Putiatycze

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. B. Chlebowskiego, t. 9, Warszawa 1888, s. 319.

Putiatycze, rus. Putiatyczi, wś, pow. gró­decki, 16 klm. na płd.-zach. od sądu pow. w Gródku, 14 klm. na płd.-wschód od pocz. i st. kol. w Sądowej Wiszni. Na płn. leży Milatyn, na wschód Dobrzany, na płd.-wschód Szołomieńce (pow. rudecki), na płd. Milczyce, na zach. Nikłowice, na płn.-zach. Dołhomościska (3 ostatnie w pow. mościskim). Wieś leży w dorzeczu Wisły. W płd.-wsch. stronie ma­ła struga płynie na płn., podążając do pot. Zamłynki (al. Wzduch), dopływu Rakowa, wpadającego do Wiszni. Zabud. wiejskie leżą we wschód, stronie obszaru. Na płn.-zach. las Buluka” (szczyt 301 mt.) z leśniczówką Brzezina” na wschód i gajówką „Hubiwszczyzna”. Własn. więk. (Henryka Wisznie­wskiego) ma roli or. 281, łąk i ogr. 75, lasu 332; wł. mn. roli or. 375, łąk i ogr. 128, past. i lasu 23 mr. W r. 1880 było 79 dm., 501 mk. w gm., 3 dm., 19 mk. na obsz. dwor.; 97 rz.-kat., 417 gr.-kat., 6 izrael.; 82 Polaków, 429 Rusinów, 9 Niemców. Par. rzym.-katol. w Milczycach, gr.-kat. w Dobrzanach. We wsi jest cerkiew p. w. św. Dymitra. Wieś tę osadził w r. 1380 rycerz Putyata, na obszarze nadanym przez Władysława ks. Opolskiego i nazwał ją Putiatycze. Potomkowie jego nosili nazwisko Putyatyckich (Rkp. Ossol., No 1829, w artyk. „Putiatycze”). D. 6 stycznia 1391 r. zeznaje w Gródku Jan Tarnowski, wwda sandomirski, ststa Rusi, że na rozkaz króla ode­brał od Mymoja Putiatycze, dał je Iwaśkowi Sienkiewiczowi, a Mymojowi dał Humiatycze (Arch. Bernard, we Lwowie, C., t. 355, str. 1487). Według Siarczyńskiego (Rkp. Ossol. No 1829) dziedziczyli tę wieś Świrscy, a ich córka wniosła ją wraz z Dobrzanami Sienińskiemu, podkomorzemu lwowskiemu. Lu. Dz,