Karaimi
Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. 3, pod red. F. Sulimirskiego, B. Chlebowskiego, W. Walewskiego, Warszawa 1883, s. 829.
Karaici, Karaimi, rolnicza sekta żydowska, osiedlona między innemi w Haliczu. Podług tradycyj, utrzymujących się pomiędzy karaita-mi, miał przodków ich sprowadzić Witold w XV w. z Krymu i osiedlić częścią w Trokach, częścią w Łucku i w Haliczu. Język tatarski, którym do dzisiaj mówią, potwierdza prawdziwość podania o pochodzeniu ich z Krymu. Nazwa pochodzi z hebr. „karaim”: piśmiennicy, którzy się trzymają pisma ś-go, niby czytania per excellentiam (Muchliński, Źródłosłownik). Od tegoż wyrazu pochodzi i koran (Devic, Diet. des mots d’origine orientale). (Według art. J. Karłowicza, Pam. fizyogr. t. II, 1883). O Karaitach pisał T. Czacki. Zresztą ob. „Żydy-Karaity” p. Płoszczańskiego, Literaturnyj Sbornik, 1870, str. 105 do 116; „O Karaitach w Hałyczi” w hałycko-istoryczeskim Sborniku, tom II, str. 176 i tom III str. 38; i artykuł w „Przyjacielu domowym” 1872, str. 29.
Zostaw odpowiedź
Chcesz przyłączyć się do dyskusji?Nie krępuj się!