Milczyce

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. B. Chlebowskiego, t. 6, Warszawa 1886, s. 420-421.

Milczyce, (po rus. Mylczyci), wś, pow. mościski, 26 kil. na płd.-wsch. od Mościsk, 10 kil. na płd.-wsch. od sądu pow., urz. poczt., st. kolej, i tel. w Sądowej Wiszni. Na zach. leżą Orchowice i Nikłowice, na płn. Putiatycze (w pow. gródeckim), na płd.-wsch. Jatwięgi, na płd. Uherce Wieniawskie (w pow. rudec-

[s.421]

kim). Płd.-zach. część wsi przepływa pot. Wi­sznia. Wschodzi on tu z Jatwięg, a płynie na płn.-zach. do Nikłowic. Na praw. brz. Wiszni leżą zabudowania wiejskie (279 m.), na wsch. od nich wznosi się wzgórze jedno do 302 m wys. (zns,k triang.), na lew. brz. Wiszni leży w lesistej płd. części wsi folw. Zręby wraz z leśniczówką. Własn więk. (lwowskiej kapi­tuły łaciń.) ma roli or. 345, łąk i ogr. 57, past lasu 430 mr.; wł. mn. roli or. 697, łąk i ogr, 198, past. 54, lasu 12 mr. W r. 1880 było 981 mk. w gminie, 35 na obszarze dwor. (między nimi 798 obrz. rz.-kat., 90 gr.-kat.). Par. gr.- kat. w Nikłowicach. We wsi jest cerkiew pod wez. ś. Michała arch. Par. rz.-kat. w miejscu, dek. jaworowski, dyec. przemyska. Do par. należą wsie: Bar, Dubaniowice, Hołodówka, Hodwisznia, Jatwięgi, Koczerzyn, Makuniów, Milatyn, Nikłowice, Orchowice, Putiatycze, Szołominice i Uherce. We wsi jest kościół pod wez. ś. Katarzyny, konsekrowany w r. 1718. O par. milczyckiej jest podanie, jakoby ona sięgała jeszcze czasów ś. Wojciecha, a założo­ną była przez jakiegoś księcia de Bibelłsam (ob. Józefowicz: Kronika miasta Lwowa, tłum. Piwockiego, str. 448 i nast.). Obszar tej parafii miał być tak wielki, iż do niej należały dzisiej­sze parafie w Sądowej Wiszni i Stojańcu a paroch milczycki pobierał dziesięciny z miej­scowości do tych parafij należących. W aktach biskupich znajdujemy pierwszą wzmiankę o par. milczyckiej pod r. 1477. Patronami beneficium i dziedzicami wsi byli w r. 1636 Wa­cław i Stanisław Dubianiewscy, lecz wkrótce potem przeszła wieś wraz z patronatem na me­tropolitalną kapitułę lwowską obrz. łacińs. W r. 1687 zniszczył pożar plebanią, a wraz z nią prawa i przywileje służące oddawna do użytku togoż kościoła i parafii. Józefowicz (1. c.) wspomina, że kościół, który on tu za­stał, gdy w r. 1695 przyszedł na proboszcza do M., był już trzecią lub czwartą z kolei bu­dową na tem samem miejscu, gdyż pierwsze dla dawności poupadały Kościół dziś istnie­jący wybudował swym kosztem Józefowicz, otrzymawszy od kapituły dęby z lasów milczyckich, a równocześnie także plebanią, wikaryą i szpital. W M. jest szkoła etatowa 1-klasowa. Lu. Dz.