Witold Pilecki

Witold Pilecki – rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, organizator Tajnej Armii Polskiej, żołnierz II Korpusu. Skazany przez komunistyczne władze polskie na karę śmierci.

Urodził się 13 maja 1901 w Ołońcu, w północno-zachodniej części Rosji (obecna, wchodząca w skład Federacji Rosyjskiej, Republika Karelii). Pochodził ze szlacheckiej rodziny herbu Leliwa, zesłanej w ramach carskich represji za udział w powstaniu styczniowym. W 1910 roku rodzina przeniosła się do Wilna.

W latach 1918-1921 Witold Pilecki służył w Wojsku Polskim. Został dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych.

Po wybuchu drugiej wojny światowej został ponownie zmobilizowany. Walczył w kampanii wrześniowej jako dowódca plutonu w szwadronie kawalerii dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty Armii “Prusy”. Pilecki rozwiązał swój pluton 17 października 1939 roku i przeszedł do konspiracji.

Dotarłszy do Warszawy, współtworzył Tajną Armię Polską pod dowództwem majora Jana Włodarkiewicza, podporządkowaną później ZWZ.

Niecały rok później, po zaakceptowaniu planu jego autorstwa przez przełożonych, 19 września 1940 podczas łapanki pozwolił aresztować się Niemcom (w bloku przy al. Wojska Polskiego 40), by dostać się do obozu Auschwitz (w Oświęcimiu) i zdobyć informacje o panujących w nim warunkach i zorganizować na miejscu ruch oporu. W Auschwitz zarejestrowany był na nazwisko: Serafiński Tomasz (więzień nr 4859) Opracowywał sprawozdania przesłane później do dowództwa w Warszawie i dalej na Zachód. Ponadto ułożył plan buntu więźniów mającego oswobodzić obóz. W listopadzie 1941 został awansowany do stopnia porucznika przez gen. Stefana Grota-Roweckiego. W obliczu zagrożenia dekonspiracją, w nocy z 26 na 27 kwietnia 1943, Pilecki uciekł z obozu wraz z dwoma współwięźniami. 11 listopada 1943 został awansowany do stopnia rotmistrza.

W 1943-1944 służył w oddziale III Kedywu KG AK. Walczył w powstaniu warszawskim. Po wyjściu z niewoli niemieckiej został żołnierzem w 2 Korpusie Polskim we Włoszech, w październiku 1945, na osobisty rozkaz gen. Władysława Andersa wrócił do Polski, by prowadzić w Polsce działalność wywiadowczą na rzecz 2 Korpusu.

Nie zareagował na rozkaz Andersa polecający mu opuszczenie Polski, w związku z zagrożeniem aresztowaniem.

8 maja 1947 został aresztowany. Oskarżono Pileckiego o działalność wywiadowczą na rzecz rządu RP na emigracji.

15 maja 1948 roku rotmistrz został skazany na karę śmierci i wkrótce stracony. Wyrok wykonano w więzieniu mokotowskim na Rakowieckiej, poprzez strzał w tył głowy.

Witold Pilecki pozostawił żonę, córkę i syna. Miejsce pochówku Pileckiego jest nieznane, prawdopodobnie zwłoki zakopano na wysypisku śmieci koło Cmentarza Wojskowego. Grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym w Kwaterze “Na Łączce”.