Pohorce

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. B. Chlebowskiego, t. 8, Warszawa 1887, s. 516.

Pohorce z Ostrowem Pohoreckim, rus. Pohirci, wś, pow. rudecki, 10 klm. na płd.-wsch. od urz. poczt, i tel. w Rudkach, 11 klm. na płd.-zach. od sądu pow. w Komarnie. Na zach. leżą Czajkowice, na płn. Podhąjczyki i Romanówka, na płn.-wsch. Koniuszki Tuligłowskie, na wsch. Koniuszki Królewskie, Hołodówka i Podolce, na płd. Majnicz i Bilina Wielka (obie w pow. samborskim). Południową część wsi przepływa krętym biegiem Dniestr, od zach. z Czajkowic, na wsch, do Podolec. W półn. stronie wsi powstaje pot. Łukacz, dopływ Wereszycy. Zabudowania wiejskie leżą w środku obszaru (314 mt., znak triang.); na zach. od nich las i cegielnia. Północną część obszaru zajmuje przys. Ostrów Pohorecki (302 mt.); nad samym Dniestrem leży las; połudn. część obszaru zajmują błota naddniestrzańslcie. Wła­sność więk. (hr. Zofii Dzieduszyckiej) ma roli or. 738, łąk i ogr. 728, past. 27, lasu 285 mr.; wł. mn. roli or. 1278, łąk i ogr. 871, past. 77, lasu 5 mr. W r. 1880 było 225 dm., 1204 mk. w gminie (w P. 197 dm. 1055 mk., a w Ostrowie 28 dm., 149 mk.) a 20 dm., 98 mk. na obszarze dwor. Co do wyznania 581 rz.-kat., 690 gr.-kat., 28 izrael., 3 innych wy­znań; 581 naród, polskiej, 718 ruskiej. Par. rz.-kat. w Tuligłowach; gr.-kat. w Podolcach. We wsi jest cerkiew i szkoła filialna. W r. 1357 nadaje Kazimierz Wielki Andrzejowi Czaplicowi 4 dworzyska we wsi Pohorce (Archiw. Bernard, we Lwowie, C., t. 464, str. 1016). W r, 1570 zapadł wyrok sądu królew­skiego w sprawie Pawła Korytki, dziedzica z Pohorcza, z Anną z Glinki, kasztelanową sandomierską, o zbiega Lucyana z Pohorcza (ib., C., t. 334, str. 1 do 4). Lu. Dz.