Koniuszki Siemianowskie

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. B. Chlebowskiego, t. 4, Warszawa 1883, s. 344-345.

5.) K. Siemianowskie (al. Sieniawskie), wś w pow. ru­deckim, 10 kil. na płd.-zach. od sądu powiat, i urzędu poczt, w Rudkach. Na zach. leżą Czer­nichów i Ostrów, na płn. Kupnowice i Szeptycze, na wsch. Chłopczyce, na płd. Hordynia i Kornalowice, na płd.-zach. Kalinów i Piniany (4 ostatnie wsie w pow. samborskim). Przez

[s.345]

środek obszaru płynie od zachodu na wschód Strwiąż, a prawie pode dworem łączy się z ra­mieniem Dniestru, t. zw. Dniestrzyczką Starą, poczem płynie dalej w tym samym kierunku do Chłopczyc i Dołubowa. Przez płn. obszar płynie pot. Łączny (dopły w Wiszenki) w tym samym co i Strwiąż kierunku. Na lew. brzegu Strwiąża leżą na wzgórzu zabudowania wiej­skie, a na wschód od nich, na granicy Chłopczyc, lesiste wzgórze Naleśniki ze szczytem 319 wys., najwyższym punktem we wsi. Na płn. od zabudowań wiejskich obniża się obszar ku dolinie Łącznego, a na lew. brz. tego potoku leży folw. Zmysłów. Prawy brzeg Strwiąża opada ku dolinie Dniestru. W tej stronie ob­szaru leży folw Zuzanówka, a na płd. granicy wzgórze tej nazwy 276 m. wysokie. Wś leży w obrębie rozległych moczarów i błot naddniestrzańskich i jest narażona na częste wylewy, w czasie których nawet gościniec samborsko-rudecki, idący przez wieś, stoi pod wodą a komunikacya między Samborem i Rudkami jest przerwaną. Liczne projekta zapobieżenia tym wylewom pozostały aż dotąd bez skutku. Pro­jektowano również przyprowadzić do skutku połączenie Dniestru z Sanem za pośrednictwem przekopu z K. do Wiszni, ale i ten projekt spełzł na niczem. Własność więk. (hr. Lewic­kiego) ma roli or. 500, łąk i ogr. 371, pastw. 104, lasu 372 mr.; własn. mniej, roli or. 587, łąk i ogr. 741, pastw. 483 mr. Według spisu z r. 1880 było 507 mk. w gm., 88 na obszarze dwor. (350 obrz. rz.-kat., reszta gr.-kat.). Par. rz.-kat. w Rudkach, gr.-kat. w Zagórzu. We wsi są torfy, gorzelnia, wiatrak i cegielnia. Wś należała 1533 r. do Koniuszeckich, 1729 do Felicyana Slepowrona Gutowskiego, rotmistrza wojsk koronnych; później przeszła na Sieniawskich, dziś należy do Lewickich.