Słucz

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. B. Chlebowskiego, W. Walewskiego, t. 10, Warszawa 1889, s. 847.

Słucz.Lewy dopływ Prypeci, zaczyna się na płn. Krańcu pow. słuckiego, w bagnach sięgających granicy [dawnego – red] pow. ihumeńskiego, zwanych Wierch-Słucz. Kierunek ma przeważnie południowy. O 4 w. Od źródeł zasila się z praw. Brzegu rzeką Żeleźnicą, niżej o 5 w. Rozlana w jeziorko pod wsią Rudnia obraca pierwszy młyn; dalej o milę, na przeciwko folw. Wierch-Słucz, przyjmuje od praw. Brzegu rzkę Ławeę, płynącą od Hreska; o 8 w. Poniżej, przeciąwszy dawną szosę brzesko-moskiewską w okolicy wsi Michejki i zasiliwszy się z lewj str. Rz. Wiesiejką pod wsią Padzier (młyn) zwraca się na zachód ku miastu Słuckowi. W Słucku na rozlewie obraca pytle i folusze i następnie zwróciwszy się na południe o 3 w. Za miastem, pomiędzy wsiami Klepczany i Nowodworce przyjmuje z prawego brzegu rzekę Łoknieję. Dalej płynąc ku miasteczku Pohost żyzną bardzo, lekko falistą miejscowością, ma z prawej strony wioski: Carewce, Ihrajew, Procewicze, Isernę, o 1 w. Przed którą przybiera od lew. brz. rzkę Sliwkę, zaś o 3 w. Po za Iserną, z praw. Strony rz. Siwelgę. Pod Pohostem obraca młyn. Od Pohostu do Starobina na przestrzeni 3 mil na prawym brzegu Słuczy leżą wsi: Sielco i Maciewicze, na lewym zaś Cisowo i Hawrylczyce. Od Starobina leżącego o 11 mil od źródeł, rzeka staje się żeglowną, i płynąc aż do ujścia, na przestrzeni 12 mil, niedostępnemi lesistemi moczarami i puszczami, po blisko trzymilowym biegu w pow. słuckim wkracza w pow. mozyrski, w okolicy wsi Morocz, przyjąwszy przed tą wsią z praw. strony rzekę t. N. I dąży pod mko Lenin, mając z prawej strony wioski: Ananicze, Grabów, Milewicze, Zalutycze. O 2 mile za Leninem przecina linią dr. żel. Poleskich łączącą Pińsk z Rzeczycą, zasila się z lewej strony rzką Olszanicą a z prawej Wołchą i płynie ku wsi Wilczy, leżącej o 3 w. od ujścia. Pod Wilczą znajduje się główna przystań, do której zwozi się i spławia pojedyncze sztuki drzewa i tu połączone w płyty czyli tratwy spławia się do Prypeci. Chociaż mko Starobin uważane jest za przystań, bardziej jednak ożywiony spław na Słuczy zaczyna się w obrębie pow. mozyrskiego od miejsca połączenia się S. Z rz. Morocz. Do Starobina dochodzi tylko sól na lekkich łodziach. W dół rzeki spławia się drzewo, klepka dębowa i wreszcie produkty leśne, jak: potaż, terpentyna, smoła; ta ostatnia w beczkach puszcza się wprost na wodę i pod wsią Wilcza ładuje towar już na statki. Handel drzewny teraz bardzo się ożywił wskutek istniejącej w Leninie spółki zagranicznych przemysłowców. Długość biegu S. Wynosi 145 w. (według W. Choroszewskiego); kotlina jej powyżej Starobina odznacza się niezmierną obfitością wyborowego siana, wskutek czego mieszkańcy tych okolic hodują wiele bydła i sami są zamożni. Ryb i raków obfitość wielka, zwłaszcza w dolnym biegu. 2.) S., prawa odnoga Horynia, na płd. Krańcu pow. pińskiego, oddziela się od głównego koryta pod wsią łuki i łączy się znowu pod wsią Buchlicze ubiegłszy przeszło 5 w. i zasiliwszy się strugą z rozlewów górnych Horynia pochodzącą. 3.) S.. ruczaj w pow. homelskim, wypływa z rozległego błota Słucz Pałki.

A. Jel.

Źródłó:Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, pod red. B. Chlebowskiego, W. Walewskiego, t. 10, Warszawa 1889, s. 847.