Obroszyn

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. B. Chlebowskiego, t. 7, Warszawa 1886, s. 349-350.

[s.350]

cybisk. halickiego obrz. łac. (ob. Album powszechne, Lwów 1860, zesz. I, str. 21). W pałacu tutejszym umarł d. 25 paździer. 1780 r. arcyb. Sierakowski a d. 15 stycznia r. 1812 arcybisk. Kicki. Zwłoki przewieziono d. 19 stycznia do Lwowa, do kościoła oo. bernardy­nów, a po odprawionych nabożeństwach od­wieziono na powrót do O. i złożono w tamtej szym kosoiele. Par. gr.-kat. także w miejscu, dek. szczerzecki. Do tej par. należą Bartatów i Basiówka. We wsi jest cerkiew p. wez. ś. Dymitra i szkoła etat. 1-klas. O. był dawniej królewszczyzną. Wykaz dóbr arcybisk. lwow­skich podany w t. V, str. 529. W r. 1456 za­stawił go Kazimierz Jagiellończyk wraz z innemi miejscowościami Piotrowi Szamotulskiemu, kasztel, poznańskiemu, w długu 1300 grzywien i 1650 złot. węgier., które u niego był zaciągnął na zapłatę wyprawy do Prus (A. Gr. Z., t. II, str. 151). W r. 1465 pozwala Kazimierz Grzegorzowi z Sanoka, arcybisk. lwowskiemu, wykupić na własną korzyść wieś królewską O. z rąk Piotra z Szamotuł za zwrotem temuż sum, za które wieś tę w zasta­wie trzymał (A. G. Z., t. II, str. 183). Tegoż roku poświadczają Piotr z Branic, sędzia, i Jan z Wysokiego, podsędek, ziemscy lwowscy, że Piotr z Szamotuł odebrał od Grzegorza z Sa­noka, arcyb. lwowskiego, 300 grzywien, jako częśó wykupu za O. (ib., str. 186), a nieco pó­źniej w tymże roku poświadczają Stanisław z Chodcza, woj. ruski, ssta kamieniecki i ha­licki, Piotr z Bronic, sędzia, i Jan z Wysokiego, podsędek ziemscy lwowscy, jako komisa­rze królewscy, że Grzegorz z Sanoka spłacił Piotrowi z Szamotuł 600 grzywien zwykłej monety i odebrał od niego w zastawie w tej sumie trzymaną wieś królewską O. (ib., str. 187). W r. 1466 poświadczają Piotr z Branic i Jan z Wysokiego toż samo (ib., str. 191). Przy tej sposobności oznaczono granice O. Poczynały się one od lasu Wierzchowiaka nad rzeką Szkło aż do Podłubskiej lub Podburskiej grobli; od tej do glinnych dołów aż do rzeczki Rudki, a tą rzeczką idąc aż do miej­scowości Trymdemby i do grobli Hiobowskiej, ztamtąd rzeczką Warsownicą do lasu Porudzieńskiego, od tego lasu do rzeczki Studenice aż do Glinnej góry koło młyna Starzyckiego i tak idąc kołem aż do początku lasu szczekielskiego. Nazwy powyżej przytoczone, wyłącznie polskie, świadczą, że ludność tej okolicy była już w owym czasie przeważnie pol­ska (ob. „Ziemia lwowska za rządów polskich w XIV i XV w.“ p. A. hr. Stadnickiego, Bib. Ossol., t. III, 1863, str. 48). W r. 1431 nadał Władysław Jagiełło na własność kapitule me­tropolitalnej 40 łanów ziemi w Dąbrowie i w lasach pomiędzy wsiami z jednej strony Skniłowem, Obroczynem i Stawczanami, z dru­giej Hodowicą aż do drogi wiodącej do Szczerca (A. G. Z., III, str. 201). W r. 1458 po­świadczają Jan z Wysokiego, podsędek Rusi generalny, i Stanisław Stachira ze Srok, jako pustkę między wsiami Skniłowem, O. i Stawczanami, a wsiami Hodowice i Sokolniki oddali w posiadanie kanonikom lwowskim (A. G. Z., IV, str. 165). Lu. Dz.