Klaudiusz Angermann

Polski Słownik Biograficzny, t. 1, Kraków 1935, s. 112-113.

Angermann Klaudjusz(1861—1922), inży­nier, poseł do austr. Rady państwa. Urodzony 7 VII 1861 we Lwowie, po ukończeniu gim­nazjum w Przemyślu odbył studja techniczne na wydziale inżynierji politechniki we Lwo­wie, a następnie w Wiedniu, które ukończył w r. 1883 z postępem celującym. Od r. 1885 zajęty był przy budowie kolei Stryj – Ławoczne i Rzeszów – Jasło, a w latach 1895—1902 był inżynierem miejskim w Jaśle. Od r. 1902 poświęcił się badaniom geologicznym nafto­wym, odbywał podróże do Tyflisu, Groźnego i Baku, następnie do Włoch (Apeniny) i Rumunji (Ploësti), poczem przeprowadził badania geologiczne całego Podkarpacia w Małopolsce. W spółce z przedsiębiorcą naftowym Henry­kiem Macherem, założył kilka szybów w za­głębiu borysławskiem, które dały dobre wy­niki, i rozpoczął wiercenia w Męcince pod Jasłem i w Rudawce Rymanowskiej. Wydawał też fachowe opinje co do poszukiwania ropy i, jak pisze Stefan Bartoszewicz (»Przemysł Na­ftowy« z r. 1934, zesz. 5) zazwyczaj trafnie określał miejsca, gdzie należy szukać ropy. W czasie tym brał czynny udział także w róż­nych organizacjach gospodarczych, był prezesem lub członkiem zarządu Towarzystwa dla handlu i przemysłu we Lwowie, Związku producen­tów ropy, Spółki akcyjnej gazów ziemnych i międzymiastowych gazociągów we Lwowie, Banku mieszczańskiego w Rzeszowie, Towa­rzystwa przemysłu ludowego w Krakowie, To­warzystw zaliczkowych w Jaśle i Rzeszowie, tkalni mechanicznej w Krośnie i wielu innych.

A. wydał obszerne dzieło Ogólna geologja naftowa, dalej Zarys powstania kontynentów, Zarys naszego programu ekonomicznego, Upo­śledzenie Galicji przy obsadach funkcjonarjuszów państwowych, Oesterreichs Versäumnis, Durch den Krieg zum langen Frieden und Wohlstand des Volkes, oraz wiele innych roz­praw ekonomicznych 1 politycznych. Wybrany w r. 1911 z ramienia Polskiego Stronnictwa Ludowego posłem do austrjackiej Rady Pań­stwa z okręgu Kolbuszowa-Rzeszów-Głogów, czynny był głównie w komisjach: budżetowej i wodnej, gdzie popierał gorąco sprawę budo­wy kanałów i regulacji rzek, a podczas wojny światowej sprawę odbudowy kraju. W r. 1914 wszedł jako członek do Naczelnego Komitetu Narodowego, ofiarował znaczną kwotę pieniężną na rzecz Legjonów Polskich i umunduro­wał własnym kosztem oddział legjonistów z Boguchwały i okolicy, podczas wojny zaś zakła­dał stowarzyszenia charytatywne dla rannych Polaków. Po wojnie światowej zajął się sze­rzeniem myśli o budowie kanału Bałtyk—Mo­rze Czarne i był członkiem syndykatu »Morze Czarne—Baftyk«. W r. 1922 kandydował do Senatu Rzeczypospolitej, lecz nie doczekał się wyboru, bo zmarł nagle 11 XI 1922 na atak sercowy na dworcu kolejowym w Nowym Są­czu. Zwłoki jego zostały złożone w grobowcu rodzinnym w Boguchwale pod Rzeszowem.

Andrzej Kędzior