Rosję znów świerzbi ręka na myśl o Gruzji?

Tajny raport amerykańskiego wywiadu z 2007 ujawnia, że rosyjskie GRU stało za wieloma brutalnymi “czynnymi przedsięwzięciami” w Gruzji w 2004 r., włączając zabójstwo gruzińskich policjantów, samochód pułapkę w 2005 r., dwa ataki na gruzińsko-rosyjski rurociąg w 2006 r., sabotaż istotnej linii energetycznej i dozbrajanie separatystów.

Nikt się nie spodziewał, że dla Rosji głównym celem kampanii w 2008 roku, gdy przystępowała do wojny z Gruzją, będzie wyszarpanie Południowej Osetii i Abchazji. Teraz pojawiają się sygnały, że Rosję znów świerzbi ręka, aby jeszcze raz się zrewanżować i ostatecznie wykończyć proamerykański gruziński reżim z Saakaszwilim na czele.

Rosja ogłosiła ostatnio, że 4 i 5 maja odkryła 10 składów broni w Abchazji, które miały zostać użyte w atakach terrorystycznych w Soczi, gdzie w 2014 rok odbędą się zimowe Igrzyska Olimpijskie. Składy zawierały 10 000 sztuk amunicji, 15 kilogramów trotylu, 50 zapalników do granatów, 39 ręcznych granatów, 36 pocisków moździerzowych, 29 granatników, 15 min lądowych, 12 bomb domowej roboty, 3 rakiety ziemia-powietrze, 2 rakiety przeciwpancerne, 2 karabiny szturmowe i snajperskie, moździerz i miotacz ognia.

Rosyjski rząd mówi, że człowiekiem odpowiedzialnym za planowaną falę ataków jest Doku Umarow, czeczeński przywódca terrorystyczny związany z Al-Kaidą. Na początku tego roku zakazał on kolejnych ataków na rosyjskich cywilów. Rosjanie twierdzą, że gruziński wywiad pomógł terrorystom Umarowa przemycić broń z Turcji przez terytorium Gruzji, która jednak odrzuca te oskarżenia jako „absolutnie absurdalne”. Oskarżenia te dają jednak Rosjanom dobry pretekst dla usunięcia Saakaszwilego od władzy.

Dzieje się to w czasie gdy Rosja przygotowuje się do amerykańskiego uderzenia na Iran. Wicepremier Dimitri Rogozin wyjaśnia: „Iran jest naszym sąsiadem. Jeśli Iran jest zaangażowany w jakiekolwiek działania militarne, to jest to bezpośrednie zagrożenia dla naszego bezpieczeństwa”. Podobno, w takim przypadku Rosja opracowała plany wysłania swoich sił do Armenii, co wymaga przejścia przez Gruzję – obalając oczywiście po drodze Saakaszwilego.

Rosyjskie manewry wojskowe w 2008 roku były przykrywką do rozmieszczenia i szkolenia sił, które w kolejnym miesiącu dokonały inwazji na Gruzję. Tegoroczne ćwiczenia mają się odbyć we wrześniu. Rosja ogłosiła, że jednostki specnazu będą wysłane w rejon Północnego Kaukazu, a oddziały powietrzno-desantowe i śmigłowce uderzeniowe zostaną rozlokowane w 102. Bazie w Giumri w Armenii. Pewien raport donosi, że rodziny żołnierzy, będących w bazie już zostały ewakuowane.

Jest całkiem prawdopodobne, że w razie konfliktu, Rosja okaże z Armenii wsparcie irańskiemu reżimowi. Przecież Saddam Husajn nagrodził medalami posowieckich doradców za pomaganie mu w przygotowaniach do obrony w 2003 roku. Rosyjski specnaz był wtedy wysłany
do Iraku i jest podejrzewany o pomoc w oczyszczaniu kraju z dokumentów i materiałów obciążających Bagdad. Rosjanie przekazali Saddamowi Husajnowi zdobyte przez szpiega CENTCOM-u szczegóły dotyczące planu wojennego Stanów Zjednoczonych. Rosja kontynuuje dozbrajanie syryjskiego dyktatora Baszara Assada i w marcu rozmieściła w tym kraju jednostki „antyterrorystyczne” do pomocy sił rządowych.

Jeśli Gruzja zostanie najechana, to i Rosja , i Iran skorzystają na tym strategicznie i ekonomicznie. Europa dostaje około 1 miliona baryłek ropy na dzień z Kazachstanu i Azerbejdżanu, przez rurociąg, który biegnie z Baku do Tbilisi, w Gruzji i do Ceyhanu, w Turcji. Biegnie, okrążając terytorium Rosji i Iranu. Widziano, jak rosyjskie samoloty bombardują ten rurociąg. Poprzez inwazję w Gruzji, Rosja zyska kontrolę nad tym kluczowym rurociągiem.

Rosja dąży do obalenia Saakaszwilego od wojny z 2008 roku i by usprawiedliwić swoje przyszłe działania konsekwentnie oskarża go o sponsorowanie terroryzmu. Pewien rosyjski porucznik, z którym przeprowadzano wywiad pod czas ostatniej wojny powiedział: „ [Południowa Osetia] będzie Rosją. I Gruzja też kiedyś była Rosją”.

W 2009 roku, Rosja zagroziła Gruzji surowymi konsekwencjami jeżeli zezwoli by NATO dalej prowadziło szkolenia poligonowe na jej terytorium. W kwietniu rosyjskie siły przybliżyły się do Tbilisi na odległość 25 mil. W kolejnym miesiącu przeprowadzono zamach stanu na Saakaszwilego z bazy niedaleko stolicy, ale został on szybko zdławiony. Jeden z biorących w nim udział wojskowych, były major sił specjalnych, wyjawił śledczym, że to Rosja zaplanowała ten atak. Powiedział: „Rosja miała zamiar wysłać 5 000 żołnierzy do wsparcia rebeliantów, którzy zbliżali się do stolicy”. Rząd Gruzji oświadczył, że spiskowcy byli opłacani przez Rosję.

W sierpniu 2009 roku, Rosja oskarżyła Gruzję o zorganizowanie zamachu samobójczego w Inguszetii. Moskwa natychmiast rzuciła też podejrzenia na Gruzję po zamachach w moskiewskim metrze 29 marca 2010 roku. Wiceminister spraw zagranicznych powiedział wtedy, że Saakaszwili jest „nieprzewidywalny” i może uderzyć w każdej chwili.

Hipotetycznie to Rosja mogła organizować te ataki. Tajny raport amerykańskiego wywiadu z 2007 ujawnia, że rosyjskie GRU stało za wieloma brutalnymi „czynnymi przedsięwzięciami” w Gruzji w 2004 roku, włączając zabójstwo gruzińskich policjantów, samochód pułapkę w 2005 roku, dwa ataki na gruzińsko-rosyjski rurociąg w 2006 roku, sabotaż istotnej linii energetycznej i dozbrajanie separatystów. To także Rosja była odpowiedzialna za wybuch niedaleko ambasady Stanów Zjednoczonych w Tbilisi, 22 września 2010 roku.

W lutym 2011 Saakaszwili (irytując tym Rosję) zwrócił się do USA by na terenie Gruzji zostały umieszczone radary amerykańskiego systemu obrony przeciwrakietowej. Jeśli Rosja już groziła, że jest gotowa zniszczyć jakikolwiek elementy „tarczy” umieszczone we Europie Wschodniej, to można sobie wyobrazić, jak poważnie bierze prośbę o ulokowanie ich w Gruzji.

Rosja nie kryje się z pragnieniem pozbycia się Saakaszwilego raz na zawsze. W 2005 roku, Władimir Putin nazwał upadek Związku Sowieckiego „największą geopolityczną katastrofą” XX wieku. Właśnie z takim nastawieniem mamy do czynienia i teraz.

Ryan Mauro

„Front Page Magazine”, USA

tłum. Zuzanna Ilona Folaron