Zuszyce

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. B. Chlebowskiego, t. 14, Warszawa 1895, s. 678.

Zuszyce, wś, pow. gródecki, 10 klm. na płn.- wsch. od sądu pow. w Gródku, 6 klm. na płn.- zach. od st. kol. i urz. poczt, w Mszanie koło Bartatowa. Na zach. leży Ottenhausen, na płn Wielkopole, na wsch. Stronna, na płd. Powitno i Czuniów. Wzdłuż granicy płd. płynie Wereszyca. W jej dolinie leżą zabudowania wiej­skie. Własn. więk. (arcyb. łaciń. we Lwowie) ma roli or. 236, łąk i ogr. 58, past. 12 mr.; wł mn. roli or. 253, łąk i ogr. 50, pastw. 31 mr. W r. 1890 było 51 dm., 303 mk. w gm,, 4 dm 38 mk. na obsz. dwor. (232 gr. kat., 109 rz.- kat., 9 izr.; 296 Rus., 14 Pol., 31 Niem.). Par. rzym. i gr.-kat. w Powitnie. Dokumentem wy­danym r. 1375 nadaje Władysław, ks. opolski Lymbirdowi ze Zduszyc wś Zduszyce na wieczy­stą własność (A. G. i Z., t. II, str. 7, i Stadnieki Ziemia lwowska za czasów polskich w w. XIV i XV “, Bibl. Ossoliń., t. III, 1863, str. 58). W r. 1428 zapisuje Władysław Jagiełło wieś Z. w do­żywocie Piotrowi Dzikowi (A. G. i Z., t. II, str. 3). W r. 1442 zapisuje Władysław Warneń­czyk Piotrowi Dzikowi 50 grzyw, monety polskiej na wsi królewskiej Z. (1. c, str. 111 i 113 i Stadnicki, 1. c., str. 8, 6). W r. 1448 przenosi Kazimierz Jagiellończyk wieś Z. na prawo nie­mieckie i porucza jej nowe osiedlenie Piotrowi Dzikowi, nadając mu wójtowśtwo dziedziczne (1. c., str. 133). W r. 1456 pozwala król Grze­gorzowi z Sanoka, arcyb. lwów., wykupić wsi: Kamienobród, Czuniów i Zuszyce z rąk tych, którzy wsi te od króla w zastawie trzymali (1. e., str. 154). Lu. Dz.