Kocurów

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. B. Chlebowskiego, t. 4, Warszawa 1883, s. 236.

Kocurów (rus. Kocuriw), wieś w pow. bobreckim, 10 km. na płn. od sądu powiat, i stacyi poczt. w Bóbrce. Na płn. leży Dźwinogród, na wschód Romanów i Podhorodyszcze, na płd. Hryniów, na zach. Wodniki i Dźwinogród. Wzdłuż płnc.-wsch. granicy wsi płynie pot. Kocurowski, a przez środek obszaru pot. Biały od płd. na płn. W dolinie pot. Białego leżą zabudowania wiejskie. Najwyższe wzniesie­nie wiejskie (cerkiew) czyni 268 m. W płd. stronie obszaru leży młyn Kurmilice (al. Kur melice, Kormylice). Własność większa (Alfre­da hr. Potockiego) ma roli or. 146, ł. i ogr. 54, past. 33; własn. mniej. r. or. 421, ł. i ogr. 165, p. 107 mr. Według spisu z r. 1880 było 522 mk. w gminie, 26 na obsz. dwor. ( 20 obrz. rzym. kat., reszta gr. kat.). Par. rzym. kat, w Bóbrce, gr. kat. w Hryniowie. We wsi jest cerkiew i szkoła filialna. Lu. Dz.