Skurcze

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, t. X, pod red. F. Sulimirskiego, B. Chlebowskiego, W. Walewskiego, Warszawa 1889, s. 739.

Skurcze, Skorhzeal. Skurze, wś nad dopł. rzki Połonki, pow. łucki, na pograniczu pow. włodzimierskiego, na płd.-zach. od mka Torczyna, przy drodze z Sadowej do Biskupicz. Wś ta, w pięknem położeniu znajdująca się, posiada cerkiew oraz kościół kat. paraf. p. w. Wniebowzięcia N. M. P., z muru wzniesiony w 1803 r. (na miejsce dawnego z 1609 r.) przez ówczesnego dziedzica Zagórskiego, a konsekrowany w 1809 r. przez biskupa Podhorodeńskiego. Par. kat., dek. łuckiego, ma 725 wiernych (w 1886 r.) i kaplicę we wsi Watynie. Akt fundacyi pierwotnej świątyni wystawił d. 10 kwietnia 1609 r. Jan Charlęski z Charlęża, podkomorzy łucki, dziedzic wsi.

Od Charlęskich S. przeszły w 1690 r. w dom Pilawitów Potockich. W połowie XVIII w., po śmierci Michała Potockiego, wwody wołyńskiego, S. otrzymał najstarszy syn jego Feliks, ożeniony z Zofią Czarniecką, córką starosty krasnostawskiego. Później własność kasztelana Nakielskiego, na początku zaś XIX w. Zagórskiego.