Zginęło co najmniej dwieście osób, choć zdaniem świadków ofiar było o wiele więcej.
Atak na Pawlikówkę (powiat kałuski województwa stanisławowskiego)
Trwał dwie doby. Rozpoczął się w nocy z 5 na 6 kwietnia 1944 roku. Oddział UPA podpalał polskie domy i strzelał do mieszkańców. Niebroniona ludność polska ukrywała się w piwnicach, ziemiankach oraz schronach, inni szukali schronienia u ukraińskich sąsiadów lub uciekali do pobliskiego lasu.
7 kwietnia 1400 roku to data, która na trwałe zapisała się w historii Warszawy. To właśnie wtedy na pieczęciach dokumentów rady miejskiej po raz pierwszy pojawił się wizerunek syreny jako herbu miasta.
Ówczesna syrena różniła się jednak od współczesnego wyobrażenia tej postaci. W tamtym okresie herb przedstawiał istotę o ludzkiej górnej połowie ciała, która na niektórych pieczęciach mogła mieć cechy męskie. Dolna część ciała była bardziej złożona: posiadała rozwinięte skrzydła (czasami ich brakowało), ogon oraz dwie łapy.
Taki wizerunek syreny mógł być inspirowany popularnymi w średniowieczu dziełami, takimi jak „Physiologus” czy bestiariusze, które opisywały różnorodne fantastyczne stworzenia.
W Wielkanoc 1944 roku w miejscowości Tomaszowce w powiecie kałuskim województwa stanisławowskiego oddziały UPA zamordowały 43 Polaków.
Tomaszowce były wsią zamieszkaną zarówno przez Polaków, jak i Ukraińców. Od 1943 roku sytuacja w regionie stawała się coraz bardziej napięta. Z relacji zebranych przez Stowarzyszenie Upamiętniania Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów wynika, że w 1944 roku rozpoczęły się ataki na Polaków – spalono kilka domów, zamordowano też kilka osób.
Napady powtarzały się nie tylko w Tomaszowcach, ale również w sąsiednich wsiach. Polacy byli zmuszeni do nocowania w schronach, kryjówkach oraz u zaprzyjaźnionych Ukraińców.
Dziś przypada rocznica zbrodni w Brzezinie, dokonanej przez oddziały Ukraińskiej Powstańczej Armii (UPA) oraz lokalnych Ukraińców na ludności polskiej. Oddziałami dowodził Iwan Łytwyńczuk „Dubowyj”.
8 kwietnia 1943 roku w kolonii Brzezina, znajdującej się w powiecie sarneńskim dawnego województwa wołyńskiego, brutalnie zamordowano około 130 Polaków, w tym kobiety, dzieci i starców.
Tragedia nie przyszła niespodziewanie. Po wcześniejszych doniesieniach o masakrze dokonanej przez UPA w pobliskiej Parośli (w lutym 1943 roku), mieszkańcy Brzeziny zorganizowali prowizoryczną samoobronę. Dysponowali zaledwie pięcioma karabinami, a członkowie grupy dyżurowali nocą. Mimo to, zagrożenie narastało – w marcu 1943 roku upowcy zamordowali mieszkańca wracającego z młyna i zrabowali jego wóz z koniem.
To jedna z najważniejszych bitew średniowiecznej Europy Środkowej. Doszło do niej 9 kwietnia 1241 roku, najprawdopodobniej na polach niedaleko Legnicy.
Było to starcie wojsk księcia śląskiego Henryka II Pobożnego z siłami mongolskimi pod wodzą Pajdara. Konfrontacja była częścią najazdu Mongołów na ziemie polskie. Celem najeźdźców nie była pełna okupacja, a jedynie powstrzymanie pomocy, jakiej książęta polscy mogli udzielić królowi Węgier Beli IV. Armia Pajdara była tylko pomocniczą siłą wojsk Batu-chana, który przygotowywał uderzenie na Węgry.
Do kwietnia 1421 wschodni najeźdźcy spalili setki małopolskich i śląskich wsi, nie oszczędzili Krakowa i Wrocławia. Polacy musieli wydać im bitwę.
Pod koniec II wojny światowej tereny północnych Prus Wschodnich zostały zajęte przez Armię Czerwoną. Po trwającym ponad dwa miesiące oblężeniu, 9 kwietnia 1945 roku, padł Królewiec – stolica tej niemieckiej prowincji.
„To, że w ogóle ta rosyjska enklawa powstała nad Bałtykiem, jest zasługą przede wszystkim mocarstw zachodnich, które zgodziły się Stalinowi ją oddać, a także litewskich komunistów, którzy nie chcieli od niego przyjąć jej w darze” – pisał na naszych łamach Marek A. Koprowski.
Sprawa początkowo nie była zapisana w dokumentach i nie wiadomo było, jak przebiegać będzie granica polsko-sowiecka.
Zostaw odpowiedź
Chcesz przyłączyć się do dyskusji?Nie krępuj się!