Jasienica Solna

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. B. Chlebowskiego, t. 3, Warszawa 1882, s. 472.

Jasienica 4.) J.solna (po rusku J.sil­na), wś w pow. drohobyckim, 12 kil. na źach. od sądu powiatowego, stacyi kolejowej i po­cztowej w Drohobyczu. Na półn.-zach. leżą Nahujowice, na półn.-wschód Uniatycze, na płd.-wschód Popiele, na płd.-zach. Opacka i Podbuż. Przez środek wsi płynie od płd.-zach. na półn.-Wsch. pot. Szumówka: zasilony li­cznymi dopływami, z których najznaczniejszy Tarnawka od lew. brzegu, płynący również w tym kierunku. Wzdłuż granicy płn. płynie pot, Radyczów od zachodu na wschód. Z po­łączenia wszystkich tych potoków powstaje pot. Bar (ob.). Wzdłuż płd.-zach. granicy nakoniec płynie od płd.-zach. na półn.-wschód Czecza, która się potem łączy w Popielach z Ratoczyną. Zabudowania wiejskie leżą w do­linie Szumówki, pola orne, łąki i pastwiska zajmują płn.-wsch. część obszaru, dokoła za­budowań a dochodzą od 347 do 385 m. wys. Na półn. krańcu wsi leży na prawym brzegu pot. Radyczowa, las t. n. ze szczytem 357 m. wys. W strome płd.-zachodniej rozłożyły się wzgórza lesiste, poprzerzynane Tarnawką, Szamówką, Czeczą i licznymi ich dopływami, płynącymi na półn.-wschód, a mianowicie: Horby ze szczytem 708 m. wys. na samej gra­nicy, Łazy, Horoszówka (704 m.), Bzyny, Ra­dyczów. Na półn.-wsch. opadają te wzgórza za biegiem potoków do 540, 503 i 468 m. i przechodzą w dolinę. Własność większa (rzdowa) ma łąk i ogr. 5, lasu 2604; własność mniejsza roli omej 2009, łąk i ogr. 505, pastw. 126, lasu 5 mr. Wedle spisu z r. 1880 było 1566 mk.; wedle szematyzmów z r. 1881 mk. obrz. gr. kat. 1283. Par. rzym. kat, w Dro­hobyczu, gr. kat. w miejscu, dek. mokszański, dyec. przemyska. We wsi dwie cerkwie: je­dna w _t. zw. J.-górnej, druga w J.-dolnej, szkoła jednokl. nieetat. i kasa pożyczkowa gminna z kapitałem 3634 zł. W XVII wieku była tu żupa solna. Wieś należała dawniej do dóbr stołowych, do starostwa drohobyckiego a ziemi przemyskiej; potem była w posia­daniu Ciołkowskiej, po jej śmierci zajęta w r. 1779 i przyłączona do klucza drohobyckiego.