Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. 7, pod red. B. Chlebowskiego, W. Walewskiego, Warszawa 1886, s. 171.

Nobel, starożytne mko i dobra nad jez. t. n., pow. piński, w 2 okr. pol. lubieszewskim, 120 dm., 1030 mk., cerkiew paraf., mająca do 900 wiernych i uposażona 3 włókami ziemi, synagoga; 2563 dzieś. ziemi. W 1870 r. rozdzielono N. na dwie części, z których jedne dano w nagrodę gen. Belgradowi, posiadającego wraz z Buryłówką 51 1/2 włók, drugą zaś urzędnikowi Nienarukomowi, około 129 włók wraz z rybołóstwem. Ludność trudni się rybactwem i flisactwem. Latopiscy wspominają to miejsce już w drugiej połowie XIII w., mianowicie, gdy za czasów Mendoga wodzowie kn. wołyńskiego Wasila: Zalisław i Medatryk, obwarowanych w grodzie N. Litwinów pod dowództwem Kandyzata Towdijamandowicza w pień wycięli. Ponieważ gród, na miejscu dziś istniejącego miasteczka, znajdował się na końcu ważkiego półwyspu, głęboko w jezioro wchodzącego, przeto oddział litewski, niemając odwrotu, opadnięty przez przemagające siły nieprzyjaciela uległ. Cały obóz litewski dostał się zwycięzcom, a wygrana Rusi wywarła wielkie skutki na stosunki obu sąsiednich narodów. O tej morderczej rozprawie kronika Ipatjewska pisze pod rokiem 1262 (ob. „Skarbiec” Daniłowicza, t. I, str. 107), kronika zaś Wołyńska odnosi wypadek do roku 1260 (Narbut Dzieje, t. IV, str. 149).

A. Jel.

0 odpowiedzi

Zostaw odpowiedź

Chcesz przyłączyć się do dyskusji?
Nie krępuj się!

Leave a Reply