obław NKWD. Łącznikiem jego był Bolesław Tkaczyk ps. King. O roli Ojca początkowo nie wiedział nawet brat Bolesława – Kazimierz ps.Kłusownik. Domyślił się kiedy przyszedł rozkaz z Lublina nie zbliżania się do Ojca. Nastąpiło to po propozycji komórki Chełm likwidacji Ojca jako działacza z młodzieżą. Zbliżyli się potem do siebie, Ojciec załatwił mu mieszkanie. Razem chodzili na nocne połowy ryb, ja udając że śpię słuchałem Ich nocnych rozmów. Jako oficer polityczny Ojciec został nie w 1952 roku ale 3.II.1954 wyrzucony z wojska. Decyzję podjął ZCA Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. politycznych płk. Mróz oraz Dowódca WOW płk. Andrijewski – Rosjanin. Po wyrzuceniu z wojska został aresztowany. Siedział w więzieniu do 1956 roku. Został zrehabilitowany i podjął prace jako administrator. Zmarł nie w 1954 ale w 1959 roku. Za niewłaściwą postawę wobec PRL wyrzucony oficer polityczny szedł do więzienia, na młyn. Nie będę ciągnął tej dyskusji dalej. Gdybym miał 10 razy dawny zbieg okoliczności to 10 razy poszedł bym do placówki kontrwywiadu z ujawnieniem informacji które posiadłem. Klauzula ” Tajne specjalnego znaczenia” obowiązuje do tej pory. Inną rzeczą jest że zabrakło mi Ojca, nie dałbym się tak potem sprostytuować. Jestem przekonany, że moje zasługi wielokroć przewyższają winy… Zaszczuć się nie dam, cenię sobie zdrowie i wewnętrzny spokój. Zakładając Pańską wewnętrzną uczciwość pytam: Czy wiesz Pan w jakiej grze Pan uczestniczysz. Sądzę że egzamin zdałem i sprowokować się nie dałem.

Amen Panie Boruta, Amen i do spowiedzi. Przyjmij Pan ode mnie znak pokoju. Ale kłamać to nie ładnie…