Tynów

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. B. Chlebowskiego, t. 12, Warszawa 1892, s. 716-717.

Tynów, wś, pow. drohobycki, 21 klm. na płn.-wsch. od Drohobycza, 10 klm. na płn.- zach. od Medenic (sądu pow.), 8 klm. na płn.- wsch. od stac. kol., urz. pocz. i tel. w Dobrowlanach. Na wsch. leżą Hrudy, na płd. Litynia, na zach. Hruszów, na płn. Wołoszcza (pow. samborski). Wieś leży w dorzeczu Dniestru za pośrednictwem Bystrzycy (lewy dopł. Tyśmienicy). Wchodzi ona tu z Hruszowa. Zabudowania wiejskie leżą nad By­strzycą; na płd. od nich grupa domów „Mały Tynów“ (al. Sołtysy). Wzn. na płd. Sięga 266 mt. Płn.-wsch. część moczarzysta. Własn. więk. ma roli or. 10, łąk i ogr. 39, pastw. 1 mr.; wł. mn. roli or. 276, łąk i ogr. 1283, past. 208 mr. W r. 1880 było 110 dm., 592 mk. w gm. (583 gr.-kat. Rusinów, 9 izrael.).

[s.717]

Par. rz.-kat. w Medenicach, gr.-kat. w miej­scu, dek. mokrzański. We wsi jest cerkiew p. w. P. M. Paraskewii. Z napisu na drzwiach okazuje się, że niegdyś była tu kaplica, za­łożona w r. 1648, a w r. 1718 rozszerzona i zamieniona na cerkiew. Metryki urodzeń się­gają r. 1785, umarłych r. 1844. We wsi jest szkoła etat. 1-klas. i kasa poż. gm. z kapit. 353 złr. Lu. Dz.