Archive Category: Historia

Neobanderowcy z Czarnego Komitetu postanowili „poprawić”…

Sytuacja była krytyczna. Polskie plutony chwiały się, zaczynały się załamywać pod naporem nieprzebranych mas bolszewików. W tym właśnie momencie dowódca, kapitan Zawadzki zebrawszy kilkunastu żołnierzy, z okrzykiem: „Niech żyje Polska!” rzucił się do rozpaczliwego kontrataku na bagnety.

Operacja Bagration była jedną z najbardziej spektakularnych ofensyw strategicznych przeprowadzonych przez Armię Czerwoną. Uznawana za wzór operacji okrążającej jest do dziś studiowana na akademiach wojskowych w Stanach, Francji czy Wielkiej Brytanii. Jej kryptonim wywodzi się od nazwiska rosyjskiego generała Piotra Bagrationa, który został śmiertelnie ranny w bitwie pod Borodino w 1812 roku. Do przełamania obrony Niemieckiej Armii grupy środek użyto aż 4 frontów radzieckich – każdy z nich był mniej więcej odpowiednikiem grupy armii. Obszar objęty działaniami również robi wrażenie-Była to cała Białoruś i część północnej Ukrainy a w dalszych fazach tereny Polski aż po Wisłę. W swojej rozprawie zajmę się głównie działaniami na Białorusi jako kluczowymi dla przebiegu całości bitwy.

Bez wątpienia okres XVI-XVII wieku, okres „heroiczny”, był czasem najświetniejszych polskich zwycięstw, które zadziwiały świat. Najjaśniej świeciła gwiazda polskiej husarii, fenomenu w skali światowej. Ale zarówno przodkowie jak i potomkowie tych wielkich wojowników nie raz i nie dwa pokazywali, że wielokrotnie liczniejszy przeciwnik to dla nich „furda”. Czasami ich czyny mogły swobodnie stawać w jednym szeregu z takimi wyczynami jak szarże pod Chocimiem lub Kutyszczami lub uporczywa obrona pod Hodowem.

Czy możliwe jest, żeby wielkie poświęcenie oraz zdecydowana postawa idąca ręka w rękę ze świetnym wyszkoleniem kilku tysięcy żołnierzy mogła odwrócić losy wojny? I to w XX wieku? Tak, przykładem tego jest starcie podczas wojny polsko-ukraińskiej toczonej w latach 1918-1919.

Rok 1877, Japonia. Rebelia samurajów. Szarżujący oddział japońskiej kawalerii uzbrojony w broń drzewcową wyłania się z mgły. Naciera na przeciwnika i bezwzględnie go masakruje. Czy to scena z „Ostatniego Samuraja” z Tomem Cruisem? Nie, bo kawalerzyści mają mundury Gwardii Cesarskiej, w rękach trzymają lance, przy których powiewają „szwoleżerskie” proporczyki barwy czerwono-białej i uderzają zgodnie z założeniami opracowanymi 66 lat wcześniej przez hrabiego Wincentego Krasińskiego… Jak to możliwe?

Raz – mówił – zagnaliśmy Niemców aż pod Neple (również dziedziczne dobra jego); zapędziłem się zbytnie, otoczony i pojmany byłem. A że dwór nepelski, gdzie nieprzytomny [nieobecny] ojciec mój, Andrzej, mieszkał, był niedaleko, tam mnie zaprowadzono. Radzi sobie byli Niemcy jak gdyby u siebie. Podchmieliwszy głowy, zaczęli na fryzach swoich harcować. Choć jak jeniec pilnie strzeżony, rzekłem do nich: Gdybyście mi pozwolili wsiąść na konia mego, dopiero byście postrzegli, co to koń dobry; zezwoliły Niemcy, wsiadłem, dość wysoki parkan opasywał dziedziniec. Zacząłem wspinać się, puszczać w zawód, zatrzymywać na miejscu; pobawiwszy nieco Niemców, raptem od ganku puściłem się w cwał, przesadziłem przez parkan, i tyle mnie widziano.

O Polakach z Litwy Kowieńskiej można pisać w podobnym duchu jak o chrześcijanach z Iraku i Syrii. Stanowili społeczność topniejącą w szybkim tempie, z dekady na dekadę. Sprawiła to przedwojenna i powojenna polityka forsownej lituanizacji, represje i deportacje z czasów stalinowskich, deportacje z czasów okupacji hitlerowskiej, świadomie stosowane przez zmieniające się kolejno władze zakazy i ograniczenia działalności podtrzymującej tożsamość narodową.

15 lipca 1099 roku po kilkutygodniowym oblężeniu miejsce męczeńskiej śmierci Pana Jezusa wróciło pod panowanie chrześcijan. Wypędzenie muzułmanów z Jerozolimy otworzyło historię Królestwa Jerozolimskiego a samo miasto pozostało w rękach wyznawców Chrystusa blisko sto lat.

Bitwa pod Tczewem w rzeczywistości wyglądała zupełnie inaczej, niż się ją dotychczas przedstawia w literaturze. Duża wina jest tu polskich historyków, którzy nie podjęli się jej kompleksowego opracowania, a często bezrefleksyjnie przyjmowali ustalenia swoich szwedzkich kolegów...

„Potężnie te chorągwie natarszy na Kantemira, y wielką podolską milę [ponad 10 km] pędziwszy, wparli w Dniestr z wysokich brzegow. Tam naszy strzelbą, z rusznic, z łuków, iako kaczki po wodzie pływaiące, pogaństwo strzelali, a drudzy z końmi tonęli, tak że wiele bachmatów, wiele pogaństwa potopionego pływało w Dniestrze, a drudzy od szkap przywaleni na dnie w Dniestrze zostali, że tylko kołpaczki y insze rzeczy po wodzie pływały; postrzelono w wodzie Kantemira y konia pod nim zabito.”

"[...] postulat wzrostu zerowego” nie był jednak przez D. Meadows'a konsekwentnie stosowany. W odniesieniu do Polski stwierdził w cytowanym wywiadzie: 'Na przykład jeżeli chodzi o Polskę, to sądzę, że macie zbyt duży przyrost ludności. 15 milionów ludzi gwarantowałoby równowagę'. Jak z tego wynika, dla całego świata profesor Meadows proponował wzrost zerowy - czyli stagnację - natomiast dla Polski regres i to bardzo silny, polegający na redukcji ludności o ponad połowę. Jeżeli w jednych krajach nastąpić ma regres, a średnio w skali światowej wzrost zerowy, to znaczy, że w pewnych krajach musiałby wystąpić rozwój; wprawdzie D. Meadows nie wspominał dla jakich krajów przewiduje rozwój, ale można się tego łatwo domyślić. Widać z tego, że celem tego rodzaju opracowań jest hamowanie rozwoju jednych krajów, przy równoczesnym rozwoju innych."

"[Polscy husarze noszą] rękawice także żelazne, z wierzchu rękę pokrywaiące; Albowiem Polacy, nie zażywaią Rękawic Łosich, choć [jeżdżą] na koniu"

„Polacy, ufając swej sławnej potędze kawalerii, chełpią się, że gardzą siłami Niemców w otwartym polu.”

Staropolska sztuka wojenna święciła triumfy przez okrągłe dwa stulecia. Poniższy, bardzo subiektywny wybór najciekawszych, najbardziej spektakularnych bitew, ma za zadanie wprowadzić w fascynujący świat militarnych dziejów Polski XVI i XVII wieku.

“Spodnie są z sukna fioletowego, obcisłe w łydkach, nie całe zszyte, lecz zapinające się z tyłu na żelazne haftki, słowem – na sposób węgierski.”

Opisany tu przypadek jest jedyny, jaki znam, kiedy pocztowych wysunięto przed towarzyszy. Eksperyment ten skończył się fatalnie dla husarzy Wiśniowieckiego. Na szczęście druga chorągiew husarska, czyli księcia Karola Stanisława Radziwiłła, stanęła w sprawie (czyli uszykowała się) tradycyjnie. [...] Dzięki temu wytrzymała kilka salw broni palnej, po czym szarżując na Szwedów, rozbiła ich dwa oddziały.

„Bo jest godne podziwienia, że on [Szwed] wojska naszego tak małego, jako o nim pisano, nie mając jeno to jedno impedimentum [tę jedną przeszkodę], nie jest aggressus i nie szukał z nim starcia”