Łubnie

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. 5, pod red. F. Sulimirskiego, B. Chlebowskiego, W. Walewskiego, Warszawa 1884, s. 777.

Łubny(Lubno, Lubnie), msto pow. w gub. półtawskiej, na lew. brz. Suły, 1233 w. od Petersburga, o 134 od msta gubernialnego odle­głe, 5357 mk. Bank miejski, st. poczt., 4 jar­marki, kwitnące ogrodnictwo. Były to dobra zaniedprskie ks. Jeremiasza Wiśniowieckiego. Czyt. Stecki, Wołyń II, 230; tudzież powieść H. Sienkiewicza „Ogniem i Mieczem”. Tu ks. Jeremi Wiśniowiecki założył kościół paraf, ka­tolicki. W r. 1782 Ł. były głównem mia­stem pułku łubieńskiego. W tymże roku przy otwarciu namiestnictwa kijowskiego, Ł. zali­czone do tegoż jako msto pow.; w r. 1802 we­szły do składu gub. półtawskiej.

Łubieński powiatzajmuje powierzchni 43 mile kw., z tych ziemi uprawnej 80,700 dzies., łąk i stepów 70,800 i lasów 11,700 dzies. Liczba mk. wy­nosi 80,000 głów płci obojga. Miejscowość pow. w części płd. jest w ogóle równa, poprze­cina parowami, w których płyną rzeczki i stru­mienie; brzegi mają niskie i bagniste. W miarę zbliżenia do rz. Suły, miejscowość staje się falowatą i bardzioj górzystą. Na lewym zaś brzegu rz. Suły w płd.-zach. części powiatu, znajdują się równiny piaszczyste i bagniste niziny. Prawy brzeg rz. Suły zawiera miejscami ziemię krzemienistą, alabaster i kamień wapienny. Grunt na równinach składa się z ziemi czarnej, na wzniosłych zaś miejscach, wzdłuż brzegu rzeki Suły, pokryty gliną z obcemi cząstkami zmieszaną. Mieszkańcy trudnią się głównie rolnictwem i hodowlą bydła. Ze stadnin znaczniejsza w osadzie Czutówka; gorzelni 32, fabryk saletry 3, na których corocznie dobywa się saletry około 2,550 pudów, za sumę 12,000 rs.

Enc. Org.