Polski Słownik Biograficzny, t. 1, Kraków 1935, s. 139.
AntoniewiczKonstanty, ur. w r. 1828 w Tauryni pow. Wiłkomirskiego, szlachcic, syn Pawła, lekarz w Jeziorosach (wówczas Nowoaleksandrowsk) w gub. kowieńskiej. Podczas powstania 1863 r. w maju udzielał pomocy chorym powstańcom, wezwany w tym celu do oddziału Jelskiego (pseud. Jodko) pod Kiewszami. W drodze powrotnej z obozu A. został pochwycony przez chłopów i odprowadzony do naczelnika wojskowego w Dzisnie, gdzie go uwięziono. Sąd polowy w Dyneburgu 21 X 1863 skazał A. za sprzyjanie powstaniu i za niewyjawienie nazwisk Jelskiego i uczestników jego oddziału na pozbawienie praw i osiedlenie na Syberji. W grudniu 1863 zesłany został z rodziną do Tobolska. W r. 1882 A., zwolniony spod dozoru policyjnego, uzyskał pozwolenie na zamieszkanie w granicach Cesarstwa Rosyjskiego z wyjątkiem gubernij stołecznych, zachodnich, oraz czernihowskiej i połtawskiej; zarazem pozwolono mu wstąpić na służbę państwową w miejscowościach, w których mógł się osiedlić. Zmarł w gub. jenisejskiej.
Klukowski Z. w czasopiśmie „Lekarz Wojskowy”, IX, nr 2, 132; Arch. Państw, w Wil., Akta audyt polów, wil., nr 201/1863 (zużytkowane w oryginale).
Ludwik Zembrzuski
Zostaw odpowiedź
Chcesz przyłączyć się do dyskusji?Nie krępuj się!