Sergiusz Piasecki

Urodził się w Lachowiczach koło Baranowicz, zmarł 12 września 1964 w Londynie – polski pisarz, publicysta polityczny.

W wojnie polsko-bolszewickiej walczył w polskiej Dywizji Litewsko-Białoruskiej, do której wstąpił jako ochotnik. Przez cztery lata (1922-1924) służył w polskim wywiadzie ofensywnym na Związek Sowiecki (tzw. „Dwójka). Od roku 1926, do 1937 przebywał w więzieniu (najpierw w Lidzie, a później w Świętym Krzyżu).

Podczas odbywania kary zaczął pisać swoje pierwsze powieści. Trzecia z nich, zatytułowana „Kochanek Wielkiej Niedźwiedzicy”, umożliwiła wyjście na wolność przed końcem kary (1937 r.). Opowiadała o życiu przemytników pogranicza polsko-sowieckiego lat dwudziestych. Zawierała wiele wątków autobiograficznych oraz urzekających, zarówno czytelników jak i krytyków, opisów przyrody i życia ludzi Kresów.

Dwie pierwsze powieści Piasecki mógł wydać dopiero po zwolnieniu z więzienia, ponieważ cenzura zakładu karnego odmówiła przesłania ich rękopisów do wydawnictw. Obie powstały w 1934 roku. Najpierw powstała „Droga Pod Ściankę”, wydana dopiero po odtworzeniu jej treści przez autora w roku 1964 w Londynie (rękopis zaginął w czasie II wojny światowej) pod tytułem „Żywot człowieka rozbrojonego”. Przedstawiała zdemobilizowanego żołnierza-ochotnika wojny roku 1920, jego problemy z powrotem do społeczeństwa, oraz ze znalezieniem uczciwej pracy. Poczucie odrzucenia i brak środków do życia sprowadzają go na przestępczą ścieżkę.

Druga z trzech książek napisanych w więziennej była zatytułowana „Piąty etap”. Podobnie jak wymienione wcześniej inspirowana była przeżyciami własnymi autora – tym razem z pracy w polskim wywiadzie. Piasecki nie ograniczył się jednak do przedstawienia życia szpiega, a dodatkowo ukazał bestialstwo systemu sowieckiego i ciężki los ludzi żyjących w „Sowdepii”. W 1938 roku ukazała się będąca kontynuacją „Piątego Etapu” powieść pt. „Bogom nocy równi”. Zawierała prócz wielu nowych wątków motyw bezsensowności życia. Owego bezsensu winny jest totalitarny system, ale także okrucieństwo i bezduszność „zwykłych” ludzi.

II wojna światowa zmieniła diametralnie dalszy bieg życia Sergiusza Piaseckiego. Podczas okupacji sowieckiej ukrywał się pod fałszywymi nazwiskami. Wtedy też, jak później sam wspominał, wpadł na pomysł napisania satyry ośmieszającej komunizm. W latach 1942-43 kieruje wileńską egzekutywą Armii Krajowej. W roku 1944 opuszcza Kresy, a w 1945 przedostaje się przez Niemcy i Austrię do Włoszech. Dzięki pomocy Melchiora Wańkowicza zostaje przyjęty do II Korpusu we Włoszech. Wtedy powstaje wydana w Rzymie (1946-1947) „Trylogia Złodziejska”, składająca się z następujących powieści: „Jabłuszko”, „Spojrzę ja w okno” i „Nikt nie da nam zbawienia”.

Po ewakuacji Korpusu do Wielkiej Brytanii i demobilizacji Piasecki osiada najpierw w Londynie, a potem w Hastings. Wydane zostaje „7 pigułek Lucyfera” (1948), będące ośmieszającą „demokratyczny” porządek Polski pojałtańskiej. Drugą w swojej pisarskiej karierze satyrę napisał w 1957 r. Nosiła ona tytuł „Zapiski oficera Armii Czerwonej” i w dobitny, acz zabawny sposób ukazywała typowego sowieckiego oficera oraz cały ustrój bolszewicki.

Następnym projektem Piaseckiego, którego nie zdążył dokończyć był cykl pt. „Upadek wieży Babel”. Miał on zawrzeć w kilku powieściach lata okupacji i walki podziemnej na Wileńszczyźnie, oraz okres tuż po zakończeniu II wojny światowej. Pisarz ukończył dwie książki zatytułowane: „Człowiek przemieniony w wilka” i „Dla honoru Organizacji” (obie wydane w roku 1964). Pierwsza przedstawiała swoistą próbę przetrwania pod okupacją sowiecką, druga natomiast działalność w Armii Krajowej.
Sergiusz Piasecki, chory na nowotwór złośliwy, zmarł 12 września 1964r w polskim szpitalu wojskowym w Londynie.